"Oh jee", dacht ik toen Mariette me bij de koffiestop in Zuidlaren vroeg of ik het stukje voor de site dit keer voor mijn rekening wilde nemen. We hadden er immers de helft van de wandeling al op zitten en ik had weinig anders gedaan dan kletsend achter de voorloper aan te lopen zonder al te veel notitie te nemen van de omgeving. Vanuit mijn ooghoeken had ik heus wel gezien dat de wandeling heel mooi was, maar waar we nou precies zaten?

Zoals gebruikelijk na de feestdagen kwamen er veel enthousiaste Boetenbaintjes op de wandeling af. De kerststollen, oliebollen en overige overvloedigheden moeten er weer afgelopen worden en bovendien was de wandeling dit keer aangenaam dicht bij de stad. Tegen 10 uur liepen we dan ook met z'n 17en Midlaren uit, in het bekende straffe tempo van voorloper Gerard. Velen van ons kennen dit gebied als hun broekzak waardoor enige subtiele bemoeienis met de keuzes van de voorloper gemakkelijk op de loer lag. Maar die trok zich nergens wat van aan en liep vastberaden voorop. 

Er werd onderweg al druk vooruitgeblikt op het komend weekend: het jaarlijkse winterkampeerevenement voor onze diehards. Dit keer gaat er slechts een select groepje deze uitdaging aan want na Erna heeft ook Jan de R. aangegeven niet meer mee te gaan. En die arme Thea moet vanwege gezondheidsredenen verstek laten gaan dit jaar. Beterschap Thea! Natuurlijk werd ook de recente aardbeving uitgebreid besproken. We waren, zoals het een Groningse wandelgroep betaamt, collectief verontwaardigd over de slappe houding van Den Haag. Verder was het een verademing om eens niet tot de enkels in de modder weg te zakken zoals de afgelopen drie wandelingen het geval was geweest.

We liepen door mooie eslandschappen en heidevelden via Onnen naar Zuidlaren, vervolgens langs het Zuidlaardermeer (waar het heerlijk naar hutspot rook) weer terug naar Midlaren en om aan onze kilometers te komen liepen we daarvandaan nog een extra lus. Gerard maakte zich enige zorgen over protest vanuit de groep als we langs de auto's liepen en nog 8 kilometers moesten lopen maar ik adviseerde hem om met een stalen gezicht door te lopen en net te doen of die auto's daar niet stonden. Hij nam die raad ter harte en nam nog een tactische afstand zodat hij eventueel gemor niet zou kunnen horen. Volgens mij viel het wel mee met dat protest. Ik hoorde ik alleen grapjas Wim roepen dat het een fijne wandeling was geweest. Maar ook hij volgde toch gedwee hoewel er zich vlak daarna bijna een kleine ramp voltrok: zijn telefoon was kwijt! Samen met Janny liep hij terug om te zoeken én te vinden.

De hele dag werden we vergezeld door vluchten grauwe en witte ganzen en de al lang niet meer zeldzame witte reigers. Onze vogelaar Margreet attendeerde ons op een vlucht kramsvogels. Toen we 500 meter van de ons welbekende palingrokerij stonden tracteerde Gerard ons nog op een keuzemomentje, maar we geloofden het allemaal wel. Bovendien roken we de stal. Uiteraard memoreerden we nog even dat we bij die palingrokerij eens bits werden verjaagd toen we wilden schuilen. De meningen over hoe lang dat geleden was en tijdens welke gelegenheid liepen nogal uiteen. Dat krijg je ervan als je al zo lang bestaat als wandelgroep: veel herinneringen, veel anekdotes en veel mensen. Logisch dat een en ander wel eens door elkaar gehaald wordt!

In het altijd gezellige café De Lantaarn in Midlaren dronken we op Gerard en de prachtige wandeling en reden we zeer voldaan huiswaarts.

Marja