Of er een causaal verband is tussen deze twee onderwerpen, weet ik niet. Of het moet de leeftijd zijn. Wel zie ik dat beide in rap tempo toenemen en urenlang gespreksstof opleveren. Nu waren we ook met z'n eenentwintigen dus is de mogelijkheid tot herhalen groot. De fysieke ongemakken laat ik voor wat ze zijn, ze bestrijken het hele lijf van oog naar oor naar heup naar knie naar voet en alles wat daar tussen zit.

Heuptasjes zijn in het algemeen zwart of grijs. Annemiek was erin geslaagd een blauwe te scoren en dat oogstte veel lof en jaloezie. Jan D. verzuchtte dat het in de goede oude tijd altijd over schoenen of rugzakken ging, en nu over brokjes en heuptasjes. Toch zag ik Janny bij de koffiestop steeds naar haar schoenen wijzen. Ik kon niet horen wat ze zei, maar het leek of ze aan nieuwe toe was, want ze wees naar de zijkant en duwde haar geschoeide voet onder de neus van Wim.

Ondertussen was er ook nog tijd om te genieten van de prachtige wandeling in mooi wandelweer door een uitbottend landschap. Het speenkruid bloeide, evenals de anemoontjes en de klaverzuring en natuurlijk de sleedoorn. In de tuinen stonden de bollen kleurrijk te pronken naast de magnolia, de prunus, de forsythia en de ribes. We liepen door Appelbergen naar de koffiestop.

In het verleden hadden we niet zulke goede ervaringen met bediening en afrekenen in deze uitspanning. Nu was er een buitengewoon vriendelijk dame die goed en snel koffie met een stukje boterkoek serveerde en niet zeurde over apart afrekenen. Martha, die Annemiek niet kon ondersteunen in het veurloperschap, kwam op haar elektrische fiets aangesjeesd om te controleren of alles goed ging. Ze hoopt over een maand weer mee te lopen. Fijn! Ze zag dat het goed was en fietste gerustgesteld weer naar huis.

Wij gingen verder door het Noordlaarderbos met een broodjesstop bij het hunebed. Hoewel er een bank en een picknicktafel met twee banken stonden, pasten we er toch niet allemaal op. Tegen de wal in het gras lag het ook lekker. De zon deed zijn best, maar kwam niet echt door de wolken heen.

Verder dan maar weer over de es naar Midlaren en de Vijftig bunder met een waarschuwingsbordje dat we 25 meter afstand moesten houden van de Schotse hooglanders. Dat kostte geen enkele moeite, want de koeien kenden het bordje ook. Het was er mooi. Tussen het Noordlaarderbos en de golfbaan was een nieuw stuk natte natuur gemaakt met een mooie nieuwe brug en een informatietafel. De wielewaal zou er moeten zijn en de geelgors. We zagen geen enkele vogel en dachten dat de vogels zelf nog niet geïnformeerd waren over dit aantrekkelijke gebied. Op de terugweg in Appelbergen deelde de zon een plaagstootje uit door een kwartier te gaan schijnen.

Rond vier uur zaten we aan het bier in Sassenhein. We waren ondertussen vier BB-tjes kwijtgeraakt en hadden 25 kilometer in de benen, meer dan de beloofde 22. Dat kwam ook door het begin. In de aankondiging stond een 'verkeerde' bushalte. Vier fietsers, die net met moeite hun fietsen aan elkaar gebonden hadden en 3 chauffeurs, die hun auto bij Sassenhein geparkeerd hadden, stonden daar te wachten. De start bleek bij Sassenhein te zijn en een bushalte eerder uitstappen was handiger geweest. Nu liepen we toch zomaar een kilometer meer. Maar wij zijn geen zeurpieten en Annemiek had het goed gedaan en het was een mooie dag. Minpuntje was dat het bier snel achterover geslagen moest worden om de bus te halen. Een bus later had volgens mij ook gekund. Jan D. zorgde voor een leuke uitsmijter. Hij las op zijn telefoon dat iemand over het hek van Artis geklommen was maar met zijn ballen vast was komen te zitten. Hij moet er 1 missen. Ik weet niet of het dezelfde persoon was die de eieren van de pelikaan gejat had. Zou wel een passende straf geweest zijn. Ik denk dat deze meneer voorlopig niet wandelt, laat staan de 25 kilometer haalt.

Mariette