Het was een gedenkwaardige picknick. Voor het eerst in 20 jaar had Jan D. andere verplichtingen en kon geen veurloper zijn. Margreet D. was een goede en volwaardige vervangster. Ook andere trouwe picknickgangers, zoals Margot, Annemiek, Rooie Thea, Winie en Joke moesten het laten afweten.

Wel waren er gelukkig 2 nieuwelingen, Els en Jan H., zodat we toch nog met 15 BB-tjes waren. En voor de tweede keer in 20 jaar lieten de weergoden ons in de steek en moesten we vanwege de regen een alternatief zoeken. De vorige keer was het de tuin van Jan D., waar prompt de zon ging schijnen. Nu werd het de schuur van Peter en Mariette, en bleef het de hele tijd regenen. Maar wij zaten lekker droog.

We begonnen de wandeling in Orvelte met het pad van Theodoor. Dat is een soort boomkroonpad à la Appelscha, maar dan veel korter en laag bij de grond. Eerder een boomstampad dus. Het is bedoeld voor kleine kindertjes, maar ook wij vonden de touwladders leuk en slaakten gilletjes als het te veel wiebelde. Theodoor is een varken, dat liever een wild zwijn wil zijn. Je schijnt Theodoor te kunnen laten knorren, vogels te kunnen laten fluiten en schapen laten blaten. Of klimmen in de holle boom, muziek maken of je verstoppen in een vossenhol. Maar dat hebben we allemaal niet gedaan. Het was zo al leuk genoeg en in ieder geval leuker dan het pad voor volwassenen dat ernaast loopt.

Het was broeierig weer, met zo nu en dan wat motregen, maar vooral veel muggen. Dat heb je met al die vennetjes en tropische bossen. De Schotse Hooglanders lagen lui onder de boom, of stonden tot hun buik in het water. Er was veel veenpluis en er werd 1 eenzame orchidee gesignaleerd.

De koffiestop was in Elp in de Koekoekshof, beroemd door de Valentijnsrozen van Jo en het rondje dat Peter en Mariette gaven, omdat de koop van de boerderij rond was. Maar ook beroemd vanwege de lekkere koffie en de leuke uitbater met zijn droge humor. Hij prijst de Drentse wafel als volgt aan: “Het is een wafel met warme kersen, slagroom en heel veel calorieën”. Martha zat tijdens de tweede koffieronde niet op haar plek zat en er bleef 1 koffie over. De uitbater moest dus een nieuwe koffie voor haar halen. Toen Martha uitlegde dat ze naar het toilet was, sprak hij meewarig de gedenkwaardige woorden “Och, mevrouw” uit.

We lunchten op een hele lange, dikke boomstam met uitzicht op een bos vingerhoedskruid en met stekende muggen. We overwogen de boom mee te nemen als zitplaats op de picknickplek, maar zagen ervan af, omdat het toch niet gezellig is om in zo’n lange rij naast elkaar te zitten.

Hoe dichter we in de buurt van Orvelte kwamen, hoe harder het ging regenen. En de buienradar van Frieda beloofde ook niet veel goeds: een lange, trage, grijze wolkenpartij. Dus gingen we over een alternatieve plek nadenken. Want de schaapskooi is wel een redelijke schuilplek, maar ook donker, en laag, en stoffig. Niet ideaal om van een lekkere maaltijd te genieten. Maar eerst moesten een paar mensen nog shoppen in dorp. De rest school op een bankje onder een heerlijk geurende lindeboom.

Bij de auto’s aangekomen was het besluit snel genomen: we gaan naar Muntendam. De cateraar, Zia Maria, wilde het eten ook daar wel brengen. De schuur was snel ingericht als luxe picknickplek met heerlijke tuinstoelen, maar zonder tafel om nog een beetje het grondgevoel te houden. Er werd getoost op de mooie wandeling van Margreet en de hapjes van Mariette gingen er goed in. Bij het uitstallen van de Italiaanse maaltijd hoorde je veel oohs en aahs en werden foto’s genomen. Daarna werd het heel stil en genoot iedereen van het lekkere eten. En door al dat lekkers en de wijn was de teleurstelling dat we niet buiten waren snel verdwenen, en zeker ook omdat het maar bleef plenzen. Na de fruitsalade van Wim en de koffie, kwamen er bakjes en plastic zakjes te voorschijn om de restanten mee naar huis te nemen. Martha begon bescheiden voor zichzelf met een paar hapjes. Toen met een portie voor de buurvrouw, en daarna bleek er ook nog wel een maaltijd voor maandag over te blijven, en och, nog wat extra’s voor de buurvrouw en nog een klein hapje voor dinsdag. En al dat eten en 10 mensen moesten in twee auto’s gestouwd worden. Dat ging net, maar ik denk dat iedereen thuis pas aan uitbuiken toekwam.

Mariette