Meestal lopen we een rondje, van A weer terug naar A dus. Maar vandaag ging het anders: met de bus naar Assen Marsdijk, en met de trein vanaf het station Assen weer terug. Appeltje Eitje zou je zeggen, maar toch zorgde het voor wat nodige verwarring. Ik was zelf ietwat van slag door de ongebruikelijke bus die we namen. Ik kon het nummer maar niet onthouden en moest wel drie keer op het programma kijken.

Janny stond op het perron en dacht dat we eerst met de trein gingen, Rudolf had geen puf in het OV en kwam met de auto, maar had moeite om de beginplaats van de wandeling te vinden, en op de terugweg dacht Nicole dat ze, met de bus in gedachten, wel in de trein kon inchecken. Ze meldde bij aankomst in Groningen giechelend dat ze als verstekeling was meegereisd.

Maar ondanks deze mini-obstakeltjes verscheen iedereen natuurlijk op tijd aan het startpunt, goedgemutst en van plan om er een mooie dag van te maken. Margreet D zette haar beste beentje voor en loodste ons in no time via mooie, lentegroene parkjes, Assen uit. Voor we het wisten liepen we in het bos te genieten van deze prachtige dag, zo’n dag waarop alles meezat. Een mooi, gezellig clubje van 11, stralend zomers wandelweer, de vogels zongen om het hardst, in het begin begeleidde de koekoek ons luidkeels, en er waren bloemen, heel veel bloemen. Mijn favoriet, de echte koekoeksbloem, bloeide tot mijn vreugde nu volop.

Op een bankje op een mooie plek was onze eerste uitgebreide stop. Rudolf ging onmiddellijk plat in het hoge gras, en we vroegen ons af of hij het zou merken als we zonder hem weg zouden wandelen. Maar dat zou wel zielig zijn…, niet gedaan dus maar.

Ondanks het kleine clubje speelden veel van de gesprekken zich buiten mijn gehoor-actieradius af, maar de thema’s van deze dag waren naast het uitwisselen van al onze op handen zijnde vakantieplannen, toch wel de diskwalificatie van het Songfestival en natuurlijk de heuglijke promotie van FC Groningen.

Verder hoorde ik iemand reppen over een mooie bloes met korte armen en zelf roemde ik de hoogte van het bankje door te vertellen dat ik meestal korte benen heb.

We liepen door Loon, en via het altijd mooie Balloërveld, met het vrolijke geluid van de veldleeuwerik boven ons hoofd en dronken koffie of aten een ijsje op het terras van zorgboerderij Balloohoeve. Ik genoot van het vertrouwde zanggeluid van Sander, HP liep vrolijk te fluiten en ook Karins schaterlach was als van ouds van verre te horen. Zo liepen we voor we het wisten Assen weer in. Margreet had het plan om nog even het centrum in te lopen voor de nazit, maar met de trein al in het vizier zagen we daar unaniem vanaf. Zo bedankten we haar bij het station uitvoerig voor de prachtige wandeling van 23 km, en togen we allemaal voldaan weer naar huis.

Marja