Januari 2021, al 10 dagen op weg is de verheug­maand bij uitstek, altijd al, maar dit jaar om bekende redenen in het bijzonder. Hoe zal  ons BBtjes wandeljaar er uit gaan zien?

Winter­kamperen zit er nog niet in, maar kunnen we binnenkort weer eens met een grotere groep lopen? Wie weet…
Gaan we met Pinksteren naar Duitsland? Vast wel, tenzij….
De junipicknick kan waarschijnlijk doorgang vinden, mits….
Het wandelweekend in september? Ik denk het wel, maar alleen als….

Ondertussen houdt een min of meer vast clubje moedig stand. Iedere zaterdag wordt er gewandeld en met enige regelmaat ook op woensdag. Het vervoer levert af en toe weliswaar een probleempje op vanwege het gelimiteerd aantal personen dat samen in een auto mag, maar met de bus of met meerdere auto’s kan het ook.  Een wandeling vanuit huis wil ook nog wel eens helpen.

Gisteren liepen we een rondje  van 24 km vanuit Paterswolde, via Onnen en Haren met Jan als voorloper. Frieda, Margreet en ik waren dit keer van de partij. Mooi in tweetallen met voldoende afstand. Het was niet zo maar een wandeling, maar een voor een goed doel. Het team van de Roparun organiseert vanaf juni sponsoractiviteiten voor de niet-medische zorg aan kankerpatiënten in de vorm van wandelingen. Wegens gebrek aan tijd hebben ze via Janny een beroep op ons gedaan om wat wandelingen aan te leveren. Peter en Jan zullen dat op zich nemen, gisteren was de eerste poging.

Deze wandeling was weer vol afwisseling: we begonnen vroeg in de ochtend al balancerend vanwege de gladheid maar met prachtige vrieskou-achtige vergezichten, liepen door de Appelbergen waar we bij de roze olifant lekkere koffie to go dronken. We hoefden de horeca dus niet te missen (en zij ons ook niet). Margreet was in haar nopjes vanwege de koperwiek die vlak voor ons in de bosjes scharrelde.

Voorbij Haren staken we de weg weer over en vatten daar het plan op om langs het Friese Veen terug te lopen naar Paterswolde. Nu weet elk BBtje uit ervaring dat het daar flink modderig kan zijn, maar kom op, wie doet ons wat? Ondanks de waarschuwingen van tegenliggers gingen we dus dapper de uitdaging aan. En een uitdaging was het! In al die jaren dat we daar toch vaak hebben gelopen hadden we nog nooit zo’n blubberpartij meegemaakt. Al glibberend en onder de modder kwamen we uiteindelijk bij Jan zijn huis aan. Jan voelde zijn benen, Frieda haar nek vanwege het gespannen lopen en ik mijn armen doordat ik in evenwicht wilde blijven. Maar leuk was het wel!

Nu maar blijven hopen dat we dit soort avonturen weer snel met meer dappere BBtjes kunnen beleven. Misschien moeten we ook maar gaan lobbyen om voorrang te krijgen in de rij wachtenden voor het vaccin, zodat we weer samen op pad kunnen. Ik verheug me er vast op!

Marja