Peter en ik waren door omstandigheden sinds het wandelweekend niet meer op pad geweest met de Boetenbaintjes. Dit niet alleen tot groot verdriet van onszelf, maar ook tot zeer grote teleurstelling van schoonmoeder. Zij is namelijk een grote fan van mijn columns en kijkt er iedere twee weken naar uit. Deze column draag ik daarom op aan mijn schoonmoeder in Oegstgeest. 

Het was weer een prachtige herfstzaterdag: strakblauwe lucht, weinig wind en de meest mooie herfstkleuren. Peter was Veurloper en had een gevarieerd rondje Noordlaren bedacht. We begonnen in het sfeervolle haventje van Noordlaren. Vandaar liepen we met de wind en de zon in de rug over (gras)dijken langs het Zuidlaardermeer. Nou ja, grasdijken? Een groot stuk verdiende meer de naam 'grove zwarte kleidijk'. Kennelijk was ie net heringericht en opgehoogd. Margreet S. verdacht Peter van een dealtje met het Groninger Landschap: Peter de centen en wij de dijk aanstampen. Maar het is goed voor de spieren en je wordt er lekker warm van. 

De dijk langs het Drents Diep was goed begaanbaar met aan de ene kant de Westerbroekstermadepolder en aan de andere kant de Oosterpolder. Prachtige vergezichten: de skyline van Groningen, het kerktorentje van Haren, het Zuidlaardermeer, en de industrie van Foxhol. En in de polders de Koninckpaarden, de Schotse Hooglanders, zwanen, ganzen en de Zilverreiger, die elegant en zelfbewust rondstapt. Daarmee lijkt hij meer op de ooievaar dan zijn broertje de voddige blauwe reiger. 

Via Onnen en de Onneres komen we in Appelbergen. We drinken koffie in het theehuis, waar sommige dingen niet veranderd zijn: zoals de olifant, de looptrommel en de wiebelbrug. En telkens worden we verrast door de prachtige herfstkleuren, de bomen zitten nog vol in het blad (kunnen bomen per jaar meer bladeren produceren, zoals ook dit jaar veel meer appels waren dan vorig jaar?) en staan te pronken aan de rand van het bos. Onderlangs het Noordlaarderbos waar het druk is met wandelaars en fietsers en paarden. Via de 50 bunder en het Noordlaarderbos komen we weer terug op het beginpunt.

Vlak voor het eind zegt iemand tegen mij: "Mariette, ik zou maar eens even teruglopen, want Peter staat een heel jong meisje te kussen". Ik loop er op een drafje naartoe en wat blijkt? Het is zijn nichtje Eva, die met haar vriend en haar paard aan het wandelen is! Dus Ma, de hartelijke groeten van Eva. In het buitengewoon gezellige café De Lantaarn sluiten we deze prachtige en zeer gevarieerde wandeling af met een drankje. Het ontlokt de twee nieuwelingen de uitspraak: "Het lijkt wel vakantie, zo mooi en toch zo dicht bij huis". Een compliment voor de Veurloper! 

Mariette