Acht mensen gingen op pad voor een rondje Assen. Niet afgeschrikt door de onheilspellende weerberichten en de lange afstand togen wij naar Loon nabij Assen waar onze wandeltocht begon.

De leiding was in handen van Margreet, die de route zelf had uitgedacht en continu op haar mobiele telefoon controleerde of we nog op de goede weg zaten. In het begin hadden we helemaal niet door dat we in de buurt van Assen waren, want de tocht voerde louter langs meanderende beken en bossen. We weken af van de gebaande wandelpaden. Iemand waarschuwde ons dat dit verboden was, maar we trokken ons er niets van aan. Een jonge ree zat rustig te drinken aan het water, maar werd opgeschrikt door een kudde aanstormende Boetenbaintjes en vluchtte weg. We worstelden ons een weg door een dichtgegroeid bosje waar een doorgemodderd beekje doorheen liep. Daarna belandden we weer op het rechte pad en vervolgden de reis op legale wijze.

Toen doemden de eerste flats van Assen op. We liepen door Assen richting station en het Asserbos. Een deel van het bos stamde nog van de middeleeuwen aldus de man van Josephine en hij kan het weten want zij wonen daar vlak in de buurt. We vervolgden onze weg door het bos naar het Duurzaamheidscentrum, waar we onze koffiepauze hielden. Een aantal volgde met enige zorg de buienradar. De voorspelde onweersbui was tot nu toe uitgebleven, maar zou zich toch voltrekken om twee uur of half drie, afhankelijk van de internetsite die geraadpleegd werd. Allerlei rampscenario's werden doorgenomen.

Vol goede moed gingen we verder en het werd stralend weer. We hielden pauze bij een alleraardigst zwemplasje. Zomers was het er erg druk volgens Josephine, maar nu was er gelukkig geen kip. De tocht werd vervolgd door bosjes en smalle paden. We beklommen de hoogste berg van Assen en genoten kort van het mooie uitzicht.
Op een gegeven moment hoorden we toch wat gerommel in de hemel en niet lang daarna brak een korte maar hevige onweersbui los met hagel. Gelukkig duurde dat niet lang en konden we onze tocht droog vervolgen.

Vervolgens kwamen we bij de snelweg aan. Bij het oversteken konden we niet altijd gebruik maken van een stoplicht, dus dat was goed uitkijken. Gelukkig kwamen we daarna in de rustige buitenwijken Peelo en Marsdijk. Hier bleken erg rijke mensen te wonen in grote huizen met twee auto's voor de deur. Hondenpoep moest in een speciaal voor ontworpen hondenpoepprullenbak worden gedeponeerd. We vroegen ons af of hier ook op gehandhaafd werd.

De benen werden toch wat zwaar aan het eind, maar gelukkig waren we al dicht bij het eindpunt. Aangekomen bij de parkeerplek bleek dat we een tocht van 29 km hadden gelopen. We feliciteerden onszelf met deze prestatie en beloonden ons in een café verderop met bier en frisdrank.

Margreet bedankt voor deze wandeling.

Sander