Eindelijk hadden we echt winterweer op het winterkampeerweekend. In jaren niet zoveel en zolang sneeuw gehad en temperaturen onder nul en gure, harde oostenwind. Die afgelopen tien jaar was het warm, grijs en nat. Janet en Jan hadden een mooie camping met overdekte vuurplaats uitgezocht in Schoonloo, Jan had de routes in zijn GPS, en de harde kern van 7 (Janet, 2 Jannen, 2 T(h)ea’s en Peter en ik) was er klaar voor. Maar zoals wel vaker in het leven, pakte het heel anders uit. Janet blesseerde met langlaufen haar elleboog, Peter en ik konden door verdrietige familieomstandigheden niet mee, en de overgebleven 4 vonden het dan niet echt leuk.

Donderdag veranderden onze familieomstandigheden zodanig, dat ze niet minder verdrietig waren, maar we niet op pad hoefden en wel erg veel behoefte aan afleiding en gezelligheid hadden. De echte tocht zat er niet meer in, maar een alternatief op camping ‘Hoeve de Munte’ moest kunnen. Dankzij de inspanningen van rooie Thea, die zelfs Gerard van witte Tea als bode gebruikte om Jan D. te bereiken, was het alternatief in een mum van tijd geregeld: 2 Jannen en 2 T(h)ea’s kwamen hun tentje bij Peter en mij opzetten.

De camping werd sneeuwvrij gemaakt, de parkeerplaats eveneens, de inkopen gedaan, de tent opgezet, de kas ingericht als ontbijtplek, en zaterdag om 16.00 uur brandde het kampvuurtje, en arriveerden de gasten. Zoals gebruikelijk stapten de T(h)ea’s luid giechelend uit de auto, brachten hun rugzakken naar de kampeerplaats en giechelden zo mogelijk nog harder: tent vergeten! “Jij zou hem toch meenemen, want dat doe je altijd”. “Nee, jij zou hem meenemen, want dat doen we ook wel eens”. Ze dachten zeker dat ze in een bed mochten, maar helaas: wij hadden onze oude tent nog. Na een half uurtje stonden de tentjes op een mooi groen stuk gras. Er waaide een harde koude zuidooster, het vuur was niet al te groot, en de keuken had vloerverwarming. Dus was de keuze gauw gemaakt: binnen borrelen en eten. De wijn en de pindas en de verhalen kwamen ter tafel, er werd veel gelachen, het was als vanouds. Thea probeerde met behulp van mijn punnikpaddenstoel en de instructies via internet een begin te maken met het handschoenenkoord voor Jo. Helaas was geen enkele site duidelijk genoeg, en ook onze geheugens reikten niet concreet genoeg terug. Maar we blijven het proberen.

We aten soep, spaghetti, en een salade, gingen door met wijn drinken, hadden de luxe van een afwasmachine en een espressoapparaat. Tijdens het eten was het zo warm dat Thea in haar T-shirt zat, Jan R. in zijn overhemd, en ik in een hempie. Tijd om naar buiten te gaan dus, na al deze luxe. Borrelglaasjes en drank  mee, stoelen achter de schuur, evenals het mobiele kampvuur. De Boswandeling (een zeer toepasselijk, exotisch drankje, dat op pina colada leek) viel er goed in, het Juttertje van Terschelling smaakte ook goed, het was niet al te koud, en het echt winterkampeergevoel zat er helemaal in.

Thea kon eindelijk haar luchtballon oplaten.  3 jaar geleden zat hij in een kerstpakket  en al die jaren zou Thea hem tijdens het winterkamperen oplaten, maar ja hoe neem je hem mee en hoe houd je hem heel, als je alleen maar een rugzak hebt?  Geen probleem dus met vervoer per auto. Het was een rijstpapieren ballon met een vuurbakje eronder, net echt dus. Het was een prachtig gezicht toen hij de lucht in ging, duikelde eerst bijna op de grond,  maar had snel de thermiek te pakken en zweefde snel richting Groningen. Ondertussen was het gaan sneeuwen, en moesten we verder de schuur in, die blauw van de rook stond en nu nog naar vuurtje stoken ruikt.

Om middernacht naar bed. Twee keer plassen, en alle tentjes verdwenen onder de sneeuw, de camping niet meer groen, en de fazanten in de boom schrikken. Maar niet koud: goeie isolatie, die sneeuw. Het ontbijt was een feest. Lekker in de kas, waxinelichtjes aan, croissants en met de hand geperst sinaasappelsap van Tea, thee en koffie, zitten op tuinstoelen, maar zonder te douchen!

Waarschijnlijk willen nu veel meer Boetenbaintjes volgend jaar winterkamperen. Iedereen is van harte welkom, maar hou er rekening mee dat dit een uitzonderings- en overmachtsituatie was, eenmalig ook. Dus volgend jaar gewoon als vanouds: twee dagen wandelen met kamperen in Schoonloo. Het liefst in de sneeuw.

Mariette