We kenden al het krakelingen8tje van Annemiek en Martha en het waterhoofd8tje van Jan R. Marja bedacht een nieuwe variant: het sneeuwpop8tje. Dat is een achtje met een dikke buik en een klein hoofd. Bij vertrek van de parkeerplaats in Exloo vertelde Marja aan 10 medewandelaars dat we twee 8tjes zouden doen. Twee achtjes? Oh, ik bedoel natuurlijk twee rondjes, die samen een achtje vormen. Maar het woord achtje zat vast in haar hoofd en ze vervolgde door te zeggen dat het eerste achtje een grote ronde was gevolgd door een klein achtje, oh nee rondjes dus, van precies 10 kilometer. Koffie en nazit waren bij Bussemaker. Enfin, rondjes of achtjes, wij volgden haar wel.

In het eerste half uur kregen we twee hagelbuien op onze kop en waren we bijna in twee groepen uiteengevallen. "Rechtsaf", riep Marja. Prima, gaan we doen. Een paar mensen stopten om de regenbroek aan te trekken en Marja stopte, omdat ze ging twijfelen. Ze controleerde haar gps en kwam erachter dat we linksaf hadden gemoeten. De grootste helft was gewoon doorgelopen, keek niet op of om en reageerde niet op ons geschreeuw. Telefonisch niet bereikbaar, dus Bert was zo goed ze te gaan halen.

De hagel was ondertussen gestopt en het zou de hele dag droog blijven. Het bleef niet alleen droog, maar de zon ging zelfs schijnen en de beloofde harde wind ontpopte zich als een aangenaam briesje. Het was wel overal kletsnat en blubberig: op de es, in het bos en op de heide. We weten langzamerhand niet beter. De voeten wennen eraan en de schoenen lijden eronder. Tijd om een ark te bouwen, dachten we. Maar wie mochten er dan mee? Natuurlijk alle BB-tjes, verder kwamen we niet. De zon scheen op de kleine besneeuwde plekjes en de druppels aan de bomen en struiken glinsterden in de zon. Overal stonden rijen kerstbomen te wachten op kopers. Zo nu en dan liet de satelliet Marja in de steek en dan hoorde ik haar mompelen "ik doe maar wat, we moeten wel die kant op". Volgens mij viel dat doe-maar-wat erg mee. Het was overal mooi en we bereikten rond 1 uur Bussemaker voor de koffie. Zowel de koffie als de appeltaart werden de hemel in geprezen. Frieda was ook blij met haar monchoutaart, hoewel die als in blok op de maag lag.

Op naar het tweede, kleine achtje, oh nee rondje, van precies 10 kilometer. Liesbeth, die voor het eerst mee was, kreeg het zwaar en voelde bij elke stap haar heupen. Frieda probeerde haar op te beuren door te zeggen dat zij de eerste jaren ook altijd zere benen en stijfheid had, die soms nog dagenlang duurde. Maar, nu na 10 jaar, was dat over. Dus Liesbeth moet nog even volhouden. Ze liep in ieder geval op karakter de tocht uit en had na een glas wijn nergens last van, zei ze. Ik vrees dat dat vandaag wel anders is.

Iedereen genoot trouwens van het drankje en de nazit. Helaas was het Platobier niet meer voorradig en moest Bert het met een ander biertje doen, waarvan de naam niet helemaal tot hem en mij doordrong. Hij was wel lekker. We bedachten dat we de veurlopers als jubileumcadeautje een fluitje zouden geven en alle BB-tjes een cursus op de vingers fluiten. Jan D. en Bert gaan iets elektronisch bedenken. Het wordt een apparaat voor de veurloper met knopjes waarmee hij/zij iedere medewandelaar in de gaten kan houden en tot de orde kan roepen. Het lijkt mij eigenlijk spannender als we zo nu en dan iemand "kwijtraken".

We bedankten Marja natuurlijk voor de prachtige wandeling en het mooie weer en voelden ons bofkonten en dachten dat het alleen in Exloo mooi weer geweest was.  Ik geloof dat we vandaag een best pak sneeuw krijgen. Het is in ieder geval code oranje en we mogen de deur niet uit. Hoeft ook niet, we hebben al gewandeld.

Mariette