Vorig jaar viel ie in het water, de picknick op het Echtenerzand. De hele dag stromende regen en dus uitgeweken naar de schuur van Jan, alwaar om drie uur de zon scheen en toch buiten gegeten kon worden. Dit jaar deden we een nieuwe poging door naar dezelfde plek te gaan. Dat is natuurlijk de goden verzoeken! De dag begon dan ook met regen en motregen en miezerregen. Geen tijd om de cape aan te doen, want dan was het alweer droog. Om vijf uur scheen de zon volop en dat bleef hij doen tot we om acht uur naar huis gingen.

Voor je lekker mag eten, moet je eerst een flink eind -25 kilometer- wandelen. Nou, vooruit dan maar: een rondje Echten. Heel erg prachtig; mooie heidevelden, al roze van de dophei, vennetjes met veenpluis en waterlelies, stukjes bos, prachtige paarden met veulens, en een kwetterende stoet van 21 Boetenbaintjes. Als zoiets pauzeert heb je meteen een heel kruispunt in het bos vol, zodat er niemand meer langs kan, of een terras bezet. En iedereen let goed op elkaar. Zo zag Wim dat Joke haar L-sok aan haar rechtervoet had, en omgekeerd waarschijnlijk. Dit leidt dan weer tot hele theorieën over het wassen en weer opbergen van je sokken: de goeie kleur bij de goeie kleur, de L- en R-sok bij elkaar, want twee linkerhanden is niet prettig, maar twee linkervoeten is nog minder etc., etc.

Op het terras wordt op grote schaal appelstrudel met slagroom genuttigd, want de inkopers hadden gewaarschuwd voor (te) weinig eten. Ook wisselen sommigen binnen 3 minuten van bestelling, maar de cafébaas is opgewekt, aardig en snel en serveert geweldig lekkere koffie. Onderweg worden we door middel van een bordje gevraagd te letten op pony's in barensnood en dan de eigenaar te waarschuwen. Maar domme stadjers als we zijn, kunnen we niet eens zien of een pony zwanger is; ze hebben allemaal van die lekkere ronde buikjes. Maar we zagen geen pony in nood, het zal wel goed gegaan zijn. Het invalidenpad -geboorte en dood liggen dicht bij elkaar- nodigt uit om over de nabije toekomst van de Boetenbaintjes te filosoferen: mooie route om dan met onze rollators over te lopen, moeten we wel zien dat we aan een bus komen die ons inclusief rollators en/of invalidenwagens kan vervoeren, maar dat lukt misschien van als we onze persoonlijke budgetten bij elkaar leggen. De stemming zat er dus goed in.

En dan om vijf uur is eindelijk het zover, zijn de meegebrachte waren uit de auto's door het mulle zand naar de picknickplek gezeuld, zijn de tafelkleden uitgespreid, worden de wijnflessen ontkurkt, de bierflessen geopend, het borrelhapje rondgedeeld en weet je weer waarvoor je de hele dag gelopen hebt. Janny en Wim halen de heerlijkste Ariola-schalen te voorschijn, Thea maakt ter plekke een komkommersalade van haar dressings en door Peter gekweekte komkommers, Joke kan bijna niet wachten zo fantastisch ziet het eruit, iedereen schept zijn of bord vol en even is het stil op de het Echtenerzand en genieten we van het jeneverbessendecor, waar je heel leuk weg-weg-weggetje en kom-kom-kommetje kunt spelen, maar we nu geen zin in hebben.

Maar al snel breekt het gekwetter weer los, wordt commentaar gegeven op de grootte van de borden, willen we eigenlijk de volgende keer luxe picknickmanden met kristallen glazen en mooi bestek en is het alweer niet te weinig: de laatste kippenpoot wil niemand meer hebben en verdwijnt in de vuilniszak en Margreet ontfermt zich over pastasalade. We worstelen ons door de gigantische fruitsalade, maken ruzie over de meegebrachte lepels, liggen uitgeput en tonnetjerond in de zon en gaan na de koffie voldaan en tevreden naar huis: volgens jaar weer!

Mariette