Ik dacht dat Uffelte de geboorteplaats was van de marathonloper Gerard Nijboer. Dat is niet het geval; hij is geboren in Hasselt. Maar hij woont nu wel in Uffelte en heeft er zijn bedrijf  "Gerard Nijboer loopadviezen". Hij heeft dus vast heel wat kilometers hardgelopen in de omgeving. Wij deden het zaterdag wat rustiger aan en wandelden 22 kilometer over de Havelterberg en het Holtingerzand en langs de Meeuwenkolonie en het Uffelter Veen.

Het was een prachtige herfstdag met een lage najaarszon die de beuken en de berken goud kleurden en het gras alle tinten bruin gaf. De wolkenpartijen maakten het schilderij compleet: een witte rand aan de bovenkant, een grijs middendeel met een zwarte onderkant en soms een regenboog. Ze schoven redelijk snel door de verder blauwe lucht en er kwam geen druppel regen uit. Ja, om kwart over een 3 een beste bui van een kwartier, maar dan ben je er al bijna. Een cadeautje dus.

We deelden deze prachtige omgeving met heel wat meer wandelaars. De wandelclub Tigo had een gepijlde route uitgezet en tientallen lopers namen daaraan deel. Het was dus ongewoon druk voor de zaterdag. Gelukkig liepen ze de route in omgekeerde richting en hoefden we niet telkens in te halen, maar vooral veel te groeten en begroet te worden. Wij waren maar met z’n tienen. En zoals altijd gold ook zaterdag: "de mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest" (slecht weer) en "je hebt altijd spijt als je niet mee gegaan bent".

De stormschade leek mee te vallen en er waren weinig boomhindernissen onderweg. Het was wel heel erg nat en modderig. Op het Holtingerveld waren brede ruiterpaden veranderd in rivieren. Dat gebeurt kennelijk vaker, want er waren overal bovenlangspaadjes. Storend waren de brullende crossmotoren die de rust behoorlijk verstoorden en bang voor water waren, want ze scheurden vooral over de hei. Maar als je een cursus mindfullness hebt gedaan, heb je daar geen last en stoor je je er niet aan.

Frieda had een appje op haar telefoon waarmee ze de afstand kan opnemen en het aantal verbruikte calorieën. Helaas bleef het scherm zwart en moest Jan D. toch zijn GPS inschakelen. Maar na de koffiepauze kreeg ze hem aan de praat en was het resultaat 14 kilometer en 800 calorieën voor de 2^de helft. Ze had ook een nieuwe bril en een nieuw haarkleur (Jan D. herkende haar bijna niet). Die bril was aanleiding tot een uitvoerig gesprek over de kwaliteit en de prijs van brillen. Dat je toch naar een goeie opticien moest en welke dat dan kon zijn, en dat Pearl toch minder was. En dat je eigenlijk heel graag vaak een andere bril wil, ijdel en modegevoelig als we zijn, maar dat € 1000,-- dan wel erg veel geld is. Ook kwamen de gehoorapparaatjes van Martha (die trouwens ook een nieuwe bril had) ter sprake. Ja, we worden ouder, nog even en dan gaat het over rollators en scootmobiels. Daarmee stijgt het aantal subclubjes: de halve afstandlopers, de rimpelbeentjes, de rollatorduwers en de snelle scootmobielclub.

Maar we hadden het ook over culturele hoogstandjes zoals Connie Janssen danst, Circus Stiletto van Ellen ten Dame, La vie d’Adele en het Diner. En natuurlijk probeerden we de jubileumcommissie te ontfutselen wat er voor volgend jaar op het programma staat. Ze hadden vergaderd en ze hadden heeeeeeeeele leuke dingen bedacht, maar wilden niets zeggen. We horen het pas op de jaarvergadering. Margreet S. deed een poging door te zeggen dat de penningmeester toch moest weten hoeveel geld het ging kosten. Dat was ook zo, maar daarvoor moest nog van alles uitgezocht. Peter verwachtte dat ook de tochtencommissie wel actie moest ondernemen. Ja, ook waar, maar de tochtencommissie hoorde nog wel. Ze zwegen als het graf.

De nazit was in café Frederikshaven, een voormalig chauffeurscafé met een hele ruime parkeerplaats. Toen we 's ochtends de parkeerplaats afliepen kwam een jongeman op een trekker achter ons aan met de vraag of we ook nog gingen consumeren. Want hij kende zijn pappenheimers: "gratis parkeren en niks verteren". Wij beloofden dat we na afloop kwamen drinken en toen mochten we gaan. Toen we terugkwamen was de parkeerplaats nog even leeg als ’s ochtends. Gezeten aan de stamtafel snapten we waarom we gesnapt waren: er stond een videocamera op de parkeerplaats gericht. De bazin, Grietje genaamd, maakte trouwens alles goed. Ze kwam aan tafel zitten om in een prachtig handschrift de bestellingen op te schrijven, die haar man uitserveerde. De prijzen waren vooroorlogs en de bitterballen smaakten prima.

Mariette