Nou ja, groen?  Het was eerder een grijze wissel. Tenminste wat het weer betreft. Grijze luchten en miezerregen die tot de middagpauze duurde en ons noopte de regenkleding aan te trekken. Marieke had een nieuwe poncho: fleurig genopte bovenkant en knalroze onderkant. Het deed Rooie Thea zeer aan de ogen.

Ik merkte op dat haar feloranje regenpijpen (die ze nu niet aan had) qua heftigheid er niet voor onderdeden en dat het voor het menselijk oog nog wel te doen was, maar dat de natuur zich een hoedje schrok. Die natuur was trouwens wel groen: de bomen, het gras, het ontluikende fluitenkruid en de dikke stengels en bladen van de berenklauw.

Groene wisselwandelingen zijn een soort NS-wandelingen, maar dan niet van NS. Ze hebben als start- en eindpunt hetzelfde station. Winschoten dus in dit geval. We waren met een klein kluppie, dat kwam door de grijsheid denk ik. Eerst de stad door met mooie oude huizen en een gezellige winkelstraat, vervolgens langs de Joodse begraafplaats en door het Winschoterbos via een hele lange rechte asfaltweg naar het natuurgebied Emergo.

Volgens Wikipedia is Emergo de naam van een recreatiegebied op ongeveer even grote afstand gelegen in de plaatsen Oude Pekela, Scheemda en Winschoten. Het gebied is 49 hectare groot. Het plan is ontworpen door Staatsbosbeheer, dat ook het onderhoud en beheer heeft over het gebied. Van de 49 hectare bos en speel- en zonneweiden wordt negen hectare opgeslokt door een visvijver, die midden in het park ligt. De plannen om op deze plaats een visvijver aan te leggen, dateerden in hun meest prille stadium reeds van 1958. De officiële opening van het recreatiegebied vond plaats op 23 november 1973 door de gedeputeerde van Groningen J.J. Prins. Droevig detail is dat tijdens het aanleggen van de visvijver drie kinderen, tijdens het spelen op 21 mei 1973, onder het zand zijn bedolven en gestikt. Als je je realiseert dat emergo betekent "ik kom boven", wordt het verhaal extra macaber. Wij spraken trouwens over de valkuilen van Janny en uitgesteld geluk: als je heel erg bezig bent met het realiseren van een wens, vergeet je te leven en te genieten, "als ik eerst maar, dan........"

We dronken koffie in de Pekelahof, een uitspanning lang de weg Veendam-Winschoten. Prima koffie, geserveerd met een lekker koekje en een glas water. We bespraken het verschonen van het bed. Amsterdamse studenten verschonen 1 keer in het halfjaar. Niemand van ons deed dat meer wekelijks, hoewel iedereen dacht dat het nog steeds zo hoorde en iedereen dat dus zou doen en je een uitzondering was als je ze langer liet liggen. Wij deden het gemiddeld om de twee weken. Frieda houdt niet van de geur van zongedroogde lakens, maar uit luiigheid wast ze toch de lakens op een zonnige dag, zodat ze meteen na een zonnebad weer op bed kunnen. Dat scheelt opvouwen, in de kast leggen en de oude lakens pakken. Of ze die nacht met een wasknijper op haar neus slaapt of helemaal niet slaapt, is niet duidelijk. We liepen door Oude Pekela en snapten niet hoe de EO zo'n negatieve documentaire heeft kunnen maken,het is een leuk plaatsje, hoewel de Stadjers onder ons het idee hadden dat Oude Pekela heel ver weg lag.

Het Groninger land en de moestuintjes lagen er keurig bij: zwarte akkers met pootaardappelen of met een groene waas van de mais, en moestuintjes met bonenstaken en kaarsrechte rijtjes sla en bonen en geen onkruidje te zien. Hier en daar lag trouwens een veldje doorgeschoten boerenkool. Oh, en we zagen ook nog een sprintende haas en een koppel springende reeën. Zo bereikten we de watertoren van Oude Pekela en na 3 kilometer langs de Pekel Aa waren we weer op tijd in Winschoten.

De nazit was tegenover het station in een keurig etablissement. Rooie Thea was helemaal verrukt van de tip van Marieke om versgesneden en belegde boterhammen in dagporties in de vriezer te leggen. Kwestie van 's ochtends eruit halen en geen gedoe met smeren als je hoofd daar nog niet naar staat. Ze ging hier onmiddellijk mee aan de slag. Wij dachten dat alle soorten van beleg deze behandeling wel aan konden: kaas, ham, hagelslag en pindakaas, misschien zelfs wel speculaasjes.

Na wat gedoe met in- en uitchecken, zwaaiden wij onze medewandelaars uit en gingen de zestigste verjaardag van een vriendin vieren.

Ook als een groene wissel grijs is, is ie mooi.

Mariette