Dat de dames veruit in de meerderheid zijn is al jaren een Boetenbaintjesgegeven, het is niet anders, toch lopen er altijd wel een of meerdere mannen mee. Nu wist ik dat zowel Wim als Peter en Jan andere activiteiten hadden deze zaterdag maar ik had mijn hoop gevestigd op Jo, die na een periode van afwezigheid weer vrolijk meewandelde.

Maar helaas ... Margreet S. wist te vertellen dat Jo gevallen was met de fiets en van de huisarts het advies had gekregen om even rustig aan te doen.

Zo startten we dus met 12 dames op deze prachtige septemberdag: 10 oude en iets minder oude rotten, een nieuw lid en een introducé. De wandeling was er één uit de top 5 en net als vorig jaar werd hij gelopen na het wandelweekend, de laatste zaterdag van september dus. En net als vorig jaar was het prachtig weer. We liepen door meest uitgebloeide, maar nog lekker ruikende heidevelden, langs gevarieerde kuddes koeien, geiten en schapen, langs mooie vennen en genoten van de stilte. Het was vrijwel windstil, de vogels zijn in deze periode van het jaar uitgefloten en iedereen in het algemeen en Iet in het bijzonder, (na alle kinderherrie van haar werk) kwam helemaal tot rust.

Margreet D. had de wandeling iets omgegooid omdat er het afgelopen jaar het een en ander was veranderd. Zo moesten we nu een paar keer over een hek klimmen, en dat zonder galante mannen, en was de wandeling iets langer dan vorig jaar. We pauzeerden regelmatig, ook bij een jaarmarkt waar Margot zich liet verleiden tot de aanschaf van een pot honing en de plassers een vrijwillige geldbijdrage in een vogelhuisje mochten doen. Discussie natuurlijk over hoe veel dat dan wel moest zijn en of het überhaupt wel moest.

Vlak daarna kwamen we bij het ons welbekende theehuis Anserdennen waar het een gezellige drukte was. Marieke wilde weten wat de taart van de dag was: er stond immers op de menukaart dat we daar gerust naar konden vragen. Maar het bedienende meisje snauwde haar toe dat dat vraag 2 was. Eeerst de drankjes, en dan de taart. Enigszins beteuterd durfde Marieke vervolgens haast niets meer te zeggen. Een kopje koffie kon ook niet: alleen een pot waaruit wel 5 kopjes konden. Dat leidde er toe dat er allerlei wonderlijke drankjes op tafel verschenen en heel veel grote stukken appeltaart, die de meesten maar ternauwernood opkregen. Er is weer veel brood mee naar huis gegaan vermoed ik. Maar de plek is prachtig en naderhand heeft het meisje haar excuses aangeboden voor haar onaardige reactie. Margreet S. had een toepasselijke kaart gekocht voor Jo, waar we onze goede wensen neerkrabbelden. Iet zou na de wandeling even bij hem op bezoek gaan en de kaart gelijk afgeven. Heel attent, dames!

De eindhoreca was ook weer eens wat anders. In plaats van bij van der Valk waar we meestal afbieren na een wandeling rond Dwingelo streken we nu eens neer op het terras van het houten huisje (ben even de naam vergeten) achter de parkeerplaats. Margot keek in de menukaart, zag daar rode wijn staan en bestelde dat. Maar nee, dat hadden ze niet. Margot had daar zo de pest over in (en ook over de toon waarop het werd gezegd) dat ze toen maar niets nam. Ik wil zelf altijd maltbier als ik nog moet rijden, maar ook dat was er niet. Maar ach, ook hier gold dat de plek mooi is en we voldaan waren na een heerlijke wandeling van 26 km. Het leek ons een goed plan om een nieuwe traditie in het leven te roepen: de zaterdag na het wandelweekend lopen we met Margreet over de Dwingelose heide.

Marja