Behalve de bloemrijke alpenweiden in het voorjaar ken ik niets mooiers dan de wuivende weiden in Westerwolde, begin juni. Of misschien is het andersom of moet je niet willen vergelijken, maar mooi waren ze. Met bloeiende grassen en zuring in tinten van bruinroze, naar zachtroze, naar roodroze, naar hardroze, naar donkerroze, soms alleen het donkerroze/rode van de zuring met heel veel geel van de scherpe boterbloem, aan de randen de rode en witte klaver en de leeuwenbekjes. En omdat het stevig waaide was het alsmaar in beweging en bewogen de kleuren mee.

De man van het buurthuis in Rhederbrug, die niet van harde wind houdt, heeft geen gelijk. Maar ja, hij houdt zijn handen beschermend voor zijn ogen en dan zie je dus ook niks. Verder was hij heel aardig en geestig: hij had speciaal voor ons het buurthuis open gedaan en toen Martha na veel vijven en zessen toch een plakje cake bij de koffie nam, zei hij:  "Ja, doe eens gek". Zijn ouders waren bezig nieuwe, frisse papieren kanten randjes langs de planken waar de glazen op stonden te plakken. Helaas was het dubbelzijdig plakband voortijdig op en bleef de helft van de planken kaal. Toen we naar buiten kwamen stond er een auto waarin in vol oranje ornaat uitgedoste voetbalfans zaten. We hadden ze bijna aangesteld als Veurlopers! Maar dat was niet nodig:  Margreet Dost had al een EK-regenjasje aan en we hadden Peter als veurloper. Bovendien hadden ze wel wat anders aan hun hoofd.

Maar toen hadden we er al een ochtend op zitten, die begon met Joke in haar regenbroek te hijsen, hoewel haar pijpen bijna tot bovenaan open konden. Jan was zo galant haar been vast te houden. Joke had trouwens een zeer verantwoorde combi aan: een regenjack dat in kleur matchte met haar rugzak en haar groene fleece. We waren ook al met de auto over een heel smal bruggetje gereden, die meer gemaakt leek voor fietsers, maar toch ook voor auto’s bedoeld was. De zijspiegels bleven er zo waar aan. Ook hadden we al veel wuivende weiden gezien met een springende ree, die er zo nu en dan in verdween. En natuurlijk veel water: de Westerwoldse Aa, het Veendiep en de Veendiepsterplassen, later gevolgd door het Vereenigd of B(oele) L (uijtjens) Tijdenskanaal en nog meer Westerwoldse Aa. Het begin van de wandeling was Noaberpad, maar toch voor iedereen helemaal nieuw. Verrassend dat dat nog kan na 19 jaar Boetenbaintjes.

Naast al die natuur zagen we ook bijzondere architectuur. In Vriescheloo hadden de bewoners hun voorgevel weerspiegeld in de tuin: een puntdak met 2 bovenramen, en een deur met aan weerszijden een raam. Jammer dat alles van grind en steen was, er stond geen groen in, maar ja het is ook een gevel. Vlakbij Vriescheloo, na het Vriescheloërbos, stond een nieuw maar toch echt kasteel, we dachten eerst dat het de Burcht van Wedde was, maar dat kon niet. Googelen leerde mij dat het 1 van 4 kastelen is die gebouwd zijn door Bram Boekestijn, die verzot is op oude kastelen en het niet kan laten ze na te bouwen en dan voor minimaal 7 ton te verkopen. En natuurlijk alle oranje versierde straten en huizen en kroegen. Frieda was de eerste die durfde te vragen of we voor zessen weer in de stad waren en kreeg de hoon van allen over zich. Maar hoe verder de dag vorderde hoe meer mensen durfden te zeggen dat ze ook naar voetbal keken. Janny beweerde zelfs dat Wim niet mee gegaan omdat hij het hele huis nog oranje moest verven en Janny daar niet bij kon gebruiken.

Ook de anekdotes mogen niet ontbreken. Tijdens een pauze waarop we weer eens het hele pad in beslag hadden genomen, kwamen er 2 wandelaars met ieder een hond. Hierdoor moest Martha onmiddellijk denken aan het voorval dat ze tijdens het hardlopen door een hond(je) in haar bil gebeten was. Ze voegde eraan toe dat haar billen (toen nog) van prima kwaliteit waren. Ze had de hond of het baasje niet verrot getrapt, maar wel verrot gescholden; hetgeen ook wel eens lekker is. Tijdens de nazit met bier showde Jo het jasje van Martha. Het stond hem goed, vooral de achterkant, die niet recht is, maar een mooie ronding over de billen heeft.

Om kwart voor 5 zaten we weer in de auto en met een beetje mazzel was iedereen op tijd thuis, zelfs rooie Thea!

Mariette