Meer heeft een BBtje niet nodig om gelukkig te zijn. Maar het was ook nog eens het mooiste weer van de wereld. Iedere dag een strakblauwe lucht, stijgende temperaturen, zonovergoten en geen wind, zodat we tot 's avonds laat buiten konden zitten.

En natuurlijk een prachtige omgeving, waarin Jan D. fantastische wandelingen had gecreëerd. Een eigen tentenveldje met zonneterras en een buitengewoon vriendelijke ober in een zwarte Helanka broek en een ringetje in zijn oor, die voor de zekerheid vroeg of ik echt een drei-nul bier wilde. Oh, nee nul-drei is voorlopig genoeg. Eethoogtepunten waren het Spargelbuffet op de camping en het taartmoment op het panoramaterras in Tecklenburg, waar een stevige oude baas de taart sneed in de hoeveelheid die je wilde hebben en niet begreep waarom je er geen slagroom op wilde, als je zo slank bent.

We hadden 1 camping, waar de tentjes bleven staan. We konden dus een dag zonder bepakking lopen. Dat leidde tegelijkertijd tot het dieptepunt. Toen we terugkwamen bleek de brander, die Erna genereus aan de BBtjes had geschonken, foetsie, meegenomen, gejat. De volgende ochtend bleek dat de dieven ook de enige aansteker meegenomen hadden. Gelukkig hadden we nog een brander en tweedehands vuur van een 'vreemde' kampeerder. En hebben we het fotootje van Wim nog.

Een ander dieptepuntje was het verwijderen van een teek uit de arm van Peter door Thea. Ze demonstreerde een tekenkaart, waar een loepje op zit en aan de rand grijpertjes voor verschillende formaten teek. Na 2 pogingen had ze een deel te pakken, de rest bleef zitten. Wim maakte opnames van de operatie en daar word je natuurlijk wel zenuwachtig van.

En natuurlijk werd er veel gelachen, bijvoorbeeld toen we midden in het bos over privéterrein bleken te lopen en verwelkomd werden door blaffende honden en gillende pauwen. De eigenaar riep dat de weg gesloten was. Het was een beetje een zooitje daar en zag er griezelig uit. De man kwam op ons af en bleek buitengewoon vriendelijk. Hij zat duidelijk om een praatje verlegen en spuide zijn kennis van de omgeving. Hij wilde ons wel door het hek uitlaten. Wij verwachtten dat hij dat met zo'n grote, stalen sleutel zou doen. Niets van dat alles, met een brede zwaai opende hij het hek, dat helemaal niet op slot zat. Ook het bereiden van de nasimaaltijd onder leiding van Thea was hilarisch. De hoeveelheden water veranderden per minuut, ook was er onduidelijkheid over wel of niet koken en hoe lang, was er te veel personeel en stonden te veel beste stuurlui aan de wal: anarchie en muiterij dus. Maar het resultaat was prima.

We namen ook een paar keer per dag de herinneringen aan bijna 20 jaar Duistlandkamperen door. Veel anekdotes over rijst in het gras, de man met het oude museum, Frau Hollekamp, taxi's nemen en nachttemperaturen van min 6. Maar het wordt steeds moeilijker om precies te weten wanneer wat was en of je er zelf wel of niet bij was geweest. En zo ontstonden hele nieuwe verhalen.

Een oud idee om een rimpelbeentjescommune op te richten voor later als we niet meer kunnen lopen, maar wel bij elkaar willen blijven, kwam weer opborrelen, maar blijkt lastig. Want wat doe je met de mannen? Die hebben bijna nooit rimpels. Annemiek is er jaloers op. Toen er een blonde, langbenige, rimpelloze, jong hardloopster langs kwam riep Jan uit de grond van zijn hart: "Oef, da's een mooie!". En als we zelf niet zo leuk waren, citeerden we uit de columns van Sylvia Witteman. Ook waren er dingen 'het praten niet waard', zoals een zere teen of hak.
Oh ja, we hadden ook nog het idee om een reallive serie te maken met als titel: Bij de BBtjes thuis. We krijgen dan om de beurt een webcam in huis en Erna maakt het script. En net als ieder jaar had Laura S. geen cadeau voor Willemien. Ze moet het nu doen met 3 melkcupjes. Persoonlijk vond ik de suikerzakjes met vrouwen mooier.

Wat zagen we zoal onderweg? Bloeiende sleedoorn, hier en daar al een bloeiende meidoorn, bosklaverzuring, aronskelken, muurbloemen, salomonszegel, akkerhoornbloem, prachtige fruitbomen, veel kapelletjes met of zonder oude graven, weinig koolzaad, een ree, hazen, een zwarte wouw en een piano, waar je Waldmusik op kon spelen. Thea deed een kort deuntje. We kwamen heel veel mountainbikers en andere wandelaars tegen. De Hermansweg is populair, het Duitse Pieterpad zeg maar. Het beukenbos is in het vroege voorjaar prachtig met het nog doorschijnende zachte groen. We hadden mooie vergezichten, grote rotspartijen, steile klimmetjes en afdalingen en voelden onze benen aan het eind van de dag.

De laatste dag was het erg warm en voelde de rugzak loodzwaar. We eindigden in een mooi klooster met een oude watermolen. In de vijver had een paartje Canadese ganzen 6 jonkies. Een bruid op leeftijd had de dag van haar leven en wij dronken bier en bedankten Jan voor de zoveelste keer voor deze geweldige dagen. Blozen hoefde hij niet want hij was al rood van de zon en de rode zakdoek was doorweekt van het zweet. Die zakdoek moet op een hele speciale manier om het hoofd geknoopt om geen druppel zweet in de ogen te krijgen. Jan geeft binnenkort een workshop.

Toen we naar huis reden zei Peter dat hij heel tevreden was over het reisje, maar het jammer vond dat we zo weinig kleur hadden gekregen. Misschien komt dat vandaag nog goed.

Mariette