Dat was volgens Peter de vorm van de laatste wandeling van 2017. Het was inderdaad een rondje met Oudemolen als begin- en eindpunt, maar echt mooi rond was ie toch niet. Er zaten inhammen en punten in, beetje rafelig dus. Misschien toch meer een kerstster.

De dag was grijs en miezerig en de ondergrond was, zoals gewoonlijk, nat en blubberig. Het kostte Peter veel moeite om 17 schaapjes op het droge te houden of te krijgen. Frieda zat muurvast in de modder en kon niet meer voor- of achteruit. Ze had visioenen van Anthonie die jaren geleden languit voorover in de modder viel. Dat lot bleef haar bespaard en ze trok zichzelf aan haar eigen haren uit het moeras. Wij hadden niets in de gaten, want hadden het te druk met op de been blijven. We hadden zelfs geen tijd om te kwebbelen. Mijn schoenen, die net weer schoon waren en in het vet gezet, zagen er niet uit. Van Annemiek leerde ik dat je Hanwagtypes en Meindltypes hebt. Meindl heeft een rechte zool en Hanwag een bananenzool. Ik zweer bij Hanwags, maar houd helemaal niet van bananen. Ondanks de blub en de miezer, die trouwens snel ophield, was het prachtig.

Van Oudemolen met een omweg naar de Gasterse duinen en over de es naar Anloo, waar het goed toeven was in de herberg. Met lekkere koffie en warme appeltaart of wafel met warme kersen. We keken al stiekem naar de Dr. Denkerpuzzel en vonden twee oplossingen. Van Anloo naar het Kniphorsterbos en het hoogholtje over de Drentse Aa. We slingerden door vakantiepark Mooi Zeegse, waar geen bewoner te zien was. De slogan van Loesje 'om bomen te sparen vieren we kerst dit jaar in het bos', ging in Zeegse dus niet op. Ik zou er ook niet willen zitten, kleine huisjes in een donker bos, geen weidse uitzichten. Als toetje kregen we het Siepelveen en de Zeegse duinen en als afsluiter het heitje en molen de Zwaluw bij Oudemolen.

Na al die 24 kilometers ploeteren kunnen we de 3 zit-zondagen wel aan, inclusief de kerstdiners. Natuurlijk ging het veel over wie waar was met kerst en wat er gegeten werd. Ik hoorde rollade, stoofpeertjes, hazenpeper, kaasfondue en tiramisu langskomen. Laura R. verzamelde dennengroen en boomschors om zich uit te leven op kerststukjes. Ze begon er al vroeg mee, en moest iets weer weggooien als ze een mooier alternatief tegenkwam. Erna stelde mij hevig teleur door niet mee te gaan met winterkamperen; ze voelt zich te oud. Ze is notabene de jongste van de club! Paula ziet dat winterkamperen eigenlijk wel zitten, maar nu nog niet. Peter en Mariette zeggen dat ze gaan schaatsen in Mongolië. Thea en Tea hebben zich al aangemeld.

Aan het eind van de wandeling wachtte ons een grote teleurstelling: er was geen plaats in de herberg de Fazant. Peter had vantevoren gebeld en hem was verteld dat er ruimte genoeg was. Maar nee hoor, er was gedekt voor het kerstdiner en we konden er niet bij. In een hoekje zaten de plaatselijke jagers, en daar wilden we eigenlijk niet bijzitten. Dus zo erg was het nu ook weer niet. Jaren geleden hadden we ook al een slechte ervaring met de Fazant, het eten was niet goed en wel duur. We dropen af en besloten nooit meer naar de Fazant te gaan. Het is een niet wandelvriendelijke kaktent. Gelukkig hebben we nog wel moddersporen in de hal en de toiletten achter gelaten.

Het alternatief was het Witte Huis in Zeegse. Ook daar waren de tafels gedekt, maar die werden zonder probleem weer afgehaald, tafels werden aan elkaar geschoven en stoelen werden bijgehaald. Zo hoor je je gasten te behandelen. Binnen de kortste keren stonden bier, witte wijn, chocolademelk en glühwein op tafel. We proostten op Peter, op de komende feestdagen, op het afgelopen jaar en op een goed en mooi nieuw wandeljaar, dat naast de gebruikelijke wandelingen ook geheel gewijd gaat worden aan de voorbereidingen voor het jubileumjaar 2019. Dan bestaan we 25 jaar! Lang leve de Boetenbaintjes.

Mariette