Verbijsterend en verrassend hoe het weer zo snel om kan slaan. Vrijdag nog K-weer met storm en wind, zodat je dacht: "Ik blijf morgen lekker thuis". Maar zaterdag is het windstil, wordt de lucht steeds blauwer en hebben we veel te dikke jassen aan. Kennelijk hebben wij, BB-tjes, recht op mooi weer.

We wandelden met Thea en Maria een rondje Bakkeveen. En alweer zo’n wandeling met weinig asfalt, weinig bebouwing, heidevelden en bossen. En dat in Fryslȃn! Fryslȃn boppe! Genieten dus weer, hoewel mijn gesprekken aan de sombere kant waren: zelfmoorden, berovingen en vulkaanuitbarstingen. Maar dan prijs je jezelf weer gelukkig met je goede, geestelijke en lichamelijke, gezondheid, en met het feit dat we met zijn allen nog steeds fluitend 25 kilometer kunnen wandelen. Pluk de dag.

Thea had ook haar best gedaan voor de koffiestop en nazit. De koffiestop ging eerder open, maar wilde wel precies weten met zijn hoevelen we zouden komen. De nazit ging om 17.00 uur dicht en was ook benieuwd naar het aantal. Dat voorlopen is tegenwoordig zo gemakkelijk niet meer; je moet niet alleen een mooie route aanbieden, maar je bent eigenlijk een volleerde reisleider en moet met ieders wensen rekening houden.

Maar dan heb je ook dankbare klanten. De Drie Provinciën is altijd een gezellige en mooie plek, ondanks de nep-openhaard, die alleen beeld maar geen warmte en geur geeft. Wel schoon en gemakkelijk natuurlijk . Daarna gingen we in hoog tempo via de Duurswouder heide richting nazit; we moesten wel op tijd zijn.

Thea beloofde ons de freulevijver met prieeltje in het bos rond de slotplaats. Er ging echter iets mis en we liepen eromheen. Natuurlijk konden we nog een ommetje terug maken, maar we geloofden het wel. Ze maakte het echter goed met een show van schapenhonden. Het waren geen kleine, snelle Drentse schapenhondjes, maar grote, zwarte honden. Verklein een Fries paard naar het formaat herdershond en je hebt hem in beeld, maar dan zonder sokken en manen. Ze waren wel snel en goed. Fascinerend om te zien hoe de mensen de honden onder controle hadden en de honden de schapen. Ze heten niet voor niets makke schapen. Het was ook een prachtige plek, een groot glooiend weiland aan de bosrand. Daar wil je wel schaap zijn, zelfs een mak schaap.

Ruim op tijd, het was nog geen 4 uur, bereikten we de Slotplaats voor de nazit. We werden verwacht: tafels en stoelen stonden klaar, er brandde een echt vuur, en als extra was er een jong hondje, die met de oude hond languit voor de open haard lag te roosteren. Het jonkie was een franse juffrouw van 10 weken en ze heette Choco. Jo nam haar meteen op schoot en alle twee zaten ze te genieten van de warmte en elkaar. Mooi was ze niet, vond ik. Zo’n boxer met platgeslagen snuit en hele lange poten. Lief was ze wel. En netjes: ze poepte niet op de schoot van Jo, maar midden in het restaurant. De dames van de bediening weigerden het schoon te maken. Dat moest de baas zelf maar doen, het was immers zijn hondje.

Voor al die warmte en gezelligheid betaal je natuurlijk wel een prijs, want goedkoop is het bier niet en een kopje thee of koffie zit er niet in, je krijgt meteen hele pot koffie of thee. Maar ja, geniet en pluk de dag.

Mariette