Op vrijdag 7 oktober waaide het erg hard, viel de regen met bakken uit de lucht en vlogen de hagelstenen je om de oren. Ook ’s nachts ging het behoorlijk te keer. Voor veel Boetenbaintjes waarschijnlijk een reden om geen wekker te zetten en zich zaterdagochtend nog eens lekker om te draaien. Maar toen ik naar Ekehaar reed om 9.30 uur scheen de zon, en liet de buienradar nog wat regen/wolken zien in de ochtend en was de lucht in de middag schoon.

Met 8 optimistische clubgenoten op pad. Na 5 minuten vielen er 10 druppels, nou ja misschien 100, en werden de regenpakken aangetrokken. De oplettende lezer weet dan dat het de rest van de dag droog blijft. Dat klopte voor 99%: de zon scheen (felle opklaringen heet dat in weertermen), de wind waaide en de wolkenluchten waren indrukwekkend, en pas om een uur of 3 was er een korte, doch heftige hagelbui. Van boven werd je dus nauwelijks nat, maar des te meer van onderen: beste plassen, hoog en nat gras en modder. Ook dan is een regenbroek handig! We liepen langs het Amerdiepje en het Deurzerdiepje en naamloze sloten, langs weiden met koeien, langs het monument waar in 1943 een Lancaster neergestort was (toch nog een beetje geschiedenis op de dag van de geschiedenis), vlak langs een drukke verkeersweg (het blijft Nederland, ook in Drenthe) en het was mooi, hoewel Margot de herfstkleuren miste. Jo had 2 knapzakroutes aan elkaar gebakken + een beetje fantasie van hemzelf. We kregen een strak schema mee: om half 1 koffie, om 4 uur terug, en om 5 uur thuis.

De koffie was er al voor twaalven in Café de Aanleg in Deurze. Alleen Joke nam appeltaart en kocht een zak kniepertjes. We analyseerden de kwaliteiten van de Telegraaf en wensten de eigenaar een prettige vakantie op Gran Canaria, waar het volgens hem ook crisis was, want er stonden veel appartementen leeg. Toch kopte de Telegraaf dat vakanties goedkoper werden.

Verder maar weer langs het Deurzerdiepje. Na een prachtig ven, omzoomd door uitgebloeide heide, pronkend in late namiddagzon, maar zonder bankje, kwamen we langs grafheuvels. Jo vond het een mooie plek om de urn van zichzelf, of van alle Boetenbaintjes, te begraven, dan hadden we meteen een jaarlijkse bedevaartsplek. Ook was Jo druk bezig zijn opvolger als Veurloper te regelen. Vooralsnog lijkt Berend de kroonprins, maar moet er nog heel wat gebeuren wil hij ook daadwerkelijk deze taak op zich nemen. Ook kwamen we op het idee een geheugenpersoon aan te wijzen. We hebben nogal eens moeite om op namen van plaatsen, schrijvers e.d. te komen. Dan krijg je ongeveer het volgende gesprek: “He, Janny, weet jij nog waar ik Duitsland was voor ik naar de Dolomieten ging? Ik heb het je de vorige keer verteled, maar ik ben het vergeten”. “Nee, ik ben het ook vergeten”. “Jammer, het ligt in de buurt van Leipzig, het heeft met Goethe te maken en begint met een E”. “Ik weet het nog steeds niet”. Iemand probeert ”Erfurt”, maar dat is het niet. Een kwartier later galmt dan door het bos: “Het was Weimar”! In het boek de Grote vrouw van Meir Shalev heeft de hoofdpersoon een slecht geheugen, maar zijn zus onthoudt alles voor hem. Zo iemand moet toch ook bij de Boetenbaintjes te vinden zijn?

In Amen was Café de Amer helaas dicht, maar er stond wel een clubje Solexrijders in lange leren jassen en met van die Willempie-helmen op. Ze waren een deel van hun deelnemers kwijt geraakt (een stuk of 25!) en dachten ze terug te kunnen vinden door allemaal een kant op te stuiven. Ik ben bang dat het niet de juiste methode was. Margot herinnerde zich dat ze ook zo’n jas aan moest op de fiets, toen ze een jaar of twaalf was. Ze vond het vreselijk. Maar toen later de minimode ‘in’ raakte, was die jas helemaal je-van-het. Hetzelfde gold voor het nep-bontjasje van C&A: vreselijk als je 12 bent, maar geweldig als je 21 bent.

We eindigden waar we begonnen: Café Popken in Ekehaar. Van verre hoorden we al muziek, en dat bleek een draaiorgel ter ere van een bewoner die zijn 65ste verjaardag vierde. Wij zaten aan de stamtafel en konden alle bezoekers langs zien komen, evenals de lekkernijen. Jonge Margreet en Jo dronken een herfstbokbiertje van Grolsch, die prima smaakte. Hoewel Margreet tot haar grote verbazing Heineken als lekkerste biertje uit een blinde proeftest aanmerkte.  Ze had de vorige avond met haar vriend een bier proeftest gedaan met 5 biermerken. Zij viel op Heineken en haar vriend op het goedkoopste merk, waarvan ik de naam vergeten ben. Ik zal Peter ook eens z’n test laten doen: hij vindt Heineken en Amstel geen lekker bier, maar drinkt er rustig een aantal flesjes van, als er geen alternatief is!

Mariette