Mooie namen en ingrediënten voor een après-kerstwandeling. Een deel van de route was bewegwijzerd met een kruis, zo eentje als op de plee en stortbak stond in de Dr. Denkerpuzzel stond en de mooie plaats Heiligerlee als oplossing had. Maar niemand wist hoe dat pad heette. En Janny was er niet om het pad met haar familiewapen te lopen. We liepen aan het eind trouwens heel veel kilometers over ’t Pad, dat ons o.a. langs een boomgaard leidde waar naast de fruitbomen op paaltjes tientallen koffiemokken hingen en verderop langs  ’t Pad hingen de mokken en theepotten gewoon aan de openbare weg. Wij hadden het naar onze zin daar rond Nuis, Marum, Boerakker en Mienscheer en namen het geluid van de A7 voor lief.

Deze keer waren er gelukkig weer 5 Marren. Martha D. en Margreet D. waren terug uit Zuid-Afrika en vonden het hier donker en koud, en wilden zo wel weer terug. Martha benoemde meteen haar belangrijkste wapenfeit: een klim van 872 meter. Voor winterkamperen voelde ze niets. Tegen Peter zei ze dat ze een andere belangrijke afspraak had, maar tegen mij zei ze dat ze alweer dacht aan een weekje wandelen op de Azoren of zo. In ieder geval een plek waar het lekker warm is. Verder was Margreet S. er weer, gewapend met lange stokken, en Margot en Mariette. Alleen Marja was er niet. Maar ja, die is met pensioen en heeft het natuurlijk veel te druk. In totaal waren er 12 BB-tjes.

Het was een verrassend mooi weidegebied, waar we in lange tijd niet geweest waren. Veel water ook en dus blubber en drassig gras. Maar daar houden we van, ook al krijg je zere benen. En heel veel schapen, ook toepasselijk zo rond de kerst. De 3 wijzen waren nog niet in zicht. Wel weer 2 reeën, en een veld vol kauwtjes, en ganzen en zwanen, en heel groen gras. En het weer werd steeds beter, met aan het eind een bijna schone lucht en helder. Margreet S. had het gevoel dat het maart was.

De koffie was in de Kruisweg aan de stamtafel met een goede herbergier, die ons door de voordeur uitliet. In de buurt van Boerakker stond een prachtige uitkijktoren of vogelhut, hoog op palen met een rond rieten dak en overal luikjes die open of dicht konden. Als je de luikjes aan de goede kant dicht deed zat je heerlijk uit de wind. Beter dan de meerderheid, die te lui was op te klimmen en zat te kleumen op een mooie maar koude marmeren bank.

Het was een rustige tocht verder, met weinig anekdotes. Het winterkamperen was natuurlijk wel gespreksonderwerp: hoeveel gaan ermee en wie gaat er mee en hoe ziet het eruit en hoe zal het weer zijn? Een ding is zeker: Rooie Thea mag geen bittertjes kopen. Want zoals Jan D sprak, "Het is belangrijk dat er genoeg drank is." Dus koopt Peter de bittertjes en de nasi en dan zal het wel goed komen.

We eindigden in het chauffeurscafé In de Klaver, waar het donker was, maar lekker warm. Iedereen zat onderuit gezakt te gapen. En velen zullen evenals ikzelf de avond op de bank voor de tv doorgebracht hebben al dan niet met de ogen dicht. Een mooie afsluiting van het jaar.

Volgend jaar wordt natuurlijk een topjaar: we bestaan 20 jaar en iedereen is benieuwd naar het programma.

Mariette