“Onthoud je het ook? Anders leg ik het niet uit”. Aldus beantwoordde Peter de vraag van Wini of hij haar de route op de kaart kon laten zien. Dit antwoord was een gouden tip voor de aanwezige juffen in ons gezelschap. En dat zijn er nog al wat! We zaten toen in de zon op een terras in Sellingen na een prachtige wandeling door het Westerwoldse landschap. Daarvoor  liepen we door Jipsingbourtange, Sellingerbeetse en veel langs de Ruiten A. We hadden  het mooiste weer van de wereld –blauwe lucht, wolken, lekker windje en niet te warm- in de mooiste tijd van het jaar: weilanden geel van de paardenbloemen, sloten vol met pinksterbloemen, de bomen in alle kleuren groen maar nog wel doorkijkbaar en pas geploegde akkers.

We ontdekten de opvoedkundige kwaliteiten van Anthonie, één van de juffen. Meiden met bloteborstenhemdjes moeten een vestje aantrekken. Grote zonnebrillen in het haar zijn uit den boze. Soms hoeft ze alleen maar te kijken of met een iets zwaardere stem te spreken en ze doen wat Anthonie wil. Ze heeft de opvoedkundige wind er goed onder.

Ze is trouwens ook degene die de vorige keer door een hond gebeten werd. Ze heeft een tetanusprik gehaald en de wond goed uitgespoeld met een warme douche. Maar hij wil nog niet goed dichtgaan. Het is dan ook een diepe wond. Pleister eraf is altijd beter, maar dan stoot ze haar been en dan gaat ie weer open. Wini had een originele en verrassende oplossing: het velletje van een ei erop! Je kan de rest van het ei dan bakken of koken en zo heb je twee vliegen in een klap. Ik ben benieuwd of het werkt.

Zoals gebruikelijk werd er veel gekletst onderweg. Over het werk, over vakantie –de juffen hebben wel 10 dagen voor de boeg, maar ja in de zomer hebben ze nog maar 6 in plaats van 7 weken-, over de nieuwste mode, over koopjes bij H&M, die je niet ter plekke past, altijd kunt ruilen, behalve als je ze onder in de kast laat liggen en tot de conclusie komt dat je precies hetzelfde bloesje al in je bezit had, en over de picknick, die natuurlijk, ondanks alle jubileumactiviteiten toch zeker ook wel door moet gaan?

En natuurlijk over de twee dingen die het allerbelangrijkst zijn tijdens de wandeling: is er koffie onderweg en hoever is het nog? Veurloper Peter geeft altijd ontwijkende of raadselachtige antwoorden (humor!). De koffie is als je papavers ziet. “Hoezo, die bloeien nog niet”. “Toch is het zo”. En als een lopend vuurtje gaat het door de groep: “Koffie als je papavers ziet”. Halverwege komen we een uitnodigend terras tegen, maar geen papavers en dus geen koffie. Blijkt de koffie op de camping ‘De papaver’. Maar dat is dan ook een gouden plek: groot terras aan het water met luie stoelen, aardige bediening en sterke koffie.

En dan de vraag “Hoever is het nog”? Volgens de GPS van Jo en de lengte van de vooraankondiging van de wandeling (24 kilometer) moeten we er al zijn, maar nog geen dorp te bekennen. “Nog anderhalf uur”, meldt Peter. Ongeloof, op alle gezichten. “Ja, inclusief een uur naar huis rijden”, zegt de leukerd. Dit antwoord roept bij Annemiek associaties op met haar broer, die alleen iets zegt op het moment dat hij daar zelf zin in heeft, een eigenschap die ze niet zo kan waarderen. Maar vanzelfsprekend is iedere vergelijking met Peter …….

Je kunt je Veurloper ook maar beter te vriend houden.

Mariette

P.S.:  Na afloop kwam de aardige eigenaar van de Herberg van Sellingen nog net op tijd met de wandelschoenen van Marja aan lopen: ze stonden eenzaam op het terras.