Moin

Dat is de groet in Ost-Friesland die je de hele dag kunt gebruiken. Zoals wij de hele dag moi zeggen, met als kleine variatie 'nou, moi hè'. Ik dacht eerst eigenlijk dat ze moi zeiden, omdat ze konden zien dat we geen Duitsers waren. Dat zagen ze waarschijnlijk ook wel, maar ze zeiden toch echt 'moin' en wij zeiden dat na verloop van tijd ook.

Wij waren met 8 BB-tjes dus in Ost-Friesland, om precies te zijn in Dörpen, dat vlak over de grens bij Nieuweschans ligt, even voorbij Papenburg, aan de Ems. Het landschap is nog ouderwets plattelands, omdat het niet verkaveld is. Het is ook een beetje glooiend. Je voelt je echt in het buitenland.

Het dorp zelfs was akelig stil en netjes. Met keurige tuintjes waar geen onkruid te bekennen is, ook niet tussen de stenen van de oprit. Waar de winkels op zaterdagmiddag gesloten zijn en waar de bakker annex koffietent om half 1 de koffiemachine al schoon gemaakt had en er dus geen koffie was. Op de website stond dat de tent tot 1 uur open was, en dus had Jan er speciaal een ommetje voor gemaakt. Vette pech. Even klonk het moin niet zo aardig meer. Maar we waren het snel vergeten en hielden de lunchpauze midden op een pad tussen de maisvelden in de zon. Ik geloof dat het ging over vitamine C, en kiwi's en sinaasappels en hoe je die moet persen. En over het gebruik van elektrische apparaten als je niet eens zonnepanelen op je dak had. De zon scheen trouwens uitbundig. Het was een fantastische nazomerdag. Een laag staande zon schijnt mooier op het landschap dan midden in de zomer.

We maakten verschillende lusjes rond Dörpen. Het begon met veel lommerrijk bos waar een hypermodern treinstation gebouwd was op redelijke afstand van het dorp. Je kon er wel goed parkeren. In de middag werd het landschap wat opener met mooie weitjes omzoomd door struiken en toch ook veel metershoge maisvelden. Jan, die op Google Earth de omgeving goed verkend had en niet voor 1 gat te vangen is, leidde ons rond half 3 met een piepklein ommetje naar een Gasthof, dat er heel donker uit zag, maar toch open was. Zoals gebruikelijk kregen we een Kännchen Kaffee oder Thee en de zelfgemaakte pruimentaart was voortreffelijk. Frieda had haar horizon verlegd en was modern geworden. Dat betekende dat ze met behulp van een dikke kabel (een coaxkabel, dacht ze) en iets wat Horizon heette nu 4 programma's tegelijk op haar TV op kon nemen, en programma's terug kon kijken. Een specialist had Horizon geïnstalleerd, maar daarna moest ze die dikke kabel toch zelf kopen. Die zat kennelijk niet in het pakket.

Het laatste deel liepen we langs het Küstkanal en de Ems, waar een grote familie bij het pontje zich vermaakte met Oud-Duitse spelen en bier. Op een bepaald moment leek het wel of er aan alle kanten water was en we zwemmend naar Dörpen moesten. Maar Jan zei dat het goed kwam en dat was ook zo: er kwam tenslotte een brug. Om 5 uur waren we in het dorp. Het kostte moeite om een biertent te vinden. Bij de een keken ze voetbal, bij de ander hadden ze een besloten feest en een derde zag er te chique uit. Toch gingen we daar naar binnen en een vriendelijk jongeman tapte uiterst zorgvuldig onze nul-zwei oder nul-drei biertjes oder Weizen. Er zat een stevig schuimkraagje op met een topje; het leek wel cappuccino. We bedanken hem en namen met een welgemeend moin en tschüss afscheid.

Mariette