Ook dit jaar geen Duitslandtrekking met Hemelvaart. En ook het met 30 personen buitensporten was nog niet van kracht. Maar Tea, 1 van de weinige, nog werkende BB-tjes, en ook nog in de zorg met veel weekenddiensten, had in december al vrij gevraagd voor Hemelvaart en ook gekregen.

Dus stelden Peter en ik onze minicamping ter beschikking aan een minigroepje, inclusief wandelen en eten.De tentjes mochten tijdens het wandelen mee in de rugzak, daar werd echter geen gebruik van gemaakt.

De weergoden, die het hele voorjaar al van slag zijn, en alleen kou, regen en wind lijken te kunnen produceren, waren ons op Hemelvaartsdag zeer goed gezind. Redelijke temperatuur, veel zon en weinig wind. Na een uurtje verruilden de dames in een openluchtkleedkamer hun lange broek voor een brokje of korte broek. De mannen hadden geen korte broek bij zich. Ik had mijn dagelijkse ommetje uitgebreid tot een volwaardige 20 kilometer wandeling. Na nog geen 500 meter hadden we al 2 hazen, 7 reeën, de veldleeuwerik, de torenvalk en de gele kwikstaart gescoord. Even later gevolgd door kneutjes en het gezang van de karekiet. De T(h)ea’s konden hun geluk niet op. Fijn dat ze zo gelukkig waren. Maar het tempo leek nergens op. Bij iedere gele kwik, kneu of geelgors stonden ze uitgebreid stil. Zo nu en dan moest de zweep erover om voor donker thuis te zijn. Volgens Peter hadden de dames alletwee de handrem erop.

In de Heemtuin hoorden we de koekoek al van verre roepen en tot mijn grote vreugde zat hij onverstoorbaar en zeer zichtbaar boven in een boom. De kikkers gaven een luid concert en waren schaamteloos, massaal aan het paren. In het stinzenbos verspreidde de daslook een bedwelmende groentesoepgeur en in polder de Wiede zaten de ooievaars op het nest. In de bermen bloeiden het fluitekruid, ereprijs en de scherpe boterbloem.

In onze luie stoelen met een glaasje en hapje keken we toe hoe de koolmeesjes druk af en vlogen om hun jonkies te voeren. Geen Spargel, maar wel een niet te versmaden lasagne en aardbeientiramisu. De koffie en het slaapmutsje dronken we in de overdekte vuurstookplaats en hoorden de bosuil en de patrijs. We werden gewekt door een prachtig vogelconcert en een enkele kikker was ook wakker. De dames en Jan zorgden voor een uitgebreid ontbijt, eigenlijk hadden ze nog wel een week kunnen blijven, zoveel was er. We waren het erover eens dat deze mini trekking heel erg fijn was, met een goede camping en goed gezelschap, maar hopen toch dat we volgend jaar weer met de hele club naar Duitsland kunnen, met Spargel en Weisburgunder, en glooiende koolzaadvelden.

Over het Pinksterweekend valt niets te melden, wat een waardeloos weer, blij dat ik niet hoefde te kamperen.

Gelukkig heeft het Mark en Hugo behaagd om het aantal buitensporters drastisch te verhogen van 4 naar 30. Dus in juni mogen we weer met zijn allen op pad. Dat is een hoeraatje waard. Of eigenlijk, een driewerf hoera.

Mariette