Toen Peter en ik op het station aankwamen werden we begroet met luid gejuich van de wachtende Boetenbaintjes. Ik dacht dat het was omdat wij de drank vervoerden voor de jaarlijkse picknick. Maar nee, ze waren blij dat er tenminste 1 auto was om naar het beginpunt te rijden. Daarna volgende nog 4 auto’s en was er plaats genoeg voor 18 picknickgangers. Laura R. die optimistisch in korte broek gekomen was, want in Delfzijl scheen de zon, deed toch haar pijpen aan en Sietske zelfs haar regenbroek, wat wel erg pessimistisch was.

En zoals altijd bleek in de loop van de dag dat de verzamelplek op station de koudste plek van de wandeling is, want later op de dag ging de regenbroek uit, gingen de pijpen er weer af,  en de korte broeken aan. Het was alleen jasje-aan-jasje-uit-weer: lekker warm in de zon met zo nu en dan een buitje en een zeer straffe wind.

De Kibbelkoele lag er leeg en mooi en verlaten bij en nodige erg uit voor een picknick. Maar die moet je wel eerst verdienen door 24 kilometer te wandelen. Jan D. had een prachtige route bedacht  'door oude dorpen, langs hunebedden en over zandverstuivingen', zoals de omschrijving luidde. Dat klopte, maar er stond niet bij dat sommige paadjes heel smal waren met manshoge brandnetels, zodat je met je blote armen boven je hoofd moest lopen. De benen waren toen gelukkig nog bedekt!

Een van die oude dorpen, Sleen, had een verrassing: 'De Deel: voor koffie en vermaak', een fantastische koffietent, waar je voor € 2,30 een lekkere, aangeklede koffie kreeg. De kop koffie was voorzien van een koekje (nog niet bijzonder), een glaasje water (netjes, en zie je niet overal), een bakje slagroom (lekker) en als klap op de vuurpijl  een glaasje Sleender likeur. Bij tafel 1 steeg het likeurtje kennelijk snel naar het hoofd, want ze waren rap met afrekenen en hadden behoefte aan frisse lucht. Bij tafel 2 kwam hij anders binnen, daar volgde nog een 2de ronde. Bij de thee krijg je trouwens geen likeur, geen slagroom en geen water, maar wel een vette bonbon, ook voor € 2,30.

Aan het eind van het Dichterspad gingen de korte broeken aan en ontstond een hilarisch gesprek over het ‘brokje’. Een brokje is een aan elkaar vastzittende combi van een korte broek en een rokje, speciaal voor (de oudere) wandelaarsters bedacht. Immers een korte broek is niet altijd even flatteus voor het oudere damesbeen en een rokje staat veel eleganter. Waarom die korte broek er dan aan vast? Iedere vrouw weet hoe gevoelig dijen zijn als je een lange afstand loopt bij warm weer: dat gaat zweten en schuren en leidt tot rode plekken, ongeacht de omvang van de dijen. Rooie Thea meldde dat ze het brokje ‘s ochtends bijna aangetrokken had, maar op het laatste moment niet durfde, Marja heeft er al jaren 1, maar wacht op een dag die 24 uur mooi weer belooft, en Mariette wilde er 1 kopen, maar kon geen passende maat vinden. Dus moesten we het zonder brokje doen.  Na deze verklaring werden, kennelijk geïnspireerd door het Dichterspad,  allerlei andere betekenissen van brokje bedacht: een brokje in de keel, een brokje chocola, brokjes voor de kat en de kachel, en aanduiding voor een mooie meid. Nee, een mooie meid heet 'een stuk', misschien is een mooie man een brok, maar een brokje? Nee!

Op de zandverstuiving was kennelijk een spooktocht gehouden, want de doodskoppen met verlichting en enge spinnen hingen nog in de bomen. Bij het hunebed, 2 kilometer voor het einddoel, dacht Martha dat het de picknickplaats was en vroeg om een rode wijn. Ze moest nog een half uurtje geduld hebben en nam uit arren moede haar laatste slok water.

Bij de Kibbelkoele waaide het hard en stoof het zand je om de oren en in de ogen, maar we vonden een mooie plek met wind en zon en zonder waaiend zand. Daar bleek dat er toch rangen en standen waren: Jo zat in een luxe tuinstoel, maar goed hij is onze pater familias. Marja had 'toevallig' nog een tuinstoel in de auto liggen van de familiereünie van 2 weken terug. Verder waren er van die 3-pootsstoeltjes, Jan D. en Margreet S. Voor de meerderheid was er een door een lange balk verhoogde tribune en tenslotte waren er nog gewone zandzitters. Toen het picknickkleed neergevleid was en op de punten in toom gehouden werd door respectievelijk een koelbox met perensap, een krat bier, een koelbox met witte wijn en een doos rode wijn kon het ritueel beginnen.

Eerst een drankje met een borrelhapje, gemaakt en geserveerd door Mariette en niet door Peter. Daarna werd het ritueel doorbroken: het begin van een nieuwe traditie? Hella en Joke gingen broodjes met pesto smeren en serveren. Wat een luxe, maar de volgende keer mag het beleg echt wel wat royaler. Omdat Joke eigenlijk niet meer kon wachten, opende Janny snel het buffet en moesten we zelf in de benen. En als vanouds smaakten de champignons, de kippenpootjes, de geroosterde groentes en pasta’s weer heerlijk. Annemiek, die speciaal een groter bord had gekocht, kreeg commentaar dat ze zo veel opschepte, Berend werd tot echte man gebombardeerd, omdat hij zich liet bedienen en naarmate het drankgebruik steeg, werd de stemming joliger en kreeg iemand hier en daar de slappe lach. Geïnspireerd door het lekkere kaas-, room-, en olijfolierijke eten ontstond een gesprek over buikvet, BMI, ronde heupen, en eetgedrag. Spijt? Welnee, de overgebleven bakjes pasta vonden gretig aftrek.

Mariette