Het zat Peter zaterdag in Amen niet mee. Hij had de hele dag ruzie met de kaart. Regelmatig was de weg weg of was een stippellijntje, dat volgens de legenda van de kaart een fietspad was, helemaal niks. Hij moest dus telkens de GPS van Margreet D. of Jan D. inschakelen om weer op het rechte pad te komen.

Rooie Thea waagde het nog om te vragen of hij niet voorgelopen had. Waarop Peter antwoordde: "Ja, 10 jaar geleden zou ik deze tocht doen en voorlopen, maar toen werd ik ziek en heeft Wim het overgenomen. Daarna kwam het er niet meer van".

Wij moesten een paar keer hetzelfde stuk 2 of 3 keer lopen, maar dat was niet erg want het was er mooi. En het werden al met al bijna 28 kilometers, en dat was genoeg. Tot overmaat van ramp was café de Amer ook nog gesloten. Toch niet genoeg gebedjes gedaan denk ik dan. Maar op de terugweg was Peter helemaal van de kaart. "Ik stop ermee", riep hij uit. Het heeft me heel wat overredeningskracht gekost om hem op andere gedachten te brengen. Maar hij gaat door!

Ondanks alles hadden 17 BB-tjes, waaronder 3 Jannen, een fantastische dag. Het weer was veel beter dan verwacht, met prachtige wolkenluchten en vaak mooie strakblauwe stukken en een warm zonnetje. En zo nu en dan een felle hagelbui met koude wind. Maar voor je je regenbroek aan kon trekken was het alweer voorbij.

We begonnen met de oostelijke lus van de 'Acht van Amen' en liepen door een prachtig voorjaarslandschap over een graspad dat langs het Amerdiepje kronkelde en waar een ooievaarsechtpaar de mooiste nestpaal van heel Nederland heeft. Een poosje later waren we Jo en Martha kwijt, of liever gezegd waren ze ons kwijt. Wim haalde ze weer bij de groep en wij wachtten in de zon. In Grolloo stonden de straten vol met levensgrote foto's van Cuby. In juni is er een groot bluesfestival vanwege zijn 75ste geboortedag. We dronken koffie in cafés Hofsteenge. 6 dappere BB-tjes gingen buiten zitten, maar na 5 minuten bleef alleen de harde kern, Thea, Frieda en Mariette over onder het motto: "Vriezen we dood, dan vriezen we dood". Jo ging met zijn GPS via de kortste weg terug naar de auto. Hij wil iedere keer wat meer kilometers meelopen. Opbouwfase noemt hij dat op zijn 86ste. Geweldig toch?

Maar al met al waren we nog weinig opschoten en moesten we om half twee nog 18 kilometer de sokken erin zetten. Maar het bleef maar mooi. Met afwisselend bos, heidevelden en vennen. De lariksen stonden er frisgroen bij en het is een feest hun fluweelzacht naaldjes te aaien. De beuken beginnen ook al uit te lopen. Hier en daar waren er nog anemoontjes en ook veel bosklaverzuring. In Amen stond een tuin vol met pinksterbloemen. Thea had ze al gemist. Drie ooievaars vlogen hoog in de lucht over ons heen.

Het eind was zwaar, want veel asfalt. Dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling van Peter, maar ja die rotkaart ook. Hij gaat nooit meer werken met open street maps, maar gewoon weer met de betrouwbare google earth.

Ja, en toen kwamen we bij café de Amer, waar het bordje 'gesloten' voor de deur hing. Peter snapte er niets van. Hij had nog gebeld en ja hoor ze waren open was het bericht. Mooi niet dus. Toen er een chique brommer aankwam, dacht hij dat het eigenaar was. Maar toen de man zijn helm afzette, bleek het Berend te zijn. Gezellig, maar hij kreeg de kroeg niet open en we konden de bierkaart dus niet bestuderen. Ik had de indruk dat veel BB-tjes het niet zo erg vonden, want het was al over vijven en ze wilden wel naar huis.

Het bier thuis smaakte ook goed.

Mariette