Geen witte derde kerstdag voor het Noorden en ook geen harde Oostenwind met een gevoelstemperatuur van min 10. Daarvoor moest je onder de grote rivieren zijn. Wij moesten het doen met prima, rustig, grijzig wandelweer en hier en daar een vleugje wit. Mutsen en handschoenen waren overbodig. De kerstwandeling voorziet duidelijk in een behoefte. Na al dat gezit wil iedereen lekker bewegen. Dus waren we in totaal met 16 BB-tjes.

We misten Marja, die heel ongelukkig tegen een plotseling openzwiepende autoportier was gereden en nu met een gebroken pink van haar rechterhand in het gips zit. Nou ja, het is niet allen die pink die in het gips zit, maar haar hele hand is ingepakt. Onhandig dus en geen mooie rokjes aan met de Kerst. Heel veel beterschap Marja.

Peter had een mooie en verrassende route gemaakt in dit toch overbekende gebied. Maar een andere volgorde doet wonderen. Ook ontbraken de bekende modderpartijen niet. In zijn wijsheid sloeg hij wel het beruchte pollenhoppengebied in de buurt van Gasteren over. Jaren geleden namen Hella en Anthonie hier een modderbad. De zwarte handen met mooi gelakte rode nagels van Anthonie zal ik niet snel vergeten. Verder lopen was geen optie; ze namen in hun modderkleren de bus naar Groningen en 1 van de 2 is in diezelfde kledij nog boodschappen gaan doen bij de Appie Hein: een mens moet wel eten. Zo erg was het nu niet. Het was wel hier en daar glibberen en glijden en de lichtblauwe spijkerbroek van Erna had prachtige zwarte stippen aan de achterkant.

De koffiestop was in de herberg van Anloo. Minstens de helft van het gezelschap deed of ze geen kerstdiners achter de kiezen had en nam (heerlijk) warm appelgebak met heel veel slagroom. De koffie verkeerd was verkeerd en werd geruild voor cappuccino, of andersom, daar wil ik af wezen.

Via Annen en het Kniphorsterbos liepen we terug. Prachtig heideveld met kuddes schapen en koeien. Het koeiendrijfhondje kon niet zo goed kiezen tussen de koeien en ons. Hij sloot zich wel bij ons aan, maar had de blik en de oortjes gericht op de koeien. Bij die koeien liep de baas van de koeien en nog een hondje, en kennelijk vond de baas het wel goed dat ons hondje even vrij was.

Om 3 uur zaten we alweer in café de Drentse Aa; een echte kuier was het dus, hoewel het apparaat van Sietske 23 kilometer aangaf. Zo voelde het niet. Tijdens die nazit vertelde Josephine over hun reis naar Zuid-Amerika van 9 weken. Henk en zij vertrekken vrijdag. Ze hebben alles zelf geregeld. Wat een avontuur. Daarna mag Josephine aan de bak om ervoor te zorgen dat ze een zetel in Provinciale Staten van Drenthe krijgt. Ze staat 5de op de lijst en dat gaat erom spannen. Jammer dat we geen voorkeursstemmen op haar uit kunnen brengen.

Het was weer een prachtige, lekkere en gezellige dag. Annemiek en Martha moeten nog hun best deze wandeling te evenaren zonder in herhaling te vallen. Ze hebben eind januari een wandeling gepland in hetzelfde gebied. Maar ach, de Drentse Aa is altijd mooi.

Mariette