Alle toppen tussen Schoorl en Bergen aan Zee schitterden het hele jubileumwandelweekend in de zonnegloed: het klimduin in Schoorl, het klimduin in Groet, de duinovergang tussen Schoorl en Bergen aan Zee en alle topjes en duintjes die we door het mulle zand beklommen en afdaalden. En de Noordzee begroette vriendelijk bruisend Neerlands smalle kust.

Margot was trouwens de enige die een duik nam in zee, maar ja ze had ook wel een erg mooi badpak. Het weer was super. Vrijdagmiddag bloedheet, zaterdagochtend mistig, zaterdagmiddag zonnig, zaterdagnacht regen en zondag zonnig met een straffe noordenwind.

Ook de 8 diamantjes schitterden en straalden en waren blij met hun prachtige onderkomen. Ze hadden een hoeveelheid bagage die goed was voor een week in een exotisch resort. Aan het eind van de wandelingen, die door het mulle zand en het stijgen en dalen lekker pittig waren, was de glans er wel een beetje af, maar een douche en beautycase doen wonderen. Na het eten keken ze naar Flikken Maastricht en daarna werd er geslapen, of gesnurkt en niet geslapen.

De kampeerders hadden het hele trekkersveldje voor zichzelf; een zonovergoten plek met picknickbanken en berkenboompjes en een huiskonijn. Betty stond een beetje klem tussen andere campers, maar had wel 6 douches ter beschikking.

Naast het weer en het onderkomen is eten en drinken altijd het belangrijk, zo niet het allerbelangrijkste van een weekendje uit. Omdat de vrijdag nog niet tot het gemeenschappelijke gebeuren behoorde konden er 'kleine' eetgroepjes gevormd worden. Dat lukte prima. 1 groepje had eigen eten, 1 groepje scoorde vis en friet op de camping, 1 groepje at mosselen in Bergen aan Zee en 2 groepjes aten gescheiden van elkaar op 2 plekken in Schoorl en iedereen was tevreden, hoewel het groepje van het terras van de Zilte Zoen aan de voet van het klimduin in Schoorl beweerde het lekkerst te hebben gegeten.

Het gemeenschappelijke diner scoorde minder hoog: tabouleh die niet te vreten was, frieten die prima waren, maar waar je extra voor moest betalen, matig soepje en niet-om-over-naar-huis-te-schrijven hoofdgerechten. Er werd weinig taart genuttigd tijdens de koffiepauzes, alleen Betty nam elke dag appeltaart, Wies at cake met aardbeien en slagroom en 3 dames namen twee porties poffertjes, hetgeen tot langdurig afrekenen leidde, en Martha nam elke dag een alcoholvrij biertje + een tosti. Er werd wel 2 dagen lang over eten en diëten gesproken. Eigenlijk gaat het daar de hele dag over. Aan drank was geen gebrek, de lege wijnflessen werden achteloos in het gras gegooid en Martha was zo vriendelijk om Margreet een glas van haar eigen wijn aan te bieden. Om het effect van alcohol een beetje te dempen waren er nootjes en olijven.

De kampeerders hadden smerige poep- en piesverhalen tijdens het ontbijt: het kon ons niet ver genoeg gaan. Hoe vaak en hoeveel je poept en hoe je meet of het voldoende is. Volgens de theorie van Maarten ‘t Hart moet je drol in totaal de lengte hebben van je onderarm. Eet smakelijk!

Het was wel erg druk in de duinen, die trouwens soms deden denken aan een Drents landschap met heide en vennen. Er waren aparte paden voor mountainbikers, paarden, fietsers en wandelaars. Als je als wandelaar een mountainbikepad nam werd je dat niet in dank afgenomen: dit is voor ons, wegwezen jullie. Hetgeen Peter deed verzuchten: "We moeten terug naar de basis. De natuur is er alleen voor wandelaars". Ook moesten we tol betalen om er überhaupt te mogen wandelen. Het apparaat weigerde echter om een groepskaart te produceren, dus gingen we illegaal het gebied in. Even later cirkelde er een helikopter boven ons en kwamen we controleurs in schaapskleren tegen. Die helikopter bleek loos alarm en die schapen hadden het vooral voorzien op de boterham van Annemiek en bovendien hield Cocky ze op afstand met haar wandelstokken. Margot verbaasde zich over het betalen, want we zouden toch de rode route lopen? Haar logica was mij niet geheel duidelijk, immers we hadden de dag ervoor de rode route gelopen en wat het verband tussen geld en de kleur van de route zou kunnen zijn, ontging me. Maar elke keer als ze aandacht wilde riep ze: "Rode route". Een andere hilarische opmerking van haar was de vraag aan Peter hoe regelmatig een kip doodging. Dat was volgens Peter 1 keer, dus vrij regelmatig.

Gelachen hebben we dus ook dit weekend om hebbelijk- en onhebbelijkheidjes van een driedagengroep. Bij Wim mochten we maximaal 3 keer een korte pauze aanvragen, maar bij voorkeur moest iedereen gebruik maken van een aangevraagde pauze, anders zouden we de hele dag pauzeren. Ook wist hij ons te verleiden tot het beklimmen van een overbodig topje.

Moe en met rode wangen hielden we de nazit op het terras van de camping en bedankten onze veurlopers Marja en Wim. De diamantjes van huisje 1 moesten hun beddengoed nog inleveren, en daarna reden we naar huis. Margot en Marja bleven nog een (gratis) nachtje en hadden allebei een eigen Diamantina. Wat een luxe.

Mariette