Door het prachtige voorjaarsweer, die alle storm en regen van de afgelopen weken deed vergeten, leek iedereen van slag, in de war en traag. Het begon al bij het vertrek. Margot kwam op de laatste nipper en kon nog net mee. Jo nam een eigen, snellere route via Assen (logisch als je 140 rijdt!). Marja scheurde erachteraan. De rest ging via Drachten. Marja ontdekte haar 'fout', kon Jo niet bijhouden, en ging op de tomtom verder.

Wij moesten benzine tanken voor veel geld (in Muntendam is het 10 cent goedkoper). De eerste pomp deed het niet, de volgende wel. Politieauto’s kwamen met veel zwaailicht voorbij: een ongeluk op de afslag Buitenpost. Rustig rijden dus maar. Jan R. was ook in war: hij nam 2 keer een verkeerde afslag, braaf gevolgd door Wim. Maar ze vonden het beginpunt. Toen bleek Jan R. zijn wandelschoenen vergeten te zijn en moest hij balend terug naar huis. Laura mocht wel mee.

Binnen de kortste keren waren we Annemiek en Margot kwijt vanwege jasproblemen of zo. Dankzij Wim kwamen ze weer bij. Een half uur later waren ze weer achterop geraakt: door veel te praten zakt je tempo en let je niet goed op. Voorbijgangers wisten welke kant de rest van de groep opgegaan was, en zo waren ze weer gered. Veurloper Peter was geregeld de juiste weg kwijt en dan wordt de achterhoede plotseling, maar niet lang, de voorhoede. Daarna ging het lange tijd goed. We genoten van het fantastische weer en de prachtige omgeving. We staken de Kale Duinen in de breedte over met de belofte dat we aan het eind het Aekingerzand en de Kale Duinen in de volle lengte zou doorkruisen. Het was veel minder nat dan verwacht. De bonte specht roffelde, de boomkruiper tweette, de lucht was blauw, het gras was groen en de madeliefjes bloeiden. Wat wil een mens nog meer? Op tijd koffie! En deze keer was dat prima geregeld: vóór 12 uur op een mooie plek en met heerlijke koffie. Omdat de Jannen er niet waren, werd er geen appeltaart gegeten, want je hebt dan geen voorbeeld, je komt minder in de verleiding, en je wilt niet in je eentje appeltaart eten. Het heeft als voordeel dat je al je brood opeet. Maar zin hadden ze wel, Marja en Laura. Ik vond dat ze wel wat onafhankelijker konden zijn, maar hun argument was, dat het toch eigenlijk ook niet zo goed na al dat vele eten tijdens de feestdagen.

En zo hopten we van heideveld naar heideveld, van ven naar ven en waren we plotseling weer de achterhoede kwijt: vier dames maar liefst. Jo wierp zich onmiddellijk op als redder in de nood, liep terug en schreeuwde zich schor. Wij hoorden hem luid en duidelijk en permanent. Hij nam nauwelijks tijd om adem te halen en wij vroegen ons af of hij de dames wel kans gaf terug te roepen en of hij dat wel kon horen. Maar natuurlijk lukte het hem ze terug te vinden. Hulde aan onze Jo. De dames hadden flinke discussie gehad over de richting. De 65-plussers zeiden: “We moeten rechtsaf”. Maar de jonge schooljuffen zeiden: “Nee hoor, rechtdoor”. De oudjes hadden natuurlijk gelijk.

Op naar het Aekingerzand. Wauw, wat mooi, zo’n uitgestrekte heidevlakte in het lage en late zonlicht. Spierwitte berkenstammetjes met kale paarse takken, donkere heide op het lichtere zand, afgewisseld met veel kleuren groen van de mosjes. Genieten op een bankje onder de uitkijktoren met de zon op het gezicht. Goed voor de vitamine D en rimpels hebben we toch al. Het gesprek gaat over halve marathons, goedkope treinkaartjes bij Kruidvat, Blokker en AH, en over het verzamelen van 6 kinderen om naar Ajax-AZ te kunnen. Het blijkt dat er bij het hardloopwedstrijdjes trainingsclubjes zijn die in verschillende snelheden lopen, waar je je bij aan kunt sluiten. Peter fleurde helemaal op: een mooie meid in een kleurig hesje uitzoeken en je loopt vanzelf in een hoog tempo en voor je het weet is de halve marathon voltooid. We maakten ons wel zorgen of die voetbalwedstrijd niet heel veel pedofielen de kans zou geven leuke kindertjes te verzamelen.

Bij het bezoekerscentrum van SBB werden we gevraagd goed op te letten voor overstekende families, die het familiepad liepen. Het was er wel druk, maar met die families viel het wel mee. In het restaurant met de geinige naam IJgenweis smaakten het biologische bier en de ambachtelijke bitterballen goed en met een voldaan gevoel gingen we huiswaarts. Dat werd heel even de kop ingedrukt door een ongeluk, dat kennelijk net gebeurd was: een vreselijke ravage, busje op de kop en in de kreukels in het weiland. Ogenschijnlijk niemand gewond? Op de radio ook al van die gezellige verhalen: een gekapseisd cruiseschip en een steekpartij. En in de krant: postbode na val gespiesd op hek.  Daar zijn de verhalen over de hoofddoek van de koningin en het groene blaadje van Bleeker niets bij.

Mariette