Het hoogtepunt van het Duitslandweekend was het Venner Moor: een heel bijzonder hoogveengebied à la Fochteloërveen, maar dan heel anders. We liepen er dwars doorheen over een soort turfdijk met aan de linkerkant verdronken witte berkenstammetjes en aan de rechterkant een witte zee van wollegras of veenpluis zover het oog reikte.

Het was windstil, de zon scheen en we hoorden de roerdomp, de koekoek, de fitis en kikkerconcerten. Het was adembenemend en surrealistisch, alsof je door een filmdecor liep. We konden er niet genoeg van krijgen en riepen naar Jan: "we want more". Gelukkig was het 5 kilometer lang en dus kwamen we goed aan onze trekken. Wim kon niet ophouden met fotograferen en ik hoop dat zijn foto's ons gevoel goed overbrengen.

Een ander hoogtepunt, maar dan heel anders, was dat we ook de 3de dag zonder zware rugzak liepen, dankzij Karin. Hierover later meer. Het Schlagerfestival en het Shantykoor maakten het weekend compleet.

Hoe verliep dan de rest?
We vertrokken zaterdagochtend in de stromende regen, maar hoe meer we Osnabrück naderden hoe lichter het werd. We vonden Erna op de parkeerplaats en dus konden we om 11 uur op pad. Karin was de nieuweling en had zich ook in het nieuwe gestoken: schoenen, broek, slaapmatje en slaapzak. Haar rugzak was opvallend licht en klein. Ze liep goed, evenals Hella trouwens, die bijna niet bij te houden was. We liepen door het bekende, mooie glooiende landschap, over toch weer nieuwe paden. We aten een broodje bij een tuin met zelfgemaakt vogels van allerlei pluimage. Een pony dacht leuk te zijn en kwam lekker dicht bij ons staan met de kont naar ons toe en spoot met veel lawaai haar poep naar buiten: we werden net niet geraakt.

De koffiestop was om een uur of 3 in een dorp met 3 gesloten restaurants. De grillroom was wel open. Een buitengewoon vriendelijke dame voorzag ons van slappe koffie en sterke thee. In plaats van taart kregen we gefrituurde aardappelschijfje, die verrassend lekker waren en ons zoutgehalte op peil brachten.

De camping was voor sommigen een oude bekende, maar helaas was het veldje aan de overkant, waar je ook vuur kon maken, vol. We vonden een alternatief veldje tussen de huisjes, waarvan er geeneen gelijk de ander was. Je kon ook in een soort bierton slapen. Gelukkig was de Gasthof nu wel open en bezat een terras, waar de zon scheen en Janny ons op de borrel trakteerde, vanwege haar verjaardag en Hella, die ook jarig was geweest de wijn bij het eten betaalde. Voor 6 euro had je een fles prima wijn.

Erna demonstreerde een blauwe vinger, die ze bij de start van het winterkamperen had afgelopen. Niemand kon zich dat herinneren, maar we hadden met terugwerkende kracht medelijden. De nasimaaltijd was weer heerlijk, zeker met de wijn van Hella. Karin dacht dat ze als nieuweling wel de regie kon nemen, maar ze werd op haar plaats gewezen: afwassen jij. Ze klaagde ook over gevoelige tenen. Daarna genoten we tot 1 uur in de nacht van het Schlagerfestival achterop het campingterrein.

De volgende dag scheen de zon en konden de korte broeken en de brokjes aan. Tijdens het ontbijt demonstreerde ik onze matjes/slaapzakcombinatie, waarin je het nooit koud hebt. Zonder bepakking gingen we op weg. We liepen eerst door een glooiend van haver-tot-gerst landschap en nadat we het Mittellandkanal overgestoken waren bereikten we het Venner Moor. Nogmaals: wauw wat mooi!

Rond 1 uur bereikten we de koffiestop. Voor Duitsers is dat de tijd van de Mittagtisch. Het was er gigantisch druk, hele families bleven maar binnenstromen en alle zalen zaten vol. De Biergarten was zonnig en leeg en als we zelf de koffie en taart haalden was dat prima. Er werden hier en daar wat teken verwijderd en we ontdekten een nieuwe teek. Zoals je weet zoeken teken de lekkere warme en intieme plekjes van je lijf. En al fantaserend bedachten we de 'eikelprocessieteek'. Het duurde even voor de tafels gevuld waren, maar het was prima. Karin had nog steeds zere tenen en afplakken met compete en tape hielp helemaal niks: haar schoenen werden er alleen maar kleiner van. Ze besloot de boel niet te forceren en nam een taxi naar de camping.

We liepen terug door het bos langs de rand van Moor met het wollegras (of veenpluis) en de vennetjes en de stapels turf en het 'wauw' en 'wat prachtig' was niet van de lucht.

Karin was veilig aangekomen en had een poging gedaan haar man te bereiken die min of meer (toch dik een uur heen en een uur terug) in de buurt was, maar hij had zijn mobiel uit en dat bleef zo. Maar lopen was geen optie: nu niet en de volgende dag niet. Dus besloot ze op de camping te eten en de volgende dag op de tenten te passen tot wij weer terug waren. Dus met dank aan Karin hadden we nog een gemakkelijke dag in het vooruitzicht. Ze bleef zelf bewonderenswaardig opgewekt.

Wij aten lekker, hoewel er maar voor 3 personen Spargel waren. Maar de forel, de schnitzel en gordon bleu en kip waren een redelijk alternatief.

Dag 3 was dus een makkie: geen bagage, weinig kilometers en een hoog tempo. Het was de dag van koolzaadvelden, hoewel minder in aantal en kleur dan andere jaren. En ook hier weer de haver en de gerst. De eerste koffiestop was bijzonder. We kwamen langs een Buffetbar, Jan liep door, maar Janny had een koffiedip en ging naar binnen. We konden koffie drinken. Bij binnenkomst stond er een uitgebreid ontbijtbuffet met ei, en zalm, en kaas, en zoetigheid en broodjes; te veel om op te noemen. De alweer buitengewoon vriendelijk dame had geen Kuchen, maar ze bood ons wel voor 8 euro het buffet aan. We bedankten vriendelijk en dronken voor 2,50 p.p. koffie zoveel we wilden.

De volgende stop was in het Nettedal. Daar hadden ze taart en een optreden van het Shantykoor. Het koor bestond uit 70-plussers, die weliswaar uit heel enthousiast zongen, maar niet meer zo zuiver. De microfoons maakten het ook niet beter. De tekst van het eerste lied lag op tafel en wij zongen uit volle borst mee. Een half uur later vonden we de auto's terug, reden naar de camping, braken de droge tentjes af, dronken nog een biertje, bedankten Jan voor de mooie en altijd nog nieuwe tochten, reden relaxed terug en waren om 6 uur thuis.

Karin mag en gaat in de herkansing, want ze weet nu hoe het moet: "ik ga op vakantie en neem mee? Goede schoenen".

Mariette

PS. Dit verhaal is in concept opgenoteerd op zuiver Duits toiletpapier met een Frankepen.