Dat is wandelen in Friesland. Je hebt er ook wei-en, die je op kunt. Niet te verwarren met weides, die er ook in grote getale zijn en waar je door hoog gras en tussen de koeien door kunt lopen. Evenals Ditzum was wandelen in Eastermar en de Leijen een langgekoesterde wens bij vele BB-tjes.

Het kostte een paar jaar praten, bidden, smeken en steekpenningen voor we Thea overgehaald hadden. Maar zaterdag was het dan zover en reisden 14 BB-tjes, waaronder 2 nieuwelingen, naar Eastermar, waar Thea op ons wachtte. Ze moest het alleen doen, omdat Maria rugklachten heeft. Ze kon dus haar leiderscapaciteiten ten volle benutten en dat deed ze met verve.

We maakten een achtje, of liever gezegd een krakeling rond Eastermar en alles in omgekeerde volgorde. We begonnen met een klein uitstapje naar een uitkijkpunt over de Leijen. Daar gingen we pas in de middag doorheen. Een soort lekkermakertje dus. Volgens Thea waren er genoeg van die geniet-uitstapjes te maken, maar dat was niet de bedoeling. Wandelen zouden we, we waren toch een wandelclub? Maar in het Spoekenleantje moesten we verplicht genieten en in stilte de natuur beleven. Het was een smal paadje langs de oever van een helder slootje, waar het miegelde van de schrijvertjes. Thea dacht dat ze een schol zag. Ons leek dat wel een heel bijzondere plek voor deze vissoort. Ze bedoelde waarschijnlijk een 'school' visjes, want die waren er genoeg. Soms hadden we een mooi doorkijkje naar een gezellig weitje met koeien.

Alles was anders die dag. Zo hadden we een lunchpauze vóór de koffiestop. We aten een broodje aan de rand van het Burgumermeer op een gammele picknickbank of op het houten uitkijkplatform. Via het brede zandpad, waar het geboortehuis van Doutzen Kroes staat, maar we nooit weten welk huis het is, kwamen we weer in Eastermar. Voor we koffie mochten drinken was er nog een rondje sightseeing langs de haven en om de groene ijsbaan, waar een vader met twee kinderen aan het voetballen was. Het meisje had een zwemvest aan en was dus helemaal voorbereid op een val in de haven of een plotseling met water vollopen van de ijsbaan. We bewonderden de mooie oude huisjes en de scheve bomen. Er stonden veel huizen te koop. Janny stelde voor dat we daar gezellig allemaal gingen wonen. Ik zag dat helemaal niet zitten. Eén dag BB-tjes is te doen, desnoods 2 dagen, maar de rest van mijn leven elke dag leek me niks.

En toen was er eindelijk koffie in de Zandloper. De zelfgebakken appeltaart, of appel-pruimentaart of appel-mangotaart werd zeer gewaardeerd. Voor het eerst zaten we buiten en voor het eerst vond iemand, Janny, de 'bofferd' lekker. Misschien een ander recept? Alle andere jaren viel hij altijd tegen.

Daarna begonnen we aan de lusjes in de Leijen. Het was zweterig warm en de muggen prikten gemeen. Gelukkig had ik mijn Italiaanse afterbite bij mij en was de prik er snel uit. Bij het sluisje herdachten we de val van Berend en er waren nog meer plekken met herinneringen aan nachtwandelingen met kwakende kikkers. De nostalgie vierde hoogtij. Het laatste lusje ging door hoog gras en langs dameskoeien. Ganzen vlogen luid gakkend omhoog met 1 grote witte gans als voorvrouw. De hele dag had een buizerd ons al gevolgd met zijn karakteristieke scherpe geluid.

Moe en voldaan storten we ons op het bier van een Amsterdamse brouwerij, IJ-bier, met namen als Flinke, IJ-wit, Zatte en Natte. Ze vielen niet allemaal in de smaak, Angela vond palmbier lekkerder en die van Peter had een bittere afdronk. Ze kosten 5 euro! Na het uitdelen van onze overheerlijk druiven reden we huiswaarts in de hoop dat we Thea nog een keer kunnen overhalen deze mooie tocht te begeleiden.

Mariette