Hoe slaag je erin je wandelclub tweeënhalf uur aan het lijntje te houden door omtrekkende bewegingen rond de koffiegelegenheid te maken? Veurloper Wim is daar een meester in. We parkeren op nog geen kilometer van het Nije Hemelriek, we zigzaggen en cirkelen door het Gietener bos, hebben zo nu en dan een aha-erlebnis (“zagen we die houthakkers een half uur geleden ook al niet”), zien de parkeerplaats 2 keer, schampen het Nije Hemelriek, maar mogen toch pas om kwart over twaalf naar binnen en aan de koffie. 

Naar verluidt had Wim voor het eerst de hele wandeling in zijn GPS gezet. Zou dat de reden dan zijn?  Maar vreemd genoeg zie ik hem toch steeds met de kaart in de hand en zonder GPS. Wel heeft Jo zijn GPS zichtbaar op de borst. Ik weet het dus niet. Wim leidde ons heel doelbewust over zijn route en hield met zijn lange benen het tempo er goed in. Hij richtte de blik vooruit en liep zo snel dat vriendin Janny, die achteraan gezellig liep te keuvelen, bijna de aansluiting miste en dreigde te verdwalen in het bos. Gelukkig lette Mark goed op. Het bos hield de regen, die trouwens minimaal was, redelijk tegen. Toch ontlokte het Janny de vraag: “Moet ik mijn regenbroek aantrekken”. Ze beantwoordde haar eigen vraag met: “Dat moet je zelf weten, Janny”, en trok haar regenbroek aan. Zoals iedereen langzamerhand weet, houdt dat de regen op afstand. Ook deze keer ging dat op, zelfs zodanig dat in de middag de zon ging schijnen en Janny toestemming vroeg of ze haar broek uit mocht trekken. Dat mocht, maar alleen omdat Annemiek haar regenbroek aanhield.

De koffie in het Nije Hemelriek was lekker, lekker genoeg voor een 2de ronde. Dat was ook wel nodig want Marja moest een kwartiertje dweilen, omdat haar lurkzak (weer) lekte. Na de koffie verlaten we het bos en komen op het Gietener en Gasselterveld, steken het Anderse diepje over, zien in de verte de toren van Rolde en genieten van het prachtige weer, en snappen niets van de voorspelde storm en regen. Iet of Frieda (ze worden nog al eens met elkaar verward, omdat ze vrijwel onafscheidelijk zijn. Het is misschien gemakkelijker om ze Friet of de Frietjes te noemen en te kijken wie reageert) loopt zelfs in een hempie. Op de terugweg wil de club links, nee rechts roept Wim, ben je gek daar zijn we al langs geweest, en we gaan links. Verrassend vroeg zijn we weer op de parkeerplaats, alwaar Peter en Mariette hun perensap aan de man/vrouw brengen.

We besluiten de dag met een drankje in hotel Braams in Gieten. We constateren dat we vaak niet weten, waarom leden hun lidmaatschap opzeggen en komen tot de conclusie dat er exitinterviews gehouden moeten worden. Annemiek wil dat graag op zich nemen, nieuwsgierig als ze is. Ook met andere wandelproblemen kun je bij haar terecht.

Tot slot ontstaat een zeer verwarrende discussie over wie omtrekkende bewegingen maakt om thuis te komen: wie gaat via Haren, wie gaat ook of uitsluitend naar het station, wie stapt bij wie in de auto. Aanleiding blijkt een dvd te zijn die Marja voor Wim en Janny in haar auto heeft liggen; deze staat geparkeerd in Haren. “Nou, dan kan ik toch beter met jullie meerijden? Dan hoeft verder niemand naar Haren”. Dat blijkt ook niet de oplossing, want dan komt Thea niet thuis. Peter en ik weten als enigen zeker dat we niet via Haren of het station gaan, maar rechtstreeks naar Muntendam. Als we wegrijden staat de rest van de groep rond de 4 auto’s nog steeds te delibereren wie met wie waarheen gaat. Ik ben benieuwd hoe dat afgelopen is.

Wij zitten een half uur later in een warme keuken met rode wangen van de buitenlucht, de krant en een glaasje.

Mariette