Wie beschrijft de derde en laatste dag van de Hemelvaarttrekking? Laura R. en Annemiek hebben al een dag. Laura S. zegt dat ze niet kan schrijven en Rooie Thea zegt dat ze heeft toegezegd niet te schrijven. Volgens mij kan je niet toezeggen iets niet te doen, maar vooruit. En het is toch een saaie dag, want grijs en geen avondlol meer.

Toch kende de derde dag ook weer bekende Boetenbaintjesmomenten, en hoort ie er bij. De dag begon om 9.00 uur met een staand ontbijt aan een grote wagen, die in de bosjes op de camping stond, en het was niet warm. Er waren nog steeds 4 mensen die zich al die dagen niet gedoucht hadden en dat ook niet van plan waren. Sommigen hadden zich al twee keer gedoucht, waarvan 1 persoon twee keer op 1 dag. Toch rook iedereen hetzelfde. Om 10.00 uur op pad naar Bad Essen via de bekende Kurweg nach Bad Essen door het bos. Het dorpsplein stond vol oldtimers die geweldig goed onderhouden waren: ook de Reine de la Route, de voorloper van de snoekenbek, was aanwezig. Mijn schoonvader zaliger heeft er zo een gehad. Prachtig.

Jan gaf ons een uur voor koffiedrinken en shoppen. Eerst dan maar aan de koffie met Kuchen, want daar doe je het toch voor, al dat lopen. Er restte nog een half uur shoptijd. Laura S. ging op pad voor een cadeautje (bier) voor haar vriendin. Geen leuk bier te koop, evenals vorig jaar. Dan maar een plaatselijke worst: heel genereus om als vegetariër je vriendin worst te geven. Rooie Thea ging een jurkje kopen, maar was na 5 minuten al weer terug: ze moest naar de wc! Annemiek wilde nog koffie, dat duurde erg lang, dus wilde ze 5 minuten extra shoptijd. Buiten regende het.

Na deze stop gingen we in regenbroek en cape verder naar ons beginpunt. De regen stelde niet veel voor. We memoreerden dat we deze keer geen rampen hadden meegemaakt: niemand die na een dag terugging, niemand met blaasontsteking, niemand gevallen, en geen vreselijke blaren. Het improvisatietalent van Jan D. werd erg op de proef gesteld, want regelmatig was er geen pad, waarvan hij had gedacht dat er wel een pad was, of was het privéterrein geworden. Maar natuurlijk redde hij zich uit iedere situatie en was het weer een geweldige tocht, waarvoor dank.

Vlak voor het eind moest er nog een groepsfoto komen. Niet in het koolzaadveld, want die hadden we al van vorige jaren. Niet met hoogspanningsleidingen erop, want lelijk. Niet allemaal op de trap van de hoogzit, want gevaarlijk. Wel met iets hoogs om de camera op te zetten, anders kwam Jan R. er niet op. Na veel vijven en zessen was er een plek met een hek voor de camera en een vakwerkhuis op de achtergrond. We riepen allemaal “Ameisenhöfe”, of zoiets en dat was dat. Niet iedereen had nog belangstelling voor de heksenpoel of het Mahnmal, want de vermoeidheid sloeg toe en thuiszijn lonkte.

We dronken nog wat in Schledehausen en reden zeer relaxt naar huis. Toen we in Nederland Radio Noord weer konden ontvangen bleek Donar donderdag gewonnen te hebben van Leiden (een wedstrijd die Peter moest missen en waarvan hij niets wist hoe het afgelopen was) en derhalve in de finale te zitten. De eerste wedstrijd begon om 19.30 in Martiniplaza. In Gieten werden snel de rugzakken uit onze auto gegooid en  daarna gingen wij als een speer naar de stad. Ik dropte Peter om 19.35 uur bij de Martinihal, was om 20.00 uur thuis. Donar won en we konden dus zeer tevreden in ons eigen bed gaan slapen.

Mariette