Wat voor Drenthe het stroomdal van de Drentse AA is en voor Groningen Westerwolde met zijn Ruiten AA en Westerwoldse AA, is voor Friesland De Leijen, een meer gelegen tussen Eastermar en Opeinde. De eerste keer dat we er kwamen was met een nachtwandeling (ja, die bestonden ooit) onder leiding van rooie Thea. We kwamen midden in een groep schapen terecht, we hoorden honderden kikkers kwaken, we kregen toastjes met brie en Thea las een spannend verhaal voor. Het was midden in de zomer en droog.

Ook deze keer was de leiding in handen van Thea samen met buurvrouw Maria. Zij kennen het gebied op hun duimpje en leidden ons over graspaden langs rietkragen en via bruggetjes over watertjes. We zagen ooievaars, zilverreigers, heel veel ganzen, 4 witte reeënkontjes en 1 kersthaas, die nog niet geschoten was. Maar deze keer was het winter en nat en glad en blubber, hoewel de zon de hele dag ook heerlijk scheen.

Maar de gladheid werd Berend bijna fataal. Hij ging onderuit, maakte een beste smak en viel hard op de grond. Zijn linkerbovenbeen tussen heup en knie was aan de buitenkant zeer pijnlijk. Gelukkig maakten we 2 lusjes rond Eastermar en had hij daar, na de koffiepauze, de keuze om te proberen thuis te komen of te wachten tot wij terug kwamen van de tweede lus. Wegkomen lukte niet en hij was gebleven. Gelukkig had hij een boek bij zich en was er een overdekte kerstmarkt, dus vertier genoeg. Maar sneu was het wel, want hij was net van plan om weer eens kilometers te maken: het was er na het kampeerweekeind niet meer van gekomen.

Bij vertrek ontbraken heel veel Marren: geen Margot, geen Martha, geen Margreet S., geen Marja, geen Margreet D. Alleen Mariette was er.

Het was een prachtige wandeling. Natuurlijk speelde het fantastische weer daarin een belangrijke rol. Tussen Groningen en Drachten was het nog grijs met een buitje, maar in Eastermar scheen de zon. En dat bleef hij de hele dag doen. Dus weer fraai licht op het water en op het verstorven riet. De koffie was weer in het kleine café van de dames met die weckflessen en likeurtjes, en niet te vergeten die zelfgebakken taarten. Deze keer appel met bramen of appel met cranberry’s. Annemiek vergiste zich weer en koos voor de boffert, die evenals de vorige keer niets te maken had met poffert en tegenviel.

We kwamen langs bijzondere bankjes. De eerste bestond uit drie planken die van laag naar hoog opliepen. Een ideale plek voor een groepsfoto, dacht Thea. Maar niemand had er zin in, de planken waren nat en vies en glibberig. De tweede was een tweepersoonsbankje in de tuin van een boerderij. Thea en Maria zittten hier altijd op als ze hun wandeling maken en dan is er thee of koffie of fris. Zo gezellig! Maar nu was er niets te drinken en bovendien pasten we met zijn twaalven ook helemaal niet op dat bankje. Ook zouden we langs het geboortehuis van Doutzen Kroes komen. Jan D. begon erover. Jazeker, Jan had gelijk, zei Thea. Het was aan het zandpad waar we op liepen, maar ze wist niet welk huis. Het kan deze zijn, maar ook die, of misschien nog verderop? En om nou aan te bellen……..

Het huis van Maria in Zuid-Spanje hebben we daarentegen met veel oh’s en ah’s op foto’s bewonderd. Wat een daalders plekje, je loopt er zo de natuur in en kunt er eindeloos wandelen. En wat een mooi huis met terras, veranda en zwembad. We wilden het allemaal wel een week of langer huren. Maar helaas, voorlopig is het niet in de verhuur, hoewel het heel veel weken per jaar leegstaat. Misschien komt het nog een keer zover.

We eindigden mooi op tijd in de kroeg met koffie, thee en bier. Thea en Maria gingen nog over de kerstmarkt. Wij reden naar huis in het licht van een bijna volle maan.

Mariette