Gerard lijkt patent te hebben op extreem weer. Zijn eerste veurloperswandeling was op 9 maart 2013 in Garnwerd. Het hoosde de hele dag en er stond een koude wind. 9 BBtjes waren dapper en gingen mee, ik bleef thuis, want ik zag de bui al hangen. Op zijn eerste wandeling na 2 jaar blessureleed was het warm, net geen 30 graden, maar toch heet, een buitje zat er niet in.

11 BBtjes durfden het, gewapend met petjes, smeerspul en vestjes, wel aan. Voor het eerst in mijn wandelleven waren de mannen in de meerderheid, 6 en 5!
We begonnen in Nieuw Balinge, de woonplaats van Gerard. Het kent de omgeving op zijn duimpje en evenals vroeger leidde hij ons zonder gps of kaart in zijn bekende hoge tempo door het prachtige landschap. Na 500 meter werden we getrakteerd op een fantastische akkerrand met klaprozen in alle tinten rood en korenbloemen in alle tinten blauw. 1 kilometer verder was het in het bos minder leuk. Hordes muggen vielen ons aan, er was bijna niet tegen te smeren. Gelukkig bleef het bij die ene aanval.
We slingerden over smalle paadjes, door het bos, langs de bosrand en over de hei.

In Gees waren de Bonte Bentheimer varkens er nog steeds en gelukkig was Talenti er ook nog. In de schaduw en een heerlijk briesje genoten we van de koffie, maar vooral ook van het ijs. Zo in de kring gezeten viel het mij op hoeveel Gerrit met zijn rossige baardje en strohoed op Vincent van Gogh leek. ‘Maar je hebt nog wel 2 oren’, zei Thea. Zijn brein was dan ook niet aangedaan door absint, hij drinkt vooral thee. Na nog wat fantasieën over wat drank en drugs met je brein kon doen, moesten we verder. We hadden er 9 kilometer op zitten, en na de volgende 9 hadden we weer een stop, meldde Gerard.

Met ijsjes in de hand begonnen we aan de tweede etappe. Rudolf had een nieuw voetenverhaal. Hij had door haastige omstandigheden maar 1 sok aan. Het lukte hem om aan de gesokte voet een blaar te krijgen. Dan alle twee maar uit. Goeie oefening om een keer een hele wandeling op blote voeten te lopen. We ontmoetten een grote kudde Schotse hooglanders, die verkoeling zocht in het water. Met gevaar voor eigen leven maakte Gerrit een foto.

En toen was er het terras van de Voscheheugte, altijd een geweldige plek. Peter waagde zich aan een biertje, de rest hield het op fris. Als toetje had Gerard het Mantingerzand en Mantingerveld bewaard, het mooiste plekje van Drenthe, met zijn oude bomen en jeneverbessen. Een sprookje. Heeel, heeel, mooi, maar ook heeel, heeeel heeeet. Het leek de woestijn wel. Thea gebruikte haar dunne windstopper als zonstopper, samen met Astrid zong ze nostalgische liedjes om de moed erin te houden. Ook de zwemvijver met zwemmende slang leidde af, hij had alleen zijn koppie boven water en had een behoorlijk tempo. De bordjes met verboden te poepen, 1 met een hond, en 1 met een mens zorgden ook voor de nodige hilariteit. Margreet D dacht dat je als mens dan bij het hondenbordje wel mocht poepen en omgekeerd.

Met de tong op de schoenen zaten we na 25 kilometer om kwart over vijf aan het bier. Gerard had weinig last van zijn lijf gehad en dat kwam door onze positieve uitstraling. Wij voelden ons vereerd en feliciteerden hem met zijn eerste afterblessure veurlopersdag en bedankten hem voor dit meer dan complete en mooie dagvullende programma.

Mariette