Toen Peter en ik zaterdag 26 juli bij het station aankwamen voor een lange (31 kilometer) wandeling in Friesland, bleek dat er al vanaf vrijdagavond een discussie woedde of het wel door moest gaan. Want er was onweer voorspeld met windvlagen en hagel. Jo had telefoontjes gekregen en besloten dat we met z'n allen daar zaterdagochtend om half tien over zouden besluiten. Om 8 uur 's ochtends had hij Thea al gebeld, die vanuit Drachten vertrok. Zij was uiterst verbaasd, er was nog nooit een tocht vanwege het weer afgeblazen. Ook Peter en ik waren wat verbaasd. Als we naar het station gaan, gaan we omdat we willen wandelen. En als we het niet zien zitten, dan gaan we niet. 

Maar goed, we gingen op pad met zevenen naar Burgum, waar Thea al was. Ze had van Piet Paulusma gehoord dat het in Friesland niet ging onweren. Nu stelde mij dat niet zo gerust, want op dat reclamespotje van Unox knakworst zit hij er behoorlijk naast. Na vijf minuten besloten we het niet meer over het (on)weer te hebben en te genieten van de wandeling. Die was mooi, maar het was ook verschrikkelijk warm. Bij de koffiestop ging het dan ook vooral over de hoeveelheid water die je moest drinken. De een zwoor bij heel erg veel, de ander zei dat je van heel veel water drinken dood kon gaan, en weer een ander zei regelmatig eten en normaal drinken. Of hoe meer je drinkt, hoe meer je zweet, hoe meer je drinkt etc. Ook het verhaal dat iemand in het ziekenhuis opgenomen was met de diagnose 'uitgedroogd' , aan het infuus werd gelegd en doodging omdat de patiënt juist te veel water had gedronken, ging er in als koek.

Jo had de wind er goed onder, korte pauzes en geen getreuzel, want stel je voor dat het toch ging onweren! En het was mooi onderweg, maar soms ook heel lelijk: een troosteloos en verwaarloosd industrieterrein in de brandende zon, een kadaverfabriek. Maar ook schaapjes op de dijk en op onze pauzeplek, een ooievaar, veel Friese paarden en Thea die alsmaar Friesland aan het promoten was. Het maakte niet of het nu de ging om directe omgeving of om een ander stuk dat toch wel erg veel leek op waar we waren, maar heeeel ergens anders lag. Haar oriëntatievermogen was aangetast door de warmte, zullen we maar zeggen.

In Eastermar (Oostermeer) was een terras met koele dranken, maar de lucht ging wat betrekken. Frieda nam onmiddellijk contact op met het thuisfront om de buienradar te raadplegen. "Niets aan de hand", zei het thuisfront, "het zijn alleen maar buien". "Verkeerd gekeken", zei Jo, "je moet bij bliksem kijken". En volstrekt ontspannen liepen we verder. Het was eigenlijk voor mij (en voor de anderen geloof ik ook) 5 kilometer te ver. Want het was heeeeeeeeel warm, en daar wordt je erg plakkerig van en met hier en daar nog wat bulten van prikbeesten en dikke opgezette handen en zere voeten van warmte asfalt, verlang je naar een lekkere regenbui, desnoods met onweer waar je bang voor bent. Maar ja, die kwam niet. En dan ben je blij dat je er bent. En oh wat smaakt bier dan lekker.

Op de weg naar huis kregen we tussen Drachten en Leek een pittige onweersbui met veel bliksem en water over ons heen in de auto. Maar in Groningen en Muntendam was geen spatje regen gevallen. We namen nog een biertje/wijntje, gingen onder de douche, haalden een pizza en genoten van een zwoele avond met in de verte heftige bliksemschichten, een opstekende wind en nog steeds (zondagmiddag 2 uur) geen drup regen.

Mariette

Noot van Thea:
Wisten jullie dat eigenlijk alle keren na de wandeling de achterklep van de auto van Peter en Mariette open gaat en er geroepen wordt: "ho ho, even wachten… wie wil er nog…komkommer?" of "wie wil er rode bietjes?" Er is altijd wel wat weg te geven, vers uit de tuin of kas. Mooi hè dat zulke dingen gebeuren. Nou, heeeeeeeeeeeeeeeerlijk.