Op zaterdag 22 augustus stond een rondje Een op het programma.
Veurloper Peter was de hele week al op zoek naar de route, die hij al eerder gelopen had. Nergens te vinden. Wel 2 knapzakroutes vanuit Een, die je aan elkaar kunt knopen met een overbruggingsstuk. Nog een lusje Ronostrand erbij om aan de beloofde 28 kilometer te komen en klaar is Peter.

Het begon goed, hoewel we na een kilometer al verkeerd liepen. Het weer was goed: lekker zonnetje met mooie wolkenluchten. En Iet was gelukkig weer van de partij. Er werden vakantieverhalen verteld over Almelo, Australië, Napels, Haaksbergen, Corsica, Noorwegen, Macedonië en Sauerland. Ook toekomstige vakanties in Griekenland, Bhutan en Terschelling maakten de algeweestzijnden jaloers. De vakantie was voorbij. Alle schooljuffen moesten na 7 weken weer aan de slag. Gelukkig hebben we het bootjevaren en het wandelweekend nog voor de boeg.

We liepen langs het Grote Diep, over heideveldjes die prachtig in bloei stonden, door de bossen rond Norg, dronken koffie bij de Norgerberg, gingen via het Schillenveen naar Langelo en vandaar naar het Lieverse Diepje. Het verliep allemaal prima. De planning van de lunchpauze aan het Diepje was minder gelukkig, want vond plaats tijdens het enige buitje van de dag met in de verte een pikzwarte lucht en donderslagen. Allemaal onder de cape de boterhammen eten. De blauwe lichtgewicht capes van Marja en Frieda vielen op door hun nieuwheid, de vouwen zaten er nog in en na afloop pasten ze niet meer in het hoesje.

Tussen Roderesch en Steenbergen ging het mis. Nou ja, mis? Niet volgens de verwachting. Het doorsteekje door het bos dat op de kaart zo aantrekkelijk leek, was een onneembare hindernis: hoge hekken en veel prikkeldraad: particulier terrein. Dus 2 kilometer asfalt. Peter begon al wat ongelukkig te kijken. Maar ook over de weg kom je weer op het goede pad. Mooi landschap, echt Drents met weitjes, heitjes, water en bosranden.

Toch bleef Peter zoekende, hij wist niet precies waar we waren en kon het Ronostrand niet vinden: dan lag het weer links, dan weer rechts, het verplaatste zich voortdurend. We zagen het vakantiehuisjesterrein op de Zuurse duinen van achter naar voren, maar konden er niet uit komen: rondom afgezet met prikkeldraad of hoog opgeworpen houtwallen en blaffende honden. Achter het prikkeldraad lonkte de hei. Eroverheen dan maar. Galante mannen drukten het draad naar beneden, maar als je korte benen en geen kruisbeschermer hebt is het een hachelijke onderneming, die gepaard gaat met gillen en ‘dat doe ik niet’. Maar het liep goed af. Alleen Peter (een van die galante mannen) kreeg een best gat in de hand.

Een zonnig en paars heideveld lag voor ons, maar met weinig paden en soms verraderlijke slootjes. Helaas was de overkant ook weer afgezet met prikkeldraad en moest de actie over het draad klimmen voor de 2de keer ondernomen worden. Vanaf dat moment wist Peter weer precies waar hij was op de kaart, liepen we over ruiterpaden met hindernissen door het bos en kwamen uit bij het Hof van Eden in Amerika. Toen was het nog een fluitje van een cent om weer terug te komen bij het beginpunt: café Hofsteenge in Een met een zonnig terras, een glinsterende plastic zak met water tegen de vliegen, wijn in portglazen en allerlei soorten bier.

Het enige teleurstellende was dat het volgens de GPS van Jo geen 28, maar slechte 26,5 kilometer was geworden. En geen Ronostrand natuurlijk.

Mariette