Ik heb niks met Valentijnsdag, evenmin als met Moederdag, Vaderdag, (stief)kinderendag of whatever. Je neemt toch wel eens zomaar een bloemetje mee, of een andere verrassing? Maar deze Valentijnsdag was bijzonder en moest uitbundig gevierd. Onze veurloper Jo was jarig (79!) en leidde een tocht in Drenthe. En het regende cadeautjes en zonnestralen. Cadeautjes van Jo aan ons, van ons aan Jo, van ons aan ons, van anderen aan Jo en van sommigen aan anderen. 14 leden van de familie Boetenbaintjes vierden het feest. 4 Waren helaas geveld door de griep. Ze hadden zich keurig afgemeld bij Jo, hoewel dat niet gebruikelijk is in deze familie. Maar ja, als je pater familias verjaart dan gelden andere regels. 

De dag begon geweldig; een prachtige zonsopgang met wit berijpte velden en prima vooruitzichten. Dat was ons eerste cadeautje aan Jo, Jo’s eerste cadeautje aan ons en een cadeautje van ons aan ons. Op de parkeerplaats van hotel Koekoekshof in Elp moesten we allemaal met de rug naar Jo gaan staan, hij wees iemand aan als fotograaf en deed geheimzinnig achterin zijn auto. Plotseling verscheen hij in beeld met een doos vol rode rozen, keurig verpakt in reageerbuisjes met water (handig als je een vriendin in het UMCG hebt). Dat was zijn 2de cadeautje aan ons, alleen aan de dames wel te verstaan. “Rode rozen zijn witte die blozen”, en wij bloosden ervan, deden de roos in het zijvakje van de rugzak en gingen op pad.

Onderweg naar Orvelte kwamen we het junglepad tegen, een pad voor kinderen met het varken Theodoor in de hoofdrol. Echt een pad voor Margreet S., met veel wiebelbruggen boven het pad, gladde boomstammen als evenwichtsbalk en meer van die spannende zaken. Hoewel Jo € 100,-- uitgeloofd had, verkoos Margreet het  gewone pad, ook om Jo op deze toch al dure dag niet nog meer geld uit de zak te kloppen. Janny kreeg onderweg een valentijnssms’je van Wim en dacht dat er een cadeautje voor haar gekomen was. Helaas was haar beltegoed op. Dus in de pauze snel een mobieltje geleend en bellen maar. Bleek het gewoon een liefdesverklaring van Wim aan haar te zijn: niks cadeautje dus, maar wel ontroerend. (Cadeautje van sommigen aan anderen).

In het café in Orvelte werd het pas echt feest. Jo zei dat we alles mochten nemen wat we wilden op zijn kosten. Ik dacht meteen aan een dubbele whisky, maar het was er nog geen tijd voor. De koffie + wafel met warme bosbessen of met appeltaart was een goede vervanger. (Het 3de cadeau van Jo aan ons dus). Jo week bovendien af van zijn strikte tijdsplanning: we hadden een extra lange pauze. Dus nog meer koffie, maar nu zonder taart. Hij kreeg een felicitatiesms’je van Peter (cadeau van een ander aan Jo). Het hoogtepunt was natuurlijk onze aubade aan Jo. In de muziekkoepel op de brink in Orvelte brachten wij een zingende ode aan Jo. Op de melodie van ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer, bejubelden we zijn kwaliteiten als veurloper, als sportman en als Jo en schonken hem een cadeaubon. (Ons 2de cadeau aan Jo). Ons doel was bereikt: Jo was zichtbaar geroerd en zei dat ook.

De rest van de dag genoten we van het wandelen langs prachtige Drentse vennen in mooi helder licht, zaten we met onze bleke winterkoppies in de warme zonnestralen met de rug tegen een boom, spraken we zwarte Schotse Hooglanders toe, bespraken de toestand in de wereld en hoopten dat de dag nooit voorbij zou gaan. Maar ja ook aan de Valentijnsdag van Jo komt een einde. We dronken nog wat in de Koekoekshof (nu op eigen kosten, ook aan alle cadeautjes komt een eind), proostten op zijn verjaardag, zagen uit naar het volgende jaar want 80 is prachtig enzo, hoopten dat Jo vriendinnen voor een huisje in Vlieland kan vinden, nu Frieda en Iet hem in de steek laten en gingen elk ons weegs naar huis.

Jo en alle andere familieleden, bedankt! En de zieke Boetenbaintjes, we hebben jullie gemist en beterschap!

Mariette