Zoals de korterokjesdag bij Martin Bril hoort, hoort de kortebroekendag al jaren bij de Boetenbaintjes. Op de eerste mooie lentedag met een temperatuur boven de 15 graden (formule Jacqueline) lopen wij in de korte broek. Afgelopen zaterdag was het zover: een stralende zonnige lentedag en wel 18 graden!

Toch viel het aantal korte broeken tegen. Halverwege de dag werden hier en daar de pijpen afgeritst of opgestroopt tot boven de knie. Het is ook elk jaar weer een overwinning om die witte en toch ouder wordende benen te showen. En in een korte broek valt dat toch meer op dan in een rokje. Veurloper Peter, altijd de eerste kortebroekenman, bleef tot onze grote teleurstelling in de lange broek lopen. Hij heeft namelijk nog steeds hele mooie benen, ook als ze nog niet zo bruin zijn.

Maar wat was het een fantastische dag. Geweldige temperatuur (bleef het maar altijd zo), krentenboompjes net in bloei, de zachtgroene en ook nog zachtvoelende naaldjes van de lariks, dartele lammetjes, de koeien in de wei samen met de paardenbloemen en de pinksterbloemen. Die laatste bloemen brachten Theo weer in herinnering. “Pinksterbloemen hebben niet, zoals iedereen denkt, te maken met Pinksteren. Nee, de naam slaat op het feit dat de pinken dan weer in de wei zijn. Dus moeten ze eigenlijk pinkenbloemen genoemd worden.”  Dat we het maar weten en nooit vergeten!

We liepen een rondje Vledder, afwisselend bos, open veld, vennen en slootjes. We dronken koffie in de Hoeve aan de Weg in Wateren, vlakbij natuurcamping de Oude Willem, bekend bij de winterkampeerders. Volgens Joke behoorde de appeltaart in de klasse van de eredivisie, Jan D. was wat gereserveerder: “Niet zelf gemaakt, cakebodem, niet bezuinigd op de appels, wel lekker.”

Het hoogtepunt was de pauze bij de Schotse Hooglanders. Een stuk of 20/30 van die beesten lag heerlijk te luieren in de zon. Wij volgende hun voorbeeld, maar geritsel met boterhamzakjes en onze stemmen maakten ze wakker en nieuwsgierig kwamen ze op ons af. Iedereen koos het hazenpad en ging achter het veeroosters zitten. De dames op het bankje hielden het vrij lang vol, maar kozen ook voor veiligheid, ze waren zelfs verbaasd over zichzelf dat ze niet eerder bedacht hadden dat ze achter het rooster veilig waren. Alleen Irma bleef doodgemoedereerd en omsingeld door de koeien zitten. Iets verderop joeg een zwarte adder iedereen de stuipen op het lijf. Maar toen hij geruisloos in het hoge gras verdween, was het gevaar geweken.

Aan het eind van de rit deed Peter nog een poging ons nat te krijgen door te dicht langs de rand een prachtig ven te willen lopen, zodat we veel slootje moesten springen. Maar er waren slimmeriken die het bos ingingen en een mooi breed pad vonden. Wel lukte het Peter alweer om de 10% bonuskilometers te halen: 27,9 in plaats van 25. Althans volgens de GPS van Jo. Volgens Peter geeft die altijd te veel kilometers aan. Waarschijnlijk omdat Jo meer kilometers maakt, omdat hij ver het bos ingaat voor de plaspauzes. Dat moet ook wel want het is verboden om binnen de 100 meter van de rustplaats te plassen.

Hoewel rooie Thea de hele dag riep dat ze niet over haar zooltjes wilde praten (ik ga gewoon lekker wandelen), ging het gesprek toch wel heel vaak over zooltjes. Tijdens de koffiepauze werden ze uit de schoen gehaald en uitgebreid besproken met Jan D. En wat de gevolgen waren van hoger onder de voetboog: dan komt je hiel of je teen ook anders in de schoen. Dat leidt weer tot blaren. Maar ze heeft de 28 kilometer uitgelopen en wij hopen allemaal dat de zooltjes eindelijk goed zijn en ze in Duitsland zonder problemen 3 dagen mee kan.

Is er verband tussen een korte broek en zooltjes? Ik geloof van niet: er was een zooltjesdrager met de geritste pijpen op de enkels, er was een nietzooltjesdrager in lange broek, er was een zooltjedrager in langer broek, er was een nietzooltjesdrager met opgestroopte broekspijpen en er was niemand in een echte korte broek.

En zoals altijd smaakte het bier na afloop weer erg lekker. Voor Joke was er champignonsoep met stokbrood.

Mariette