Een Boetenbaintje is ervoor gemaakt om minimaal 25 kilometer te kunnen wandelen in de natuur over onverharde paden. Een Etalagebaintje is verworden tot een been dat alleen nog korte stadswandelingen kan maken en voor iedere etalage stil moet staan. Toch lijkt mijn rechterbeen een beetje last te hebben van etalageverschijnselen. Het wordt toch minder na je zeventigste! Hij zal eraan moeten wennen een Boetenbaintje te blijven/worden. Dus ging ik zaterdag met 13 normale BB-tjes wandelen rond Zeegse.

Het was prachtig weer en Margreet D. had een prachtige wandeling uitgestippeld en veurgelopen. Ze had ook uitgezocht op welke momenten ik kon stoppen en de bus kon nemen en in het café kon gaan zitten of waar ik hoeveel kilometers kon afsnijden. Ik liep er 12 mee en nog 4 terug naar het beginpunt. Waar ik in het café op de nazitters wachtte en een legpuzzel maakte op mijn i-pad.

We begonnen in Zeegse bij het Witte Huis, waar een stel jonge jongens met een belachelijke grote cadillac stonden. Ze waren allemaal in sportkleding en hadden een soort circuitje uitgezet. Ze hadden een vrijgezellenfeestje. Geen idee wat ze allemaal nog meer deden die dag: we hebben ze niet teruggezien.

Wij gingen over de hei naar Oudemolen, liepen over het vlonderpad en een slingerende houtwal naar Gasteren. De ondergrond was nog bevroren en dat was maar goed ook. Anders was het er behoorlijk nat en soppig geweest. Nu was het lekker stevig en een beetje glad. Het zonnetje scheen, er was geen zuchtje wind en met een beetje fantasie leek het wel voorjaar. Maar dat duurt nog wel even. Margreet D. en ik spraken over de februariblues. Februari vonden we een rotmaand met als enige hoogtepunt de ledenvergadering van de BB-tjes. Gelukkig had zij een weekje zon opgedaan op een Canarisch eiland en is dus beter bestand die maand door te komen dan ik.

We dronken koffie in Gasteren en vervolgden onze tocht over alweer van die mooie slingerende houtwalletjes richting Anloo. Het is daar fantastisch mooi met al die glooiende landjes omzoomd door die bomenrijtjes. Daar krijg je nooit genoeg van. En allemaal onverhard. Daar houd ik van en mijn benen ook.

Bij de afslag naar Schipborg ging ik rechtstreeks terug naar Zeegse, over het hoogholtje en het heitje van de heenweg. Ik zat om half 3 aan de thee bij een hele warme kachel. De trui kon uit en de i-pad aan. De rest ging over het terrein van de voormalige Schipborgboerderij, de Gasterse Duinen en met een ruime omtrekkende beweging rond Zeegse de 24 kilometer volmaken en arriveerde om kwart voor 4 in het Witte Huis.

De bediening was vlot en we konden alles op 1 rekening zetten en apart afrekenen. Tenminste als we alleen iets dronken. Eten kon kennelijk niet met dit systeem. Hun specialiteit is een huisgemaakt mon choutaart die geserveerd wordt in een glas. Het ziet er prachtig uit. Josephine liet zich uitgebreid uitleggen hoe ze dat maakten, maar ging niet proeven. Dat kon volgens mij ook niet, want dan kwam de rekening in de war. En plotseling was iedereen weg. In de consternatie vergat ik mijn trui. Daar kwam ik thuis natuurlijk pas achter. Ik moet dus nog even terug. Ga niet weer het rondje maken. Geen mooi weer, geen andere BB-tjes en geen etalages.

Mariette