De roep om nog eens een keer naar Ditzum in Duitsland te gaan zwol al een tijdje aan en na 5 jaar kwam het er weer van. Ik heb het even opgezocht en het is echt 5 jaar geleden, eind augustus 2012 om precies te zijn. Dus geen 4, maar zeker geen 8. Ook het geheugen van een BBtje laat kennelijk af en toe te wensen over.

Dat jaar moest Wim, i.v.m. een blessure, plaats maken voor Jan en werd zelf gedegradeerd tot boodschappenjongen, dit keer mocht hij zelf het bewind weer eens voeren. Hij deed dit met verve en milde hand. De dag verliep relaxed en tot in de puntjes goed georganiseerd. Het begon al ruim van te voren met mailtjes van Janny over de organisatie van de chauffeurs en met de vriendelijke mededeling dat we om half 10 stipt zouden vertrekken van het station vanwege de afvaarttijden van het pontje. Dat resulteerde in een uiterst gedisciplineerd stelletje BBtjes, 14 in getal, die allen om 5 voor half tien klaar stonden om te vertrekken. In Ditzum zouden Jan, Laura en Karin zich nog bij ons voegen.

Het miezerde een beetje maar dat ontnam ons geenszins van het gevoel een dagje Uit te zijn. Het pontje versterkte dit "vakantiegevoel" nog. Dat sloot naadloos aan op het gespreksthema, want velen van ons hadden hun vakantie net achter de rug. Vooral Jan D. en Margreet S. raakten niet uitgepraat over hun boeiende Ruslandervaring.

Tegen elven gingen we aan de wandel, langs de Ems, en in gezelschap van grote kuddes schapen. Ik ben nog een aardige tijd bezig geweest om de stront onder mijn schoenen vandaan te halen. Schapen op een dijk betekent hekjes. Ook nu ontkwamen we daar niet aan. En ook nu benijdden de korte beentjes de lange beentjes. Het eerste hekje was niet het makkelijkste en de helft van ons kwam daar met allerlei capriolen overheen, tot Jan de R. aan de beurt was, eens naar het hekje keek en het met een galant gebaar voor de rest openzwaaide.

In de miezer liepen we door kleine dorpjes, pauzeerden op een mooi plekje in Gandersum bij de dijk en kwamen terecht in Rorichum bij Biergarten Cassi van de familie Duprée. Weliswaar met twee ee's maar de speculaties over familieconnecties en daarbij behorende gratis koffie waren toch niet van de lucht. Wim vertelde dat er inderdaad verschillende takken Dupré waren, maar de koffie, (te grote stukken) taart en rijk belegde wafels waren wel voor eigen rekening. Het verliep allemaal op zijn Duits: adequaat en pünktlich, alleen de pepermuntthee van Laura S. leek een bijna onoverkomelijke hobbel. Ze wachtte, zei er eens wat van, wachtte nog toen wij ons tweede rondje al achter de kiezen hadden, maar toen ze zich er eindelijk bij neergelegd had om theeloos aan het tweede gedeelte van de wandeling te beginnen, werd het alsnog voor haar op tafel gezet. En hoefde ze het niet te betalen: toch iets gratis dus!

De laatste regenstuiptrekking was vrijwel over toen we aan de andere kant van de Ems langs een kanaal terugliepen. Op ons dooie akkertje, want de pont terug ging pas om half zes. Nog eens uitgebreid pauzeren, om de haverklap dook er eens iemand de bosjes in om bramen te plukken die mooi rijp en in grote getale aan de struiken hingen. Ruim op tijd en helemaal niet moe kwamen we weer bij de Ems waar inmiddels de lucht wat brak zodat we konden genieten van prachtige uitzichten over het water.

Na de terugvaart was het op naar het visrestaurant in Ditzum, nadat er schoenen werden verwisseld, lippenstift werd bijgewerkt, haren gekamd en Wim zijn wandelshirt verruilde voor een mooi schoon T-shirt. Door de hete vispannetjes steeg de temperatuur in het restaurant tot grote hoogten, maar de vismaaltijd was prima. Wim had ons inmiddels toevertrouwd dat de wandeling "slechts" 17 km was geweest, maar we hadden enorm genoten. In mijn auto op de terugweg werd al geopperd dat dit ook maar tot een van onze vele tradities moet gaan behoren, dus wie weet!

Marja