De Boetenbaintjes
Zo heet de zware mountainbiketocht rond Groesbeek, waar we zondag middenin zaten. Maar ook de BB-tweedaagse Cuijk-Nijmegen kende zijn gruwelijke momenten. Zo ging de brander van Peter in de fik en was er een vuur op de camping waar open vuur streng verboden was. Het liep af met een kleine brandblaar en het verlies van een brander, die jarenlang trouwe dienst bewezen had.
Ook de steile klimmetjes waren gruwelijk, zeker de 2de dag met een zware rugzak. En wat te denken van de levensgrote blote man en vrouw op de wc-deuren van het restaurant? Het waren weliswaar afbeeldingen van Griekse beelden, maar toch. Je krijgt er blosjes van. Het leidde tot zoveel hilariteit dat ik stof genoeg heb voor een aparte column. Die houden jullie te goed. En het was gruwelijk mooi, gezellig en lekker.
Een aantal BB-tjes was op vrijdag al vertrokken en op de camping leek het wel een soort omgekeerde tien kleine negertjes. Het begon met 3, een paar uur later waren het 5, en aan het eind van de dag 6. De volgende dag kwamen er nog eens 3 bij. Door ziekte van Maria hebben we de 10 net niet gehaald. De overige 7 sliepen bij Vrienden op de fiets of in een hotel. In ieder geval waren we zaterdagochtend met 16 personen. Berend Hamstring, zoals Lieke hem gekscherend noemde, wandelde niet mee omdat hij inderdaad last had van zijn hamstring. Hij huurde een OV-fiets en vermaakte zich prima.
Op vrijdag gebeurde er zoveel dat de column eigenlijk al klaar was. Marja liet haar door Annemiek keurig verzorgde, in plastic verpakte routebeschrijving in de trein liggen en moest kopietjes laten maken bij de VVV in Cuijk. Extra bijkomstigheid: Annemiek had dezelfde route in april gelopen en voornoemd keurig reispakketje gemaakt en thuis laten liggen. Er leek geen zegen op te rusten. Peter en Mariette namen in Nijmegen de verkeerde bus en deden zo een rondje sightseeing extra. Janny, Wim en Annemiek zaten op een chique terras koffie te drinken, waar Janny muziek hoorde die ze totaal niet passend vond; ze ergerde zich eraan. Het leek wel of de muziek uit de plantenbak naast haar kwam, en ze hoorde het zowaar ook op de WC. Annemiek hoorde het daar niet. Wat bleek? De Chinese telefoon van Janny was een eigen leven gaan leiden en had zijn muziekprogrammaatje aangezet. En dan dat brandje op de vroege ochtend ook nog. Het begon dus veelbelovend.
En dat bleef zo. In Cuijk namen we voor 0,30 pp het voetveer over de Maas, volgden de Maas een tijdje en kwamen terecht op de Mokerhei; een in nevelen gehuld glooiend landschap met de kerk van Cuijk als silhouet op de achtergrond en zo nu en dan een blik op de Maas. Het was jasje-aan-jasje-uit weer met korte buitjes en warme zon. In de zon bereikten we de koffiestop waar op de overdekte veranda een tafel voor ons klaar stond. We genoten net van de koffie, taart, soep en/of broodje toen er een plensbui losbrak. Het deerde ons niet, we zaten immers droog. Bovendien gingen de terrasheaters aan en werd het ook nog warm. Een plek om te onthouden. De zon scheen weer toen we de Sint Jansberg beklommen. Prachtig was het met diepe dalen en sprengen, grote zwammen die een beuk aan het opeten waren en steile klimmetjes.
We hadden een prima driegangendiner met aan mijn kant van de tafel als gespreksonderwerp de bloteriken op de wc-deuren en de vraag waarom iedereen denkt dat Laura S. en rooie Thea vegetarisch zijn. Dat zijn ze namelijk niet. Is het hun slankheid en rankheid, zit het in de kleding, stralen ze iets alternatiefs uit? We kwamen er niet uit. Het leidde wel tot veel plezier en geschater.
De volgende dag was het een drukte van belang op de route en had je nauwelijks een routebeschrijving nodig. We hadden eerst veel wandelende tegenliggers en het goedemorgen, hoi, hallo en dag was niet van de lucht. Daarna verzeilden we in de mountainbikers. Soms kwamen ze van achteren en soms van voren. Opletten dus. We hadden alweer een geweldige lunchplek op de Duivelsberg. Daar had je op de wc een vogelconcert en ook daar ging het regenen en werden reuzenparasols opengetrokken en at ik voor het eerst Mariekebrood, een soort kerstol met mandarijntjes.
Toen kwamen de echt venijnige klimmetjes met trappen met veel te grote treden en blubber. Via het Filosofendal met uitzicht op de Ooijpolder, Beek en Dal en Ubbergen en nog steeds behoorlijke op-en-neertjes kwamen we eindelijk op de Waalkade waar we op het eerst het beste terras neerzegen. Voor de WC moest je een hoge trap beklimmen, maar zonder rugzak was dat een eitje.
De laatste kilometer naar het station voerde ons langs mooie straatjes, kerken, oude muren, en een gezellige winkelstraat naar het station. NS was ons goed gezind en bracht ons zonder vertraging, maar wel met volle treinen in 3 uur thuis. Ook gruwelijk heerlijk, een bed met schone lakens.
Mariette