De Boetenbaintjes
Het vertrekpunt bij de boot was net zo koud als de plek op het station. Peter ging zelfs terug naar de auto om zijn fleece te halen. Die was de rest van de dag niet meer nodig.
Bij aankomst op Borkum gingen alle jassen en pijpen uit en werd er druk gesmeerd met factor 50. De zon scheen uitbundig en bleef dat de hele dag doen. Op de terugweg zagen we er allemaal gekleurd uit.
Op de heenweg werden de vakanties besproken: Namibië, Gdansk, Portugal, Lesbos, de Ardennen en Madeira. Laura S. had écht iedere dag genoten van het fietsen in Namibië en had niet, zoals een vorige vakantie een tijdje voor pampus langs de kant van de weg gelegen. Ik had ook bijna altijd genoten in Portugal, maar zo nu en dan een kwartier niet, als we over een breed pad met mul duinzand moesten ploeteren. Thea had iedere kwartier genoten op Lesbos en we namen ons voor iedere minuut op Borkum te genieten. Hetgeen niet moeilijk was. Het was een superdag onder leiding van Margreet D., onze eilandspecialist.
We namen het treintje niet, maar gingen meteen aan de wandel, langs de kwelders, door de bossen, een klein stukje strand, onderlangs het dorp, beklommen een uitkijkpunt en deden ons op het terras van Sturmeck te goed aan koffie met taart, soep of een pannenkoek met spek, ui en kaas. Willemien fotografeerde al dat lekkers van dichtbij. Het was een uitgebreide lunchpauze. Verder over het strand, dat haast nog breder is dan het strand van Schier. De schoenen gingen uit, hoewel de branding ver weg bleef. We passeerden het FKK-strand, waar het blote soms bedekt werd door een minuscuul broekje, en als dat niet zo was, de billen en borsten toch angstig roze zagen.
In de duinen achter het strand zagen we vreemde vogels. Dat wil zeggen, de meesten dachten dat het patrijzen waren, maar Thea twijfelde, ze hadden een rode kop. Het waren zeker geen fazanten, want een te korte staart en ook was het niet de famous grouse, want geen flesje whisky op de hals. Jan en ik wisten zeker dat het patrijzen waren en thuis op google hebben ze ook een rode kop. Dus? Even later zagen we vanaf een volgend uitkijkpunt een stelletje drukke vogels, formaat kraai, maar veel lichter en met gespikkelde borst, maar geen lijster. Wat dan wel? Geen idee. Ook de vogelaars onder ons wisten het niet.
Margreet D. had ons op papier lekker gemaakt met vermaak na de wandeling. We konden shoppen, Bratwurst eten, in zee zwemmen of op het terras zitten. Maar de tijd was zo krap, dat we net 20 minuten hadden om een halve liter bier weg te werken. De terrassen aan de boulevard waren vol. Jammer, want er werd muziek gemaakt in de fraaie kapel. Het strand zag er ook heel verleidelijk uit met al de bont gekleurde strandkorven en een beachvolleybaltoernooi. Precies zo als de foto in het Dagblad van zaterdag. Een andere keer dan maar. Marja had eigenlijk op vrijdag willen gaan en dan zondag terug. Maar alles was vol. Er was nog 1 plek voor € 1700,-- voor 2 dagen inclusief ontbijt. Ze vond dat te duur! Ook een andere keer dan maar.
We namen het treintje naar de boot, moesten tijdens het in de rij staan voor de boot toch weer de fleece aan, maar dankzij de Duitse discipline en Gründlichkeit waren we snel binnen en hadden we tijd voor de Bratwurst. Het werden trouwens Krabbenburgers, een hamburger met garnalen, omeletje en groentes. Het bestelsysteem was gründlich en modern: je gaf je bestelling op en dan kreeg je een soort GPS-wekker mee. Na verloop van tijd gingen er een heleboel rode lampjes flikkeren en ging het apparaat zoemen en kon je je hapje halen.
Peter en ik namen geen hamburger, maar bier en wijn en aten een pizza in Veendam. Daarna dansten we op het Museumplein op de swingende klanken van 'Bobby McGee' en 'Lord want you buy me a Mercedes Benz'. Iedere seconde van de dag genoten, vooral toen we eindelijk thuis op de bank zaten. In bed liggen was trouwens ook lekker.
Mariette