Alle Boetenbaintjes zijn soepel van lijf en leden. We draaien onze hand niet om voor een wandeling van 25 kilometer, hoewel we na afloop wat stram in en uit de auto stappen en ook het uit bed stappen op zondagochtend nog enige problemen kan opleveren. Ook gaan veel BB-tjes naar de sportschool, waar ze het lijf in conditie houden met spinning, pilates of andere inspanningen.

Ook wordt gezwommen, hard gelopen en gefietst. Maar onze geest is minder soepel, om niet te zeggen star. We houden absoluut niet van veranderingen. Je kunt het natuurlijk ook positief uitleggen en zeggen dat we hechten aan rituelen.

De tocht van Thea en Maria in de Leijen was door de leden in de top 5 gekozen en terecht, want het is een prachtig gebied. Maar dan verwacht je toch dat je door de Tike loopt, het uitkijkpunt aan het Burgumermeer aandoet, het kerkje in Rottevalle bezoekt en bovenal koffie drinkt in de Zandloper in Eastermar. Niets van dit alles gebeurde. We begonnen met een zogenoemd ommetje, gemaakt door de inwoners van De Tike en ingebracht als alternatief door Maria. Dit betekende onder een omgevallen boom doorkruipen (op de knieën voor de Friezen, zoals Peter opmerkte), over een hek klimmen, door een drassig weiland lopen, weer een hek over, door een maisveld en nog een drassig weiland en dan kwam je weer op de bekende weg. Jo probeerde bij het eerste hek nog een schokeffect teweeg te brengen met schrikdraad, maar alleen Thea trapte erin. Frieda lette trouwens goed op en zag dat er naast het hek gewoon een mooi overstapje was.

In Eastermar geen Zandloper dus, maar koffie op het terras van een ander café. Hetgeen geen straf was, want de koffie was beter en we genoten van de zon. We hoefden ook geen spijt te hebben dat we weer bofferd besteld hadden en dat ie dan toch weer tegenviel. En omdat Jan D. er niet bij was, nam niemand appeltaart. Na het huis van Doutzen Kroes (althans naast het mooiste huis dat we tegenkwamen en dus aan haar toe schreven) gingen we niet rechtdoor naar het Burgumermeer en Rottevalle, maar rechtsaf over modderige wegen tot we weer op de bekende route kwamen en in de eerste en laatste regendruppels pauzeerden op de bekende picknickbank.

Daarna was het weer vanouds via Eastermar door de Leijen, waar het zo prachtig is, maar helaas de boel overhoop gehaald wordt, omdat het een waterbergingsgebied is/moet worden en we dus door de modderige sporen van draglines moesten ploeteren. Maar och, volgend jaar zie je er niets meer van. We herdachten bij het sluisje de val van Berend, vorig jaar kerst.

Nu hadden Thea en Maria de mazzel dat het prachtig weer was, de zon bijna de hele dag scheen en onze geesten een beetje verweekten en soepel werden en niet morden en we volop genoten van deze alternatieve tocht. Vlak voor het eind hadden we nog een kleine pauze op een superplek: een klein grasveldje met bankjes met uitzicht over het meer en in de zon, kabbelend water en een piepklein strandje. We wilden eigenlijk niet weg, maar Thea was onverbiddelijk.

De nazit was ook niet in kippenrestaurant Kakelbont (waar we de vorige keer weggekeken werden), maar in een rokerig cafeetje annex cafetaria. Wij verkozen de winderige stoep boven de muffe lucht binnen. Het voordeel was dat Frieda een cornetto kon kopen en Iet een kroket.

Oh ja onderweg zagen we natuurlijk ook van alles. Heel veel bramen en bramenplukkers, want het was brommelweekend. Een prachtige zwart-geel gestreepte rups op de schoen van Marja, die op weg was naar haar mooie bruine benen. Maar zelfs op de schoen mocht hij niet blijven zitten. Jo ving een klein veld- of woelmuisje. Wat een dotje! En ganzen en waterkippies en een jonge fuut. En een zadelzwam aan de voet van een boom, die volgens buurtbewoners nog wel 2 of 3 keer zo groot kon worden. Maar het hoogtepunt was een hemelsblauwe, puntgave DS. Volgens Peter was ie niet te koop. Ik heb het maar niet gecheckt, anders was ik/ie verkocht.

Dus Thea en Maria, bedankt voor deze prachtige dag en ook voor het soepel houden van lichaam en geest.

Mariette