In onze statuten staat dat het verboden is om honden mee te nemen op de wandelingen. Maar ook zonder hond kun je het natte neuzenpad bij Appelscha lopen. Het is een met een hondenpoot gemarkeerd pad waar je de hond los mag laten en met tips, hoe je je hond nog blijer kan maken. Ook schijnt er een speciale waterplas aangelegd te zijn, bedoeld als spartelvijver voor honden en paarden, maar die ging aan onze neus voorbij. Onze neuzen drupten wel een beetje en snoven de heerlijke bosgeuren op.

Sander, die na jaren weer eens meeliep, ontpopte zich als een echte speurneus: hij pakte een beetje aarde, rook eraan en wees dan aan welke kant we op moesten. Zijn advies werd niet altijd opgevolgd. De veurlopers Marja en Alda hadden meer vertrouwen in de kaartleesmannen Wim en Peter of het appje van Gerda op de schaarse momenten dat ze even 'de weg kwijt waren'. Het voordeel van een duo is, dat je op veel punten samen kunt overleggen en elkaars geheugen kunt opfrissen met ervaringen van het veurveurlopen. "Weet je nog wel, bij deze boom zeiden we, die moeten we onthouden, want dan moeten we linksaf". Of "deze afslag is bijna onzichtbaar, maar er staat wel vingerhoedskruid". Nu stond het hele bos vol met vingerhoedskruid, maar toch.

We verzamelden bij de Bosberg in Appelscha. Peter en ik hadden een nachtje bij de Oude Willem gekampeerd en waren er dus in 10 minuten. De andere 11 kwamen in 3 auto's uit Groningen. Marja had nog even in de zenuwen gezeten of er wel voldoende auto's zouden zijn en zelfs Margreet D. geappt of ze meeging, maar nee die was aan het kunstschaatsen in Duitsland. Ze had ook een alternatief achter de hand, maar dat was allemaal niet nodig. Het was een prachtige wandeling door de bossen van Appelscha en over het Aekingerzand.

Vlak voor de koffie liepen we over een maaipad door een prachtig, heel uitgestrekt bruin/lila/paars wuivend grasland dat tot je heupen kwam. De koffie was in een cafetaria, waar we volgens Marja geen appeltaart konden krijgen, maar wel frieten. Tot verrassing van een aantal taarteters was er wel appeltaart, met slagroom zelfs. De instructies over de bediening lieten aan duidelijkheid niet te wensen over: stap 1: kies een tafel, stap 2: geef je bestelling door, stap 3: betaal en geef je tafelnummer door, stap 4: wij komen je bestelling brengen. Maar het was er prima.

Daarna staken we het Aekingerzand zigzaggend over. Altijd mooi en altijd goed voor de kuitspieren, dat mulle zand. Een paar bikkels beklommen de uitkijktoren, de rest zat lekker op een bankje tussen de, soms wat slordig geschoren, nieuwsgierige geiten. Sander dacht dat een sinaasappelschil ze te zwaar op de maag zou liggen. Omdat we iets te snel rechtsaf gingen, misten we nog een deel van het zand, en liepen erlangs. Maar zoals Sander zei "je weet niet wat je hebt gemist als je er niet geweest bent".

Als toetje was er nog een natte neuzenlusje met een prachtige vijver vol met witte en roze waterlelies, en veenpluis op de achtergrond. Monet kon het geschilderd hebben. Wim zei dat hij een poster van de waterlelievijver van Monet had en dat daar ook mooie vrouwen op stonden. Ik denk dat hij ze erin gefotoshopt heeft. Monet heeft alleen de variant met een Japans bruggetje.

Bijna aan het eind hadden we de wandeling spectaculair af kunnen sluiten door het outdoor-superboomkroonpad-circuit te doen. Peter en Laura zagen het wel zitten, Marja en ik ook wel, maar dan niet na een lange wandeling en met andere schoenen. Het leek ons geweldig om hoog in de boomtoppen over touwbruggen te lopen, op platforms te staan en stukken ab te seilen. Nu zaten de bomen vol met tieners die geconcentreerd en goed gezekerd en zonder tienergegil het circuit doorliepen. We hadden er wel de tijd voor, want het was pas half vier, maar het leek ons toch beter om een keer terug te komen voor een 60+ rondje.

En natuurlijk smaakte het bier na afloop ook weer lekker. Van Sander leerde ik dat je nooit Japans bier in een blikje moet kopen, want dat is groene thee!

Mariette