Waarschijnlijk heeft Jo afgelopen nacht niet goed geslapen. Des te erger omdat de nacht een uur langer duurde. Hij vreesde het onderwerp van mijn column en scherpe pen te worden. En terecht, want daar was alle reden toe: hij kwam te laat, ging dwars door de bush, maakte een extra, nodeloos lusje en liep 900 meter meer dan afgesproken. Dat past helemaal niet bij Jo. 

Het was een mooie, rustige en droge herfstdag. De voorspelde regen was minimaal en voor de zoveelste keer hadden de thuisblijvers spijt. Dat mooie weer dwingen we ook wel af. Zo gauw de eerste druppels vallen hijst een meerderheid zich in regenbroek en cape en zet de paraplu op. Die regengoden vinden er dan niets meer aan en zetten de regen uit. Maar o wee als je de regenkleding uit doet: het begint onmiddellijk weer te spetteren. Dus zijn een paar Boetenbaintjes gedoemd de hele dag in een warme regenbroek te lopen om het voor de rest droog te houden. Dat lukte prima.

We begonnen op de brink in Exloo. Iedereen was op tijd, behalve de auto van Jo. Terwijl Jo toch altijd haantje de voorste is, ook in zijn auto op de A28. Ook is het een perfectionist, dus heeft hij zich als veurloper goed voorbereid op de aanrijroute, zou je denken. Nee dus. Uit telefonisch contact bleek dat hij bij Beilen in de gaten had gekregen een paar afslagen te ver te zijn doorgereden. Hij dacht dat hij - met 2 mooie Boetenbaintjesdames? - op weg was naar zijn kinderen in het Westen. Enfin, het gaf ons de kans koffie te drinken. Toen Jo aankwam moest hij diep door het stof en werd zijn ‘mea culpa, mea maxima culpa’ aanvaard.

De wandeling was prachtig. Hoewel we de afgelopen 15 jaar Drenthe veelvuldig van links naar rechts, van onder naar boven en van achteren naar voren bezocht hebben, is het altijd weer verrassend en mooi. Het was deze keer een echte ‘op de grote stille heide’ wandeling met witte kuddes schapen, bijna geen wind, mooie herfstkleuren, paddenstoelen en ritselend blad op de grond. De koffiestop op Poolshoogte was bijzonder. Er stond in de plaats van zo’n ijsbaankeet een spiksplinternieuw gebouw: veel hout en strak ingericht. Net 6 weken open, met nog een beetje kale muren, een terras dat nog niet helemaal klaar was (en waar je als serveerster grote op- en afstappen moet maken), maar mooi. Je schijnt er ook te kunnen eten. Wij hielden het bij koffie en thee.

Daarna kreeg Jo last van ongewoon gedrag, niet des Jo’s zeg maar. Hij maakte een volstrekt onnavolgbare lus, die ons binnen de kortste keren weer op de beginplek bracht. Vergissing? Extra kilometertje? GPS in de war? Een stukje verder verliet hij plotsklaps het pad en leidde ons door struiken, slootjes en ruig terrein. Afsnijderjte? De weg kwijt? GPS in de war? Wij weten het niet. Ook bleken zijn laatste 2 kilometer er minstens 4 te zijn, en was de  totale afstand 24,9 kilometer in plaats van 24 rond.Maar zijn perfectionisme aan het eind van de wandeling was weer helemaal in orde. In het restaurant stond een extra lange stamtafel, berekend op 15 lopers, voor ons klaar en kon Jo eindelijk tot rust komen en genieten van zijn dubbele Leffe! 

Mariette