Bij het station was er om half 10 wederom de nodige verwarring; hoe krijgen we dat toch steeds voor elkaar? 9 BBtjes en 4 auto’s stonden klaar voor vertrek, dat waren dus twee auto’s te veel. Bovendien was "klaar voor vertrek" makkelijker gezegd dan gedaan, want niemand wist waar hij naar toe moest. Gerard, de veurloper was er niet.

In tweede instantie bleek Jo toch te weten waar het startpunt was. Dan  zat er niets anders op dan achter hem aan te rijden nadat Iet en ik onze auto bij Ikea hadden weggezet. We wilden net in de auto’s stappen toen Gerard 5 minuten te laat aan kwam scheuren. "Sorry, sorry,  alle stoplichten stonden op rood".  En zo kwam toch iedereen keurig in Oosterweitwerd aan waar nog eens 5 BBtjes stonden te wachten.

Met z’n 14-en begonnen we in een  straf tempo aan wat een prachtige wandeling door Noordoost Groningen zou worden. Dat rappe tempo hielden we de hele dag stug vol. Er werd af en toe wel wat geklaagd en vervolgens liepen we ook enige kilometers wat rustiger aan, maar aan het eind van de dag bleek toch dat we 26,5 km hadden gelopen met een gemiddelde snelheid van 5,5 km. Al snel bleek dat Gerard diezelfde avond in zijn koor moest optreden en dus zeer bijtijds thuis moest zijn om zich in zijn nette pak te hijsen, vandaar. Eigenlijk had hij ook nog een generale repetitie om 16.00 maar hij gaf al snel  toe dat dat niet helemaal haalbaar zou zijn.

We liepen door de meest prachtige kleine dorpjes met pittoreske kerkjes, maakten daar vele rondjes omheen en een enkel kerkje bekeken we ook van binnen. Door het mooie weer en de blauwe lucht kwamen de kerkjes stuk voor stuk zeer voordelig uit en met de fraaie herfstkleuren viel er veel te genieten.

Toen we richting Bierum liepen hoorden we in de verte een fanfare Sinterklaasliedjes spelen en ja hoor, in het dorpje kwamen we midden in een optocht terecht. Een vriendelijke verkeersregelaarster vroeg ons even te wachten tot de stoet voorbij was en daaraan gaven wij graag gehoor. We werden rijkelijk beloond door Zwarte Piet met allemaal een handvol pepernoten. Iet, Frieda en Margot kwamen achteraan en misten die heerlijkheden wat tot enige sneuheid leidde bij Margot. Ze ging zelfs zover dat ze op de grond gevallen pepernoten oppakte en keurde. Toen wij ontsteld riepen dat dat toch vies was zei ze: "Maar ze liggen op asfalt, dat is toch schoon?"  Zodra de optocht voorbij was liepen ook wij verder. Ik dacht Gerard met zijn petje te herkennen vlak achter Sinterklaas en liep vastberaden achter de muziek aan, het kind in mij is nog (min of meer)  latent aanwezig. Wat een geluk dat Laura dat bijtijds ontdekte en hard riep: "Marja, Marja we moeten de andere kant op!"

Aan het eind van de wandeling tegen vier uur stonden er ineens verdacht veel auto’s en fietsen op het kleine parkeerplaatsje bij het café in Oosterwijtwerd. "Zeker een familiefeestje" opperde Jan. Maar nee, ook hier werd het café met een bezoek van Sinterklaas vereerd. Hij zag dat wij allemaal braaf waren geweest en wenste ons een prettige maaltijd. Dat stelden we zeer op prijs, temeer omdat het geenszins onze bedoeling was om daar te gaan eten.

Op de terugweg in de auto wilde Margreet D. nog even naar het huis waar de echte GW stoofpeertjes voor een klein prijsje in een stalletje langs de weg stonden. Na enig zoeken vond Jan het huis terug en daar troffen we ook Henk en Josefien, die weliswaar geen kleingeld hadden maar wel de peertjes wilden. Margreet leende ze ruimhartig wat geld. We wilden bijna wegrijden toen Margot eigenlijk ook wel peertjes wilde. Zo duurde het dus even voordat we uiteindelijk de terugtocht naar Groningen konden aanvaarden, maar toen kregen we ook wat: we werden 25 km lang getrakteerd op een prachtige zonsondergang met veel avondrood. Wat was het weer een heerlijke dag!

Marja