Peter riep de hele ochtend en middag van de picknickwandeling: "dit is de laatste bui" en probeerde daarmee af te dwingen dat de regen stopte. Om half vijf waren de weergoden eindelijk overtuigd van zijn gelijk en werd het droog. Precies op tijd dus voordat we aan tafel gingen. Het regende veel meer en langer dan beloofd en voorspeld. Dus waren we allemaal gehuld in regencapes en regenbroeken, of beschermd door een paraplu, en kregen toch kletsnatte voeten en broeken. Sander was tot en met zijn onderbroek nat, maar bleef opgewekt liedjes zingen en neuriën, waarin het woordje 'rain' opvallend vaak voorkwam. Ook 'you never walk alone' deed het goed. Gelukkig was het niet koud en droogden we in de niet-regenperiodes weer aardig op.

17 BB-tjes hadden zich laten verleiden tot de wandeling en droegen het regenleed met of zonder morren, omdat er een lekkere maaltijd aan het eind gloorde. Er waren voldoende auto's en nadat Joke haar voeten verzorgd had, konden we vertrekken naar het Slenerzand. We liepen veel door het bos en dan wist je soms niet of je nat werd van de regen of van de druipende bomen. We kwamen langs allerlei plekken die met de dood te maken hadden: celtic fields, hunebed, de galgenheuvel en de plek waar in 1943 een vliegtuig neergestort was (1 van de 19 plekken in de gemeente Emmen). We kwamen door prachtige zuiddrentse dorpen met mooie rietgedekte boerderijen, zoals Zweeloo, Benneveld en Wezup. Het is de geboortestreek van Jan D. en hij had een prachtige wandeling uitgezet en kwam regelmatig oude bekenden tegen. Ook kwam hij met een selecte voorhoede een vos tegen. Die zie je niet zo vaak en zeker niet overdag.

De koffiestop was bij restaurant Hegen in Wezup. In eerste instantie liep iedereen naar binnen, maar voegde zich al snel bij de terraszitters, want er was een flauw zonnetje zichtbaar. Halverwege vluchtte meer dan de helft vanwege een klein, kort buitje naar binnen. Bijzonder was dat iedereen de serveerster eerst alle taarten liet opnoemen en dan toch appelgebak met slagroom wilde.

Nog 10 kilometer te gaan die, zoals gemeld, niet helemaal droog verliepen. Maar om half vijf gebeurde er dus toch een wonder; het werd droog. We installeerden ons bij de Kibbelkoele bij het stenen gebouwtje waar je op drukke tijden bier en patat kunt kopen en hadden in ieder geval een droge plek voor het eten, mocht er onverhoeds nog een buitje vallen. Onze cateraar Zia Maria was keurig op tijd en toen kon het feest beginnen. Nu zijn er altijd BB-tjes die hun bord, bestek en mok vergeten. In extra borden en bestek was voorzien. Bekers waren er niet. Gelukkig had Jan D. plastic soepkommen. Omdat er geen soep was konden ze prima dienen als wijnglas, zoals Erna liet zien en konden we proosten op wat achter de rug was en wat nog ging komen. Het gebruikelijke borrelhapje van Mariette ontbrak natuurlijk niet en ging er goed in.

De gerechten van Zia Maria werden uitgestald en van alle kanten gefotografeerd, want ze zagen er prachtig uit; het driekleurenbrood, de foccacia met olijf en tomaat, de gevulde aubergines, die zalmpastei en drie soorten salades. Nieuw was de warme, vegetarische lasagne, die buitengewoon in de smaak viel en mag blijven. We toosten ook op Martha, die haar achillespeesleed overwonnen had en voor het eerst weer meeliep. En dat zonder problemen. We misten Wim en Janny en niet alleen vanwege de fruitsalade, maar ook als openers van het buffet. Maar Jan D. als tochtenleider en Marja, die met veel liefde de taak van fruitsalade maken had overgenomen, vonden het geen probleem als eersten te mogen aanvallen.

We genoten van het weer, het eten, de drank en de prachtige, stille plek. Maar hoe kwam dat water aan die mooie groen kleur? Marieke grapte 'blauwalg', Jan D. dacht door de bomen en Peter dacht door alg op de bodem. De beide mannen gingen op onderzoek uit en Peter had gelijk. Hij kwam met een mooie, groene vinger terug. Omdat we in Italiaanse sferen waren, dachten we onmiddellijk aan pestosaus, maar waagden ons niet aan een smaaktest.

Het weer werd steeds beter, het eten en de drank waren nog lang niet op, maar de buikjes waren overvol en dus reden we om half acht naar huis. Volgens mij ging het pas na middernacht weer regenen.

Mariette