We hadden vorig jaar met de kerstwandeling ook als eens code oranje, vanwege gladheid en ijzel. Dat liep prima af. Dus ook deze code oranje voor onweer en hagel en zware windstoten en wateroverlast weerhield ons er niet van af te reizen naar Appelscha.

Zoals gewoonlijk was het vertrek  hilarisch en verwarrend. Te veel auto’s, dus Marja zet hem op de carpoolplaats. "Wel op de goeie, hè Marja?". "Je vergeet me toch niet, Jan?". Marja had spullen voor mij in haar auto (T-Shirt en boek), dus ik liep mee om die over te laden. "Kan in Appelscha ook nog", riep Peter. "Nee,  dombo, Marja laat haar auto hier".

Enfin, in Appelscha stond Rooie Thea en was er kamelenmarkt. Wij doken snel de bossen in, waar het nog goed toeven was. Toch kregen we het al snel warm en liep het zweet langs het lijf. Volgens Martha waren mijn schouders daardoor van hoogglanskwaliteit.

In Zorgvlied streken we neer bij hotel Villa Nova met een prima terras, een prima ober en prima Beukenhorst koffie en verse muntthee voor Thea. De appeltaart werd ingevlogen uit Lemmer en kreeg het predicaat redelijk. De koekjes waren van eigen deeg en kregen het predikaat super. Goed voor 2 rondjes dus. De ober meldde dat het onweer er snel aankwam, dat er in het midden van het land wegen afgezet waren en dat hij ons afraadde de bossen in te gaan. Margot dacht nog dat zwaar weer niet van toepassing was op wandelaars en bovendien had ze al haar bezittingen in een plastic zak gestopt, dus haar kon niets gebeuren.

Jan was verstandig en ging het eerste deel door de bebouwing en niet, zoals plan, door het bos. En jawel, na een kwartier barstte de bui in alle hevigheid los. De voorhoede sprintte onder de luifel van een café, de achterhoede hulde zich in regenkleding, maar was nat voor ze het aan hadden. Toch maar het café in, dat al snel volliep met verzopen fietsers en wandelaars. Het leek of de nazit al begonnen was, want er waren Boetenbaintjes die al aan het bier gingen. Het onweer viel mee en na ruim een half uur gingen we in de regen weer op pad. Martha, die vanwege de warmte op sandalen was, had haar sokken uitgetrokken, dan bleven die in ieder geval droog. Op blote voeten in een regencape leek ze een echte pelgrim. Zelf had ze meer het gevoel dat ze in een tent liep en de regen gezellig op haar dakje tikte. Eigenlijk waren we dus een wandelende camping.

De plastic tas van Margot was toch niet helemaal handig, want er viel van alles uit: een onderbroek, die door Peter gevonden werd, een horloge, dat Marja vond, en ook het kleingeld was op mysterieuze wijze verdwenen en werd ook niet teruggevonden. Ook ik verloor een shirtje, dat weer door Margot gevonden werd.

Na een half uur kon de regenkleding gelukkig uit, want dat is zweet aan de binnenkant en regen aan de buitenkant. We liepen over het Doldersummer veld, waar we door het hoge natte gras een omtrekkende beweging om de Schotse Hooglanders heen maakten.  Toch sloeg Thea even de angst om het hart. En we staken het Aekingerzand en de Kale Duinen over, waar het prachtig was en we niemand tegenkwamen. Niemand durft natuurlijk naar buiten met code oranje. Een voordeel was dat het stuifzand door al die regen vrij stevig geworden was, en het lopen niet zo zwaar. Toch hadden we het wel gehad, zo na die Kale Duinen.

Jan dacht dat het nog ongeveer 3 kilometer was. "Oh, nog geen uur dus". "Dat durf ik niet te zeggen, want het zijn wel kronkelkilometers". Maar zijn GPS zei, dat we 22 kilometer afgelegd hadden, dus bleven er nog 3 over, in rechte lijn, of kronkelend, of anderszins en konden we om 5 uur aan het bier zitten. En dat zaten we en hoe! In prachtige ruime loungestoelen en op een bank voor 7. De dienster was buitengewoon vriendelijk, serveerde de wijn met een glas water, maar kon geen borrelhapjes aan ons kwijt. We genoten van onze drankjes, waren blij dat Peter er weer bij was en leerden van Wim een nieuw gezegde: een dag niet gevogeld is een dag niet geleefd. Dit naar aanleiding van Margreet S., die de laatste tijd niet zoveel gevogeld had. En natuurlijk bedankten we Jan, die deze keer zijn rugzak niet vergeten was, maar wel bijna zijn portemonnee, voor deze mooie wandeling en zijn noodplan i.v.m. code Oranje.

Mariette