De niet vierkante chocoladetaart van Annemiek was de enige wanklank tijdens de superwandeling in Zeijen. Het 'was een wandeling, zoals een wandeling moet zijn', aldus Peter. Dat betekent: geen asfalt, heel veel zandpaden en bospaadjes, geen bebouwde kom, alleen maar natuur en prachtig weer op de koop toe.

Dat alles hadden we te danken aan Henk. Niet alleen weet hij blindelings de weg zo rond Zeijen en Norg, omdat hij daar jaren gewoond heeft, maar hij heeft ook interessante verhalen over wat er zoal te zien valt. SNP mist in hem een hele goede reisleider. Maar gelukkig kunnen wij van zijn opleiding profiteren.

We begonnen met een klein rondje Zeijen, bewonderden het huis, waar Henk en Josefien gewoond hadden, kwamen te weten dat 1 huis letterlijk in tweeën gedeeld was, omdat de bewoners ruzie kregen en ieder een helft opeisten en bereikten de Zeijer Wieken. Een actieve werkgroep vrijwilligers is hier al jaren bezig landschap en natuur 'in ere te herstellen'. Zo wordt het gedempte deel weer een trekvaart, worden de oevers vrij gehouden van opslag en worden aan weerszijden nieuwe natuurgebieden ontwikkeld. Aan de ene kant staat al een prachtig huis van de geldschieter (een autochtone Zeijer) met een overdekte veranda waar de reeën volgens mij op een meter afstand voorbijlopen. Helaas heeft de eigenaar maar kort genoten van dit huis, want is, kort nadat hij zijn intrek genomen had, op zijn tachtigste overleden.

Via een voor mij onbekende lus kwamen we terecht ten Oosten van Norg, staken de Peester- en Donderseweg over, liepen door vakantiepark de Oosterduinen en bereikten café Norgerberg voor de welverdiende koffie. In de aanbieding was koffie met chocoladebavaroistaart en snert. Jan ging voor de taart en met terugwerkende kracht bestelden Winie en Annemiek dat ook. Henk ging voor de snert. Jan en Winie vonden de taart lekker, Henk was zeer tevreden over de snert, maar bij Annemiek voldeed de taart niet aan de verwachtingen: ze had iets kleins en vierkants verwacht. Peter bood aan de taart vierkant te maken, maar dat hielp niet, ze liet de helft staan. Dan nog maar een kopje goeie koffie.

Het was ondertussen heel mooi weer geworden. 's Ochtends bij vertrek in Groningen hoosde het nog, maar in de loop van de ochtend werd de lucht steeds schoner en kreeg de zon er zin in. De beuken stonden fotogeniek te zijn en wij waren blij. Met een omtrekkende beweging rond het Schillenveen kwamen we in de Peestermaden. Een reebokje huppelde door het veld, boven op een bult stond een bankje en er waren mooie smalle wandelpaden aangelegd die ons aan de rand van het Noordscheveld brachten. We liepen er helemaal langs en hielden onze adem in, zo mooi lag het goudgeel te schitteren in de late namiddagzon.

En de schoonheid kon niet op. Want in de Zeijerstrubben ligt het Bollenveen met een oude tjasker en een bankje om van dat alles te genieten. Jan probeerde of de tjasker nog wilde draaien, maar hij zat op slot. Een akker met bloeiend bladrammenas, een akkerrand waar nog steeds de cosmea en distels bloeiden en een bloedrode ondergaande zon maakten een eind aan de wandeling. Ik weet zeker dat deze wandeling tot de top 5 gaat behoren. Maar misschien moeten we geen 5 jaar wachten en wat Henk betreft hoeft dat ook niet.

De nazit in café Hingstman was ook prima. Binnen de kortste keren waren er 4 vrouwen (moeder en 3 dochters?) in de bediening, die ons voorzagen van verschillende soorten bier, wijn en radler. We constateerden dat deze wandeling op de kop af 25 kilometer was en memoreerden de 3 langste tochten (dik in de 30 kilometer) in ons 20-jarig bestaan. Ook de Duitslandtochten en het winterkamperen kwamen langs. Het is tenslotte een jubileumjaar, nietwaar?

En nu op zondag is het alweer zulk prachtig meer. Fijn voor de haan, die vanochtend dood in het hok lag (dat zagen we een al een tijdje aankomen) en nu volgens Peter langs de slootkant ligt te zonnebaden.

Mariette