Dat moet kunnen, dacht ik toen Peter mij vroeg de wandeling Drentsche A te leiden, omdat hij zijn basketbalclub naar de finale moest schreeuwen. Ik ken dat gebied toch goed en er zijn vast wel andere veurlopers die mij in noodgevallen te hulp schieten, dacht ik. Ik had geen tijd om echt veur te lopen. Toen ik 2 dagen van tevoren het onduidelijke kaartje bestudeerde dat 5 rondjes aan elkaar verbond, werd ik al wat minder zeker. “Makkie”, zei Peter, “je gaat gewoon van de ene paal naar de andere, en dit is hier en dat is daar”. “Tuurlijk”, dacht ik.

Omdat ik rechtstreeks naar Schipborg wilde rijden, belde ik Wim of hij de routebeschrijving wilde uitdelen. Wim ging niet mee (badkamer). Ook de Veurlopers Jan (reünie) en Jo (Terschelling) gingen niet mee. Niks geen deskundigen dus. Marja ging wel. Maar ja, met 3 zitplaatsen misschien wat weinig om alle anderen te vervoeren. Nog maar een belrondje: Martha heeft geen rijbewijs, laat staan een auto. Wini ging naar Ikebana, Thea naar de muziek en Annemiek naar Amsterdam. Het zag er steeds somberder uit. Dan plan B maar: als er niet genoeg auto’s waren kon de rest met de bus. Ik ging via Groningen om de boel in goede banen te leiden. Ik bestudeerde het kaartje nog een keer, maakte voor mij logische aantekeningen, bekeek de route op Google, sliep slecht en hoopte er het beste van.

De volgende ochtend belde Josephine dat Henk en zij rechtstreeks gingen en waar het was? Dat was een hele opluchting, want Henk heeft gestudeerd voor Veurloper bij SNP. Op het station waren 8 mensen en 4 auto’s! Te veel dus. Marja zou haar auto op de carpoolplaats in Haren zetten en ik zou haar oppikken. “Je moet me niet vergeten, hoor”, riep ze. Op het Julianaplein reed ze echter rechtdoor richting Drachten. Ik druk zwaaien en gebaren. Het mocht niet baten. En ik had geen mobiel nummer van haar. Janny bellen, die wist het ook niet. Peter bellen: nee. Dan maar rekenen op gezond verstand van Marja en gewoon naar Schipborg rijden. En jawel, het kwam allemaal goed, iedereen was op de juiste plek en we konden op pad. We werden verwelkomt door heel veel vrolijk gekleurde grote vogels in de voortuin van café de Drentsche A.

Het eerste stuk was inderdaad een makkie tot we in de buurt van het hoogholtje kwamen, daar mochten we niet over volgens de route. Al snel had ik het gevoel dat we de verkeerde kant opliepen. Dat gevoel klopte: we waren in Oudemolen in plaats van Anloo. Henk slaagde er met behulp van mijn bril in ons weer op de goede weg te helpen. En wat voor weg! We kwamen via een houten vlonder langs een prachtige wei, vol met orchideeën. Hadden we anders mooi gemist. We hoorden de koekoek en Lieke wist te vertellen dat de koekoek in het voorjaar een terts hoger zingt dan in het najaar.

In Anloo was er heerlijke koffie met gebak. Anloo-Gasteren is een fluitje van een cent, ik volgde gewoon het mij bekende pad. Ook daar weer van die mooie weides. Deze keer wit van de margrieten en zachtrood van de zuring. Een knalrood accent van klaprozen zou niet misstaan hebben, maar die waren er niet. Van Gasteren naar Oudemolen kom je langs het pollenhoppenterrein van Peter. Anthonie en Hella zijn daar ooit languit de modder ingegaan en afgedropen naar huis. Nu was het droog, maar geen duidelijke route. Ook hier bracht Henk weer uitkomst. Hij ziet met 1 blik op de kaart (met mijn bril) hoe het zit en leidt de groep met gezwinde pas over het juiste pad. De SNP mag blij met hem zijn. Hij heeft ook geleerd dat het handig is de plekjes waar je een teek uitgehaald hebt, te markeren. Dan kan je ze goed blijven volgen. Frieda en ik dachten dat je er dan ook nummers bij moest zetten en zagen dat helemaal voor ons: billen met genummerde rode stippen. Het stuk Oudemolen hadden we al gehad, maar in de omgekeerde richting is het ook mooi.In Zeegse namen we niet de afsteker naar Schipborg, maar liepen de extra Westlarenlus van 4 kilometer. Niet het mooiste stuk, want veel asfalt.

In café de Drentsche A smaakte het bier als vanouds weer lekker en vervulde Fred de rol van Jo: we hadden, zoals altijd, een gemiddelde van 5.1 kilometer gelopen. De groep bedankte mij, ik bedankte de groep en vooral Henk. Het was een mooie wandeling, het was prima verlopen en toen we naar huis reden begon het te regenen.

Mariette