Dit is nou eens zo’n wandeling waar weinig meer over te melden valt dan dat alles gewoon vlekkeloos en zonder noemenswaardige hilariteiten verliep. Maar geen Boetenpraotje kan natuurlijk niet en bij gebrek aan Mariette, die thuis in de weer moest met een shovel, zal ik me weer eens wijden aan die schone taak.

Toen Hella me belde de avond ervoor of ik mee zou lopen, hield ik nog een slag om de arm. Net het wandelweekend achter de rug, nietwaar, en een mens heeft ook andere verplichtingen. Maar het prachtige septemberweer joeg me toch het bed uit en samen met Hella reisde ik af naar het station.

Met z’n tienen vertrokken we naar Spier, hadden onderweg een file vanwege werk aan de weg, nou ja werk …. we zagen vooral veel mannen in belangrijke oranje pakken die koffie stonden te drinken, maar om kwart over tien stonden we toch klaar voor de start. Er was nog even een kleine discussie over het benzinegeld. De afstand was 50,2 km volgens de berekening van Margreet, maar 49,7 volgens een andere: 5 of 6 euro dus. Margreet was deze dag veurloper en dat gaf de doorslag: 50,2 km.

Het was een schitterende tocht, met al mooie herfsttinten en een uitbundige septemberzon. De lange broeken werden al snel verruild voor korte bij de BBtjes die zo voortvarend waren geweest om die mee te nemen.

En er waren BBtjes die we al een tijdje om uiteenlopende redenen niet hadden gezien. Jo was uit de as herrezen na een spannende periode van medische onderzoeken en liep als vanouds.  Hij zei weliswaar dat hij kon merken dat hij een tijdje niet had meegelopen, maar daar viel voor ons weinig van te merken. "Onkruid vergaat niet", zei hij zelf en zo is het maar net. Frieda was ook weer van de partij. Zij kwam er halverwege de wandeling achter dat ze geen water had meegenomen. Gewoon vergeten dat dat toch wel bij de standaarduitrusting van een LAW-er hoort. Gelukkig had Hella twee flesjes bij zich en stond er bereidwillig één af. Margot was terug uit Marseille en had daar allerlei spannends meegemaakt. Zo was ze na een enerverende wandeling genoodzaakt geweest om naar haar hotel te liften en kwam als een soort Grace Kelly terecht in een grote open sportwagen. Je ziet het voor je!

Margreet leidde ons voortreffelijk, liep vastberaden over heidevelden, langs mooie vennen, over ongemakkelijke zandpaden en liet ons regelmatig pauzeren op mooie plekken. Om half vijf begonnen we aan de nazit, 26 km in de benen, en bedankten Margreet voor deze topwandeling.

Marja